1) ฎีกาที่ 5097/2531 — ผู้ครอบครองก็เป็นผู้เสียหายในคดียักยอกได้

• #แก่นคำวินิจฉัย: ผู้เสียหายในความผิดฐานยักยอก ไม่จำเป็นต้องเป็นเจ้าของกรรมสิทธิ์ เพียงเป็น “ผู้ครอบครองโดยชอบ” ขณะทรัพย์ถูกยักยอก ก็มีสถานะผู้เสียหายและฟ้องได้ตาม ปวิอ. ม.2(4). Decha+1
• #โยงกับคดีของคุณ: บริษัทฯ ได้รับมอบหมายเก็บ–ขน–กำจัด จึง “ครอบครอง” ขยะโดยชอบ เมื่อพนักงานยักยอกรีไซเคิลไปขาย—เข้าหลัก “ยักยอกทรัพย์ในความครอบครองของนายจ้าง” แม้กรรมสิทธิ์ขั้นสุดท้ายจะไม่ใช่ของบริษัทฯ ก็ตาม
• #แหล่งตรวจสอบเพิ่มเติม (รวมเล่มฎีกาปี 2531): “คำพิพากษาฎีกา ประจำปี พ.ศ. 2531 ตอนที่ 9 (ไฟล์ PDF)” ของหอสมุดมธ. ซึ่งเป็นชุดรวมคดีปีเดียวกัน (ใช้ประกอบการค้นหน้ารายคดี) ห้องสมุดดิจิทัล TU

2) ฎีกาที่ 3324/2560 — ยักยอก “ไม่ใช่ความผิดเฉพาะตัวผู้ครอบครอง” ผู้อื่น “ร่วมกระทำ” ได้

• #แก่นคำวินิจฉัย: ความผิดฐานยักยอก ไม่จำกัด ว่าต้องเป็นผู้ครอบครองกระทำเพียงลำพัง—บุคคลภายนอกที่ร่วมมือร่วมใจกับผู้ครอบครอง ก็เป็นตัวการร่วมยักยอกได้ (เช่น ให้โอนเช็ค/ทรัพย์เข้าบัญชีตนแล้วถอน) Thai Law Wise+2Sky Inter Legal+2
• #โยงกับคดีของคุณ: โครงสร้าง “ผู้จัดการสาขา + ภรรยา (การเงิน) + คนขับ + เด็กท้ายรถ + ร้านรับซื้อ” = เครือข่ายร่วมกระทำยักยอกได้ครบองค์ประกอบ ไม่ใช่เรื่อง “คนขับคนเดียว”

ความแตกต่างระหว่าง “กรรมสิทธิ์” กับ “การครอบครอง”

ประเด็นกรรมสิทธิ์ (Ownership / กรรมสิทธิ์ตาม ป.พ.พ. ม.1336)การครอบครอง (Possession / ม.1367–1376)ความหมายสิทธิเด็ดขาดในทรัพย์ สามารถใช้ ประโยชน์ จำหน่าย หรือทำลายได้การมีอำนาจควบคุมทรัพย์ แม้ไม่ใช่เจ้าของก็ได้ เช่น ผู้เช่า ผู้รับจ้าง หรือผู้รับฝากสิทธิทางกฎหมายมีสิทธิเต็มรูปแบบตามกฎหมาย (real right)เป็นสิทธิคุ้มครองชั่วคราว (personal right) แต่ได้รับความคุ้มครองทางอาญาเช่นกันสิทธิเรียกร้องในคดีอาญาผู้เสียหายโดยตรงหากทรัพย์ถูกลัก–ยักยอกผู้ครอบครองโดยชอบด้วยกฎหมายก็มีสิทธิร้องทุกข์ได้ เพราะถือว่าทรัพย์ “อยู่ในความดูแล”ตัวอย่างทั่วไปเจ้าของบ้าน, เจ้าของรถผู้เช่าบ้าน, คนขับรถที่ได้รับมอบหมาย, บริษัทรับจ้างขนของความคุ้มครองในคดีอาญามาตรา 334 (ลักทรัพย์) และ 352 (ยักยอกทรัพย์) คุ้มครองทั้ง “เจ้าของ” และ “ผู้ครอบครองโดยชอบด้วยกฎหมาย”เช่น ถ้าคนขับรถบริษัทขโมยของในรถ ถือว่ายักยอก “ทรัพย์ในความครอบครองของนายจ้าง” แม้นายจ้

หัวใจของความร่วมมืออยู่ที่ SDG 12: Responsible Consumption and Production (SCP)—เป้าหมายว่าด้วยการบริโภคและการผลิตที่ยั่งยืน ซึ่ง UN ระบุชัดถึงการ “ทำได้มากขึ้นด้วยทรัพยากรที่น้อยลง” แยกการเติบโตทางเศรษฐกิจออกจากผลกระทบต่อสิ่งแวดล้อม และยกระดับวิถีชีวิตที่ยั่งยืนของผู้คนทุกกลุ่ม สหประชาชาติ+2UNEP - UN Environment Programme+2

ในเชิงเครื่องมือ นโยบาย Sustainable Public Procurement (SPP) ภายใต้เครือข่าย One Planet ของ UNEP คือคานงัดที่เปลี่ยน “งบประมาณจัดซื้อของรัฐและองค์กร” ให้เป็นพลังตลาดเพื่อความยั่งยืน—ยกระดับความคุ้มค่า ความโปร่งใส และบูรณาการมิติสิ่งแวดล้อม–สังคม–เศรษฐกิจ เข้ากับกระบวนการจัดซื้อจัดจ้างตั้งแต่ต้นน้ำถึงปลายน้ำ

1. บิดเบือนหลักกรรมสิทธิ์: เพิกเฉยต่อการลงทุนและการครอบครองของบริษัทฯ เพื่อยืนยันว่าขยะเป็นทรัพย์ไม่มีเจ้าของ

2. ตีความกฎหมายเกินตัวบท: แต่งเติมข้อความที่ไม่มีในเทศบัญญัติเพื่อสร้างฐานทางกฎหมายที่ผิดพลาด

3. ใช้พยานผิดตัว: นำความเห็นของเจ้าหน้าที่ระดับปฏิบัติที่ไม่มีอำนาจมาใช้เป็นหลักฐานชี้ขาดทางกฎหมาย

4. สร้างเงื่อนไขกรรมสิทธิ์เทียม: บิดเบือนวัตถุประสงค์ของสถานที่ปฏิบัติงานให้กลายเป็นเงื่อนไขทางกฎหมาย

5. ทำลายความน่าเชื่อถือของพยานหลัก: ใช้ตรรกะกลับด้านและเบี่ยงประเด็นเรื่องข้อพิพาทแรงงานมาเป็นเครื่องมือ

Self-esteem เป็นเครื่องมือทางจิตใจที่ช่วยให้เราก้าวไปข้างหน้าอย่างมั่นใจและมีความสุข เป็นการเรียนรู้ที่จะรักและภูมิใจในตนเองจากผลการกระทำและความสามารถของเรา แต่เมื่อเกิดความล้มเหลว เราจะยังคงมั่นคงอยู่ได้ด้วย Dignity เพราะศักดิ์ศรีความเป็นมนุษย์คือการตระหนักรู้ว่า "ฉันมีค่าในฐานะมนุษย์คนหนึ่ง ไม่ว่าฉันจะทำสำเร็จหรือไม่ก็ตาม"

บริษัท คลีนมหานคร จำกัด (Clean Mahanakorn Co., Ltd.)ได้รับเกียรติจากองค์กรนานาชาติ O2OESG ให้เข้าร่วมงานประชุมระดับโลก“Climate and Sustainability Capital Forum @United Nations”ซึ่งจะจัดขึ้นในวันที่ 21 ตุลาคม 2025 ณ สำนักงานใหญ่สหประชาชาติ (United Nations Headquarters)ภายใต้แนวคิดหลัก “Sustainability is your Capital” — “ความยั่งยืนคือทุนของคุณ”

🏛️ จุดเริ่มต้นของแนวคิด “ความยั่งยืน” จากระบบแบ่งปันผลประโยชน์

บริษัท คลีนมหานคร จำกัด พัฒนาระบบ “การแบ่งปันผลประโยชน์ (Benefit-Sharing System)”ขึ้นมาตั้งแต่เริ่มก่อตั้งองค์กร โดยเชื่อว่า “ความยั่งยืนที่แท้จริง ต้องเริ่มจากการแบ่งปันผลประโยชน์อย่างเป็นธรรมในทุกภาคส่วน”

ระบบนี้ไม่ได้เกิดจากแนวคิดบนโต๊ะประชุม แต่เกิดจาก ประสบการณ์จริงในภาคสนามของการเก็บขนขยะมูลฝอยที่มี “คนทำงานจริง” เป็นศูนย์กลางของระบบ — โดยเฉพาะ “เด็กท้ายรถ” ซึ่งเป็นผู้คัดแยกขยะ ณ จุดจัดเก็บทุกวัน

♻️ “เด็กท้ายรถ”: ผู้คัดแยกและผู้รักษาสมดุลของระบบ

ในระบบการจัดเก็บขยะของคลีนมหานครรถเก็บขยะจะต้องจอดและจัดเก็บอย่างรวดเร็วในแต่ละจุด เพื่อประหยัดเวลาและพลังงาน“เด็กท้ายรถ” จึงมีบทบาทสำคัญอย่างยิ่งในฐานะ “ผู้คัดแยกขยะ” ณ จุดเกิดเหตุไม่ใช่เพียงแรงงานสนับสนุน แต่คือผู้ที่ รักษาความคุ้มค่าและประสิทธิภาพของระบบทั้งหมด

เพราะเมื่อเด็กท้ายรถสามารถคัดแยกขยะได้ถูกต้องตั้งแต่ต้นทาง

• บริษัทสามารถลดค่าใช้จ่ายด้านน้ำมันและค่าขนส่งได้
• ปริมาณขยะที่ต้องกำจัดลดลง
• ขณะเดียวกัน ขยะรีไซเคิลกลับกลายเป็นรายได้คืนสู่ระบบ

ดังนั้น คลีนมหานครจึงเห็นว่า เวลาของพนักงานเก็บขยะ คือเวลาที่มีมูลค่าเท่ากับทุกภาคส่วนในระบบและจึงกำหนดให้มี “การแบ่งปันผลประโยชน์อย่างเท่าเทียม” ระหว่างคนขับรถ – เด็กท้ายรถ – บริษัท

ระบบนี้ทำให้ทุกฝ่ายรู้สึกถึง “ความเป็นเจ้าของร่วมกัน” และ “ภารกิจร่วมกัน” ในการรักษาความสะอาดของเมือง

"Der Hölle Rache kocht in meinem Herzen" หรือที่รู้จักกันในชื่ออาเรียของราชินีแห่งรัตติกาล โดยระบุว่าบทเพลงนี้เป็นส่วนหนึ่งของอุปรากร Die Zauberflöte (ขลุ่ยมหัศจรรย์) ประพันธ์โดย วอล์ฟกัง อะมาเดอุส โมซาร์ท ในปี ค.ศ. 1791 อาเรียดังกล่าวแสดงถึงฉากที่ตัวละครหลักคือ "ราชินีแห่งรัตติกาล" แสดงความโกรธแค้นอย่างรุนแรงต่อลูกสาวของเธอคือพามินา เพราะปฏิเสธที่จะสังหารซาราสโตรตามคำสั่งของมารดา ด้วยเหตุนี้ บทเพลงจึงโดดเด่นอย่างยิ่งในด้านเทคนิคการขับร้องที่ยากและต้องใช้ระดับเสียงสูงมาก (High F6) ซึ่งแสดงถึงความเกรี้ยวกราดและความอาฆาตพยาบาทตามเนื้อร้องที่ระบุไว้อย่างชัดเจน

แกะรอยคดีขโมยขยะรีไซเคิล: ไขปมกรรมสิทธิ์ เทศบัญญัติ และคำให้การพยาน

ลำดับเหตุการณ์ (Timeline) หลักในคดีลักทรัพย์ขยะรีไซเคิล

• ก่อนวันที่ 27 สิงหาคม 2567:
• ไม่ระบุวันที่: บริษัทผู้เสียหาย (คลีน มหานคร จำกัด) ทำสัญญากับเทศบาลเมืองบ้านฉาง เพื่อจัดเก็บและกำจัดขยะมูลฝอย (สัญญาเลขที่ 8/2565) โดยบริษัทมีการลงทุนทั้งค่าแรงพนักงาน, ค่าน้ำมันรถ และเวลาในการคัดแยกขยะ ณ จุดต้นทาง
• ไม่ระบุวันที่: บริษัทผู้เสียหายจัดตั้งสำนักงานย่อยเพื่อรับขยะรีไซเคิลที่คัดแยกได้และนำไปจำหน่ายเป็นรายได้ของบริษัท
• ไม่ระบุวันที่: นายมานพ เพ็ชรรัตน์ (ผู้ต้องหา) ซึ่งเป็นคนขับรถขนขยะของบริษัท (รถหมายเลข C041) ได้นำขยะรีไซเคิลที่คัดแยกได้ไปขายที่ร้านมานพ ขยะซิ่ง หลายครั้ง โดยรับเงินสดและได้รับบิลเงินสดที่ระบุหมายเลขรถ
• ไม่ระบุวันที่: นายชอน ซอม และนายบางปืน แลน พนักงานประจำท้ายรถขนขยะหมายเลข C041 ได้แจ้งผู้ต้องหาแล้วว่าต้องนำขยะรีไซเคิลไปขายที่สำนักงานย่อยของบริษัทเท่านั้น แต่ผู้ต้องหายังคงนำไปขายเอง
• ไม่ระบุวันที่: บริษัทผู้เสียหายพบว่าผู้ต้องหาได้นำขยะรีไซเคิลไปขายเอง ทำให้บริษัทเสียหายจากรายได้ที่ผูกกับน้ำหนักขยะที่หายไป รวมถึงรายได้จากขยะรีไซเคิล
• ช่วงต้นเดือนสิงหาคม 2567:
• ไม่ระบุวันที่: ผู้ต้องหาแจ้งสำนักงานสวัสดิการและคุ้มครองแรงงานว่าบริษัทผู้เสียหายไม่จ่ายค่าทำงานในวันหยุด ทำให้เกิดข้อพิพาทด้านแรงงาน
• 20 สิงหาคม 2567:
• สำนักงานสวัสดิการและคุ้มครองแรงงานมีหนังสือเชิญบริษัทผู้เสียหายไปพบ
• ไม่ระบุวันที่ (หลัง 20 ส.ค. 67 แต่ก่อน 27 ส.ค. 67):
• บริษัทผู้เสียหายทราบเรื่องและเข้าพบพนักงานตรวจแรงงาน
• 27 สิงหาคม 2567:
• นายชอน ซอม และนายบางปืน แลน ให้ถ้อยคำกับบริษัทผู้เสียหาย โดยระบุว่าผู้ต้องหาได้นำขยะรีไซเคิลที่คัดแยกได้ไปขายเอง และไม่เคยได้รับเงินส่วนแบ่งจากการขายขยะรีไซเคิล (บันทึกข้อความของบริษัท คลีน มหานคร จำกัด)
• ตามคำกล่าวอ้างของอัยการ: พยานทั้งสองให้ถ้อยคำภายหลังจากที่บริษัทผู้เสียหายกับผู้ต้องหามีข้อพิพาทเกี่ยวกับคดีแรงงาน
• 29 สิงหาคม 2567:
• บริษัทผู้เสียหายร้องทุกข์ให้ดำเนินคดีกับนายมานพ เพ็ชรรัตน์ (ผู้ต้องหา) ในข้อหาลักทรัพย์
• ช่วงดำเนินการสอบสวนและพิจารณาคดี:
• นายมานพ เพ็ชรรัตน์ ให้การปฏิเสธมาโดยตลอด
• เจ้าของร้านมานพ ขยะซิ่ง ให้การว่ารับซื้อขยะรีไซเคิลจากผู้ต้องหาและรถขนขยะคันอื่น ๆ (C029, C039, C040) และออกบิลเงินสดให้
• หัวหน้างานรักษาความสะอาด เทศบาลเมืองบ้านฉาง ให้การว่าสัญญาจ้างระหว่างเทศบาลกับบริษัทผู้เสียหายไม่ได้ระบุให้กรรมสิทธิ์ในขยะมูลฝอยเป็นของผู้เสียหาย
• อัยการจังหวัดประจำสำนักงานอัยการสูงสุด สำนักงานอัยการจังหวัดระยอง (นายเอกกมล บำรุงพงศ์) สรุปคำวินิจฉัย
• ไม่ระบุวันที่ (ขั้นตอนการสั่งไม่ฟ้อง):
• อัยการสรุปสำนวนคดีและมีคำสั่ง "ไม่ฟ้อง" นายมานพ เพ็ชรรัตน์ ในความผิดฐานลักทรัพย์ในเวลากลางคืนที่เป็นของนายจ้างฯ เนื่องจากพยานหลักฐานไม่เพียงพอที่จะเชื่อว่าผู้ต้องหาได้ลักทรัพย์ขยะรีไซเคิลที่เป็นของบริษัทผู้เสียหายไปโดยทุจริต

“อัยการจงใจสร้างเงื่อนไขเทียมว่าบริษัทต้องคัดแยกถึงสำนักงานย่อยจึงจะได้สิทธิ ทั้งที่ความจริงบริษัทครอบครองขยะทันทีเมื่อเก็บขึ้นรถและลงทุนคัดแยก ณ จุดต้นทาง การบิดความหมายเช่นนี้เป็นการสร้างข้อสงสัยเทียม เพื่อปกป้องผู้ต้องหาที่แอบเอาทรัพย์ของนายจ้างไปขาย”