Mensen Maken Mokum

De laatste podcastaflevering van Mensen Maken Mokum! Oscar Zeegers, normaal de interviewer, doet deze keer zélf zijn bijzondere verhaal. Hij was acteur (o.a. in SpangaS) & theatermaker en is nu sociaal werker bij het Leger des Heils. En dat allemaal dankzij vrijwilligerswerk. Roos Schlikker doet waar ze steengoed in is: vragen stellen en contact maken. Enthousiast, gevat en met veel invoelingsvermogen. Een feestje om naar deze twee te luisteren!

De meeste problemen in de wereld worden volgens Peter veroorzaakt doordat mensen het idee hebben: dat ieniemienie beetje wat ik eraan kan doen, is te klein om een verschil te maken.

Door een gesprek met haar huisarts kwam ze op dit idee. "Alles valt hier weg: agenda's, ego's, het gaat niet om mij. Ik hoef hier niet te presteren of een salaris waar te maken. Dit is doen wat je kunt op een dieper, geruststellender niveau. Het brengt me rust."

Z’n wieg was mooi roze. Uiteindelijk is Jay (27) hieruit gestapt omdat hij besefte dat het niet klopte bij wat hij altijd al was: een man. Nu past ook zijn lichaam hierbij en zet hij zich in voor andere transgender mensen bij TransAmsterdam.

1 op de 5 Amsterdammers balanceert op of onder de armoedegrens. Daarom heeft Jurre tien jaar geleden stichting SINA (Samen is niet alleen) opgericht, waarmee ze kinderen en gezinnen ondersteunen. Variërend van het aanbieden van muziekles of een sportabonnement tot aan bijles, laptops of bedden. Dit is mede mogelijk dankzij donaties van bedrijven en particulieren. Ze helpen zo’n 8000 kids per jaar.

Van brand bij een reptielenopvang tot gewonde babymuisjes: Celine redt als hulpverlener/chauffeur bij de Dierenambulance elk gewond dier in Amsterdam. Ze doet dit vrijwilligerswerk al zo’n vier jaar en iedere dienst is een nieuw avontuur! Altijd al willen weten hoe het er aan toe gaat op de ambulance? Dit is je kans! Ze zit vol met mooie en spannende verhalen over haar stoere job, die ze deelt in deze podcast.

Hij is één van de 300 vrijwilligers bij deze organisatie, die als motto heeft: ‘Wij geloven in kansen. In tweede kansen. In derde kansen. En in alle kansen daarna.’ Koos hielp o.a. in de vluchtelingenopvang en voorziet met de Soepbus daklozen van koffie, soep, warme kleding en dekens. Wat maakt dat hij dit al meer dan 10 jaar doet? Wat heeft de meeste indruk gemaakt? Hij zit vol mooie anekdotes! “Het is zo belangrijk dat je dingen doet die je leuk vindt. Het is niet altijd een makkelijke doelgroep, maar er gebeuren altijd weer bijzondere dingen!”

Eén is te veel, duizend nooit genoeg; dat typeerde jarenlang haar verslavingen op vele vlakken: o.a. alcohol, cocaïne en de liefde. Totdat Marlijn helemaal leeg was en de dood als enige uitweg zag. Ze wist: nu moet ik écht hulp zoeken. Alleen vlak voordat ze naar de afkickkliniek zou vliegen kwam de eerste lockdown. Het werd noodgedwongen afkicken via Zoom. Ze is nu ruim twee jaar clean en helpt nu anderen dit te realiseren en vol te houden als vrijwilliger bij clubhuis Tru Colours, een plek waar herstellende verslaafden kunnen samenkomen voor verbinding. Marlijn draait bardiensten en schenkt geen alcohol maar koffie voor een euro. “Ik heb hier zó veel plezier in. Er zijn voor anderen, puur en alleen willen geven, dat geeft zo’n goed gevoel!” Laat je meenemen door haar verhalen!

Ze groeide op in Iran, het land van de Perzische poëzie. Als haar vader vroeger advies wilde geven of teleurgesteld was, drukte hij zich uit met dichtregels. Nafiss koos later, eenmaal in Nederland, zelf ook voor de dichtkunst. Alleen ze was vaak de enige kleurling in haar werk. Daarom zette ze in 2012 de stap naar het helpen van anderen en richtte stichting Granate op. Het doel? Een podium geven aan de zachte stem van de poëzie, de bi-culturele makers. Om zo de culturele diversiteit binnen de Nederlandse kunstsector te bevorderen. Stichting Granate slaat bruggen tussen hokjes bij een groot publiek. Nafiss vertelt vol passie wat haar hierin drijft, wat ze al bereikt heeft én ze trakteert jou ook op een gedicht!

Gappie, amigo, stanko, buddy, oftewel.. maatje: Dat is Milou voor de Afghaanse Azer, die sinds een aantal jaar in Amsterdam woont. Ze helpt hem met ingewikkelde brieven van instanties en verder staat bij hen vooral sociaal contact centraal: samen wandelen, gezellig kletsen en Afghaanse maaltijden eten. Ze zien elkaar ongeveer eens per twee weken. “Ik vind het verrijkend om met iemand om te gaan die niet in mijn bubbel zit,” geeft Milou aan. En andersom wordt in deze aflevering ook goed duidelijk wat de waarde is voor Azer om een maatje te hebben als Milou. We hadden een ingetogen, ontroerend gesprek met hen beide. Over cultuurverschillen, wat ze van elkaar leren en ook over hoe mooi het kan zijn, maar soms ook moeilijk.