اين اپيزود برای وقتاییه که بی‌صدا،

خودتو از چشم بقیه اندازه می‌گیرى!

گاهی فقط یه نگاه،

یه جمله،

یه اسکرول ساده…

کافیه تا فاصله بگیری از خودت

و بی‌صدا، به چیزی تبدیل شی که نيستى!

این اپیزود درباره‌ی نقش‌هایی‌ هست که ساختیم،

تا دیده شیم، بمونیم، پذیرفته بشیم؛

ولی شاید یه جایی خودمون رو توش گم کردیم اونم وسط خنده‌ها، دستاوردها، و تأییدها!

این اپیزود، برای اون نقطه‌هایی از زندگیه که “نه” گفتن، فقط رد کردن نيست؛ یه جور محافظت از خود هست،

یه جور برگشتن به مرزی که سال‌ها نادیده گرفته شده!

این اپیزود، دعوتی‌ست به شنیدنِ اون صداهایی که هیچ‌وقت گفته نشدن.

نه برای توضیح دادن، نه برای توجیه… فقط برای دیدن، و شاید… رها شدن.

من خانه‌ی امن خودم هستم. هر جا که باشم، با بودنم آرامش را می‌آورم. من برای خودم کافی‌ام، مهربان‌ام، و همیشه در کنار خویش هستم...

هر اپیزود توی کاژه، مسیریه به سمت چیزی از درون؛

گاهی صدا، گاهی سکوت، گاهی یه سؤال بی‌پاسخ…

اما همیشه در دلِ امنیت