izlerime rastlıyorsun, bıraktıklarıma,

o yolda çekmiştim ruhumu patlatan fitili, orada

benden savrulan parçalar kurusa da,

izleri var hâlâ yolun kenarında.

İzini sür yolun, acının ormanı büyütür insanı

vakit geniştir, ufuk sandığından daha yakın.

Acıyla, geçtiğim yoldan geçiyorsun,

ustası olacaksın içine gerdiğin tellerin

hangi sızıyla titrer içinde, hangi sesle

büyük bir aşk, hangi sesle ölür, bileceksin.

Ne zamandı bilmiyorum, yaşadıklarından sana

kalan tortu, seni olduğun yere çakan, olduğun

yerde fırtına koparan korku, kendi sarmalında

döndün, döndün, sanma ki daha dönmeyeceksin

kalsan da bir yer için, aslında hep gidiyorsun.

Şimdi, acının ormanından geçiyorsun

her şey bir daha kanasa da

ne geçtiğin yola ne sana dokunabilirim ben.

Geç meleğim,

senin de şarkıların olsun

içindeki telleri titreten.