شماره (٠٣٧) - ٠٨ شهریور ماه ١٣٨٩

دفتر اول - ابیات ٢٣١٥ تا ٢٤٣٢

زن از اینگونه خشن گفتارها

خواند بر شوی جوان طومارها

گفت ای زن، تو زنی یا بوالحزن

فقر فخرست و مرا بر سر مزن

مال و زر، سر را بود همچون کلاه

کل بود او، کز کله سازد پناه

خواجه در عیبست، غرقه تا به گوش

خواجه را مالست و مالش عیب پوش

نصیحت کردن زن مر شوی را که سخن افزون از قدم و از مقام خود مگو لم تقولون ما لا تفعلون که این سخن ها اگر چه راستست این مقام توکل تو را نیست و این سخن گفتن فوق مقام و معامله خود زیان دارد و کبر مقتا عندالله باشد

_________________________________________

این فقر به تعبیری می توان گفت که "نیاز به حق" و "بی نیازی از خلق" است. فقر در اینجا این معنی را می دهد، و نه فقط فقر اقتصادی و مادی؛ و امر ذاتی است.

"برگرفته از متن سخنرانی"

♦ارجاع به حدیث نبوی: "الفقر فخری و به افتخر" فقر افتخار من است.

♦ارجاع به سوره صف، آیه (٣): كَبُرَ مَقْتاً عِنْدَ اللَّهِ أَنْ تَقُولُوا ما لا تَفْعَلُونَ.

نزد خدا بسيار مورد غضب است كه چيزى را بگوئيد كه عمل نمى‌كنيد.