Lang deed ik ’t kwaad, en achtte ’t licht,
En ’k leefde buiten hoop.
Toen trof mijn ziel een nieuw gezicht,
En ’t stuitte me in mijn loop.

Ik stond bij ’t kruis, en ’k zag de Heer’
Als hangende in Zijn bloed.
Het druppelde op mijn kleren neêr,
En ’t vloeide langs mijn voet.

Zo stond ik lang. Toen zag ’k omhoog,
En Jezus zag mij staan,
En zwijgend sprak Zijn ernstig oog:
„Jij doet die dood mij aan ”

Dat zonk mij tot in ’t diepst der ziel,
En ’t legd’ mijn schuld mij bloot.
’k Zag d’afgrond nu waarin ik viel:
Ik hielp de Heer’ ter dood.

Toen wilde ik vliên waar wanhoop leidt;
Maar Jezus zag mij aan
Met ogen vol van vriendelijkheid,
En ’k mocht hun taal verstaan.

Zij spraken tot mijn bevend hart:
„De God, die ’t kwaad vergeeft,
Aanschouw je hier in stervenssmart:
Hij sterft, opdat jij leeft!”

Ja, ’t is het bloed van Golgotha,
Dat zonde ontdekt en dekt;
Dat door een wonder van genâ
Hem reinigt, wie ’t bevlekt.

O waarheid, die ’t beangst gemoed
Met troost uit God vervult:
Het door mijn hand vergoten bloed
Bevrijdt mijn ziel van schuld.