“Het is altijd kermis in mijn hoofd”, zegt Christine Wittoeck. “Dat is niet makkelijk, met zo’n hoofd rondlopen”. Zeker in het digitale tijdperk is het een hele opgave om dan niet tilt te slaan. Jarenlang probeerde ze te beantwoorden aan de verwachtingen van iedereen die haar omringde. Ze beschouwde zichzelf als een soort wit blad waar iedereen mocht op tekenen wat hij/zij wilde. Op die manier construeerde ze zich een leven zoals zij dacht dat het van haar verlangd werd: huisje, tuintje, man, kindjes. Tot ze crashte en ontdekte dat ze eigenlijk verliefd werd op vrouwen. Het was het begin van een wedergeboorte om u tegen te zeggen.