هر جمعه ساعت ۹ صبح منتظر قسمت جدید مثنوی معنوی باشید. شماره (٠٢٨) - ١٠ خرداد ماه ١٣٨٩

دفتر اول - ابیات ١٨٥٥ تا ١٨٩٥

او چو بیند خلق را سرمست خویش

از تکبر می رود از دست خویش

لطف و سالوس جهان خوش لقمه ای ست

کمترش خور، کان پر آتش لقمه ای ست

آن اثر می ماندت در اندرون

در مدیح این حالتت هست آزمون

ور خوری حلوا بود ذوقش دمی

این اثر چون آن، نمی پاید همی

آن اثر هم روزها باقی بود

مایه کبر و خداع جان شود

چون نمی پاید، همی پاید نهان

هر ضدی را تو به ضد او بدان

چون شدی در خوی دیوی استوار

می گریزد از تو دیو، ای نابکار

مضرت تعظیم خلق و انگشت نمای شدن

_________________________________

♦️ارجاع به کتاب "لوامع و لوایح" عبد الرحمن جامی (قرن نهم)