Mevlana Takvimi

İlk, orta ve lise tahsîlini Adana’da tamâmlayan Hz. Sâmî (k.s.),

yüksek tahsîlini İstanbul’da yaparlar. Hukuk Fakültesini birincilikle bitiren Hz. Sâmî (k.s.), bu arada bir müddet Gümüşhâneli

Dergâhı’na devâm ederler. Bu sırada Bâyezıd dersiâmlarından

Rüşdü Efendi (Eski Beşiktaş müftüsü Merhûm Fuat Çamdibi Hocanın babası): “Sâmî Evlâdım, gel seni Şeyhülmeşâyih Es‘âd Erbilî

Hazretlerine götüreyim.” der. Bu teklifi kabûl eden Efendi Hazretleri, Rüşdü Efendi ile berâber Kelâmî Dergâhı’na giderler. Bu ilk

karşılaşmanın devâmını kendileri şöyle anlatıyorlar:

“Üstâdımızın huzûruna varıp ellerini öptük. Rüşdü Efendi Hoca:

“Üstâdım bu getirdiğim genç Gümüşhâneli Ahmed Ziyâeddin

Efendi’nin evlâdlarından Adanalı Sâmî Efendi”, deyince; birden

Üstâdımız Es‘âd Efendi Hazretleri: “Hayır! O bizim evlâdımız” buyurdular. Ve orada devâm ettiğim evrâdın ne olduğunu sordular.

“Günde beşbin zikrullâh, bir cüz Kur’ân-ı Kerîm tilâveti, Delâil-i

Hayrât” diye cevâb verdim. “Evlâdım hastalık nerede ise tedâviye

oradan başlamak lâzım, bu yüzden şimdilik bunları terk edip kalbî

zikre başlayacaksın” buyurdular ve Fakîre inâbe verdiler.”

Akarsu deryâya kavuşmuş; su mecrâını bulmuştu. Cenâb-ı

Hâkk’ın lûtfu inâyeti ile Hz. Sâmî Efendimiz bir kaç ayda seyr-u

sülûkunu ikmâl buyurdular. Daha önce iki yıl devâm edilen

dergâhta olmayan tecellî burada bir kaç ayda olmuştu el-hâmdü

li’llâh. Kısa sürede icâzet ve mutlak hilâfet alan Efendimiz Hazretleri mürşid-i kâmilin görevine âid şu kıssaları naklediyorlar: “Gençliğimde dergâha devâm ediyordum. Orada vazîfesi müntesiblerin

ayakkabılarının tozunu almak olan bir dervîş vardı. Bir gün onun

elindeki bezi aldım, pertavsızın (mercek) altına tutarak bir müddet

güneşin altında tuttum. Güneşin harâretinin pertavsız vasıtasıyla

bezin üzerine teksîf edilmesi ile bez tutuştu ve yanmağa başladı.

Dervîş hayretler içinde kaldı.

İşte mürşid-i kâmil, iki cihânın Serveri ve Rahmet Güneşi Nebî

salla’llâhu ‘aleyhi ve sellem Efendimiz’den aldığı nûru müntesiblerden müsâid kimselerin kalblerine teksîf edip, o nûr-ı Muhammedî

(s.a.v.) ile kalbleri diriltip kemâle erdiren kişidir, bi-izni’llâh. Mürşid-i

kâmil çobana benzer; çoban dağda koyunları otlatırken bacağı kırılanı orada bırakır mı? Sırtına atıp ağıla kadar getirir. Mürşid-i kâmil

de hiç bir evlâdını bırakmaz ve terk etmez bi-izni’llâh.”

(Ömer Muhammed Özt ür k, www.ramazanoglumahmudsamiks.com

Hz. Mahmud Sâmi (k.s.)’un hayatını manevi vazifelisi

ve ihvâna kılavuzu Muhterem Ömer Muhammed Öztürk’ün

kâleminden yayınlamaya devam ediyoruz:

Hz. Sâmi (k.s.), sâlih dostların birbirlerine olan yardımlarının Kıyâmet günü de devâm edeceğinin tefsîrde beyân edildiğini sohbetlerinde sık sık anlatırlardı:

Kıyâmet günü hesâba çekilen bir kulun seyyiâtı hasenâtına

denk geliyor. Meselâ, 1000 seyyiesi (günâhı) varsa 1000 de

hasenesi (sevâbı) var. Cenâb-ı Hâkk Azze ve Celle Hazretleri

o kuluna “anne babana git bir hasene iste, verirlerse bana getir

seni cennete dâhil edeyim” buyuruyor. O kul Mahşer gününün

o sıkıntılı anında Allâh’ın lûtfu ile anne ve babasını bulup durumunu onlara anlatıyor. Onlar da “evlâdım bugünkü günde

biz kendimizi kurtaramadık ki sana bir faydamız olsun; sana

bir şey veremeyiz” diyorlar. O eli boş olarak, mahzûn bir hâlde

Hâkk’ın huzûruna varıyor. “Annem babam bana bir şey vermediler yâ Rabbi” diye durumu arz ediyor. Bunun üzerine Hâkk

Te‘âlâ ve tekaddes hazretleri o kuluna:

“Senin dünyâ hayatında benim rızâm için sevdiğin bir dostun yok mu idi?” diye soruyor. Cenâb-ı Hâkk kulunun o anda

hâtırına getiriyor ve “evet yâ Rabbi, filân kulun ile biz dünyâ

hayatında senin rızân için sevişirdik (birbirimizi karşılıklı severdik)” diyor. Allâh (c.c.)’un lûtfu ile o dostunu bulup durumunu

ona anlatıyor. Kardeşi cevâben diyor ki:

“Ey kardeşim, ne kadar hasene istersen alabilirsin. Ben

kendimi kurtaramadım, bâri sen kendini kurtar” diyor. Hesâb

veren kul, Cenâb-ı Hâkk’ın huzûruna sevinçle geliyor ve durumu arz ediyor. Bunun üzerine Sübhân olan Râbbimiz:

“Yâ öyle mi; o böyle bir ızdırâblı gününde kardeşine acıyarak hasene veriyor; bense Cevvâdü Kerîmim, Erhâ-mü’rRâhimînim, her ikinizi de affettim” buyuruyor.

Ne büyük tebşîrât-ı ilâhî. El-hâmdü li’llâhi râbbî’l-‘âlemîn.

Allâh (c.c.) cümlemize rızâsı için birbirimizi sevmeyi nasîb etsin (Âmîn).

(Ömer Muhammed Özt ür k, www.ramazanoglumahmudsamiks.com

Resûl (s.a.v.)’in risâleti bütün dünyaya ve alemlere

şâmil ve rahmet olduğu: “Ve mâ erselnâke illâ rahmeten lil âlemin (Seni de (ey resulüm) biz ancak alemlere rahmet için gönderdik” (Enbiya s. 107) buyurduğu

Kelâm-ı Kadîm’i ile ispat edilmiş olduğundan mübarek

ismine Resûl’ür-Rahmeti buyrulmuştur. Bu isim, Resûl

(s.a.v.) hazretlerine verilen has isimlerdendir. Bu sebeple hatta kafirlere de, onlardan dünya azâbı geri bırakılıp

ecel günlerine kadar mühlet verilip ne vakitte iman getirirlerse kabulü ile vaad buyrulmakla rahmet olunmuşlardır. Bu isim, kafirlerin çocuklarının kendileriyle birlikte

cehenneme girmeleri onlara rahmet hissesi olmuştur.

Münafıklar da dünyada azâptan âmân ile rahmet hissesine ermiştir. Hele Resûl-i Ekrem (s.a.v.)’in nübüvvetini

tasdik ve ümmetliğini kabul ve yüce şeriatleri yolunda

amel icra edenlere, dünyada her türlü rahmet ile rahmet

edilip, insanlık icâbı yapılan isyânlar karşısında onları

örtüp bunlara benzeyen azâplardan kurtararak, belki af

ve rahmet bahşedilmiştir.

Allâh (c.c.)’un vaad ve rahmetinden ümit kesilemeyeceği şu ayetle bildirilmiştir: “Ey nefislerine karşı

hadleri aşmış kullarım, Allâh’ın rahmetinden umut

kesmeyiniz. Allâh, çünkü, bütün günâhları mağfiret

eder. O bağışlayıcı ve rahmetlidir.” (Zümer s. 53)

Yine Peygamber (s.a.v.)’in risâleti sebebiyle ahirette

cehennem içinde ebedi azâp olunmaktan kurtuluş ve

ümmetin hesapları bütün ümmetlerden önce görülmeye

ve sevâpları birkaç misli yani en az bire on, bire yüz ve

başkasına yedi yüz ve kimisine daha ziyâde fazîlet, ecir

ve sevâp verilmeye, böylece rahmete nailiyet ihsânı verilmektedir.

(Kara Davud, Delâil-i Hayrât Şerhi, s.99-100)

Rivayet olunduğuna göre Abdurrahman b. Avf

(r.a.)’a ait bir ticaret kervanı Şam’dan dönüyordu. Kafile Medine-i Münevvere’nin caddelerine ulaştığı zaman

çarşıda bir kımıldama ve hareketlilik meydana geldi. Durumdan haberdar olan Hz. Âişe (r.anhâ) bunun

ne olduğunu sorunca kendisine: “Abdurrahman b. Avf

(r.a.)’in ticaret kervanının geldiğini” söylediler. Hz. Âişe

(r.anhâ): “Bir ticaret kafilesi nasıl bu kadar gürültü koparabilir?” diye sordu. Hz. Âişe (r.anhâ)’ya: “Kafilenin 700

hayvan yükünden oluştuğu” söylendiği zaman Hz. Âişe

(r.anhâ): “Hz. Peygamberin hakkında cennete malının

hesabı dolayısıyla emekleyerek gireceğini haber verdiği

Abdurrahman b. Avf (r.a.)’in 700 yükten oluşan kafilesi ha?” dedi. Bu söz kendisine ulaşınca Abdurrahman

b. Avf (r.a.) hemen üzüntü ile harekete geçti ve: “Allâh

(c.c.)’u şahit tutarak söylüyorum ki, bu kafilenin tamamı,

her şeyi ile tüm müslümanlara tarafımdan hediye edilmiştir’” dedi.

Abdurrahman b. Avf (r.a.)’ın cömertliği bu olaydan

sonra da devam etmiştir. Rivayet olunduğuna göre servetinin çoğunu akrabası olan “Zühreoğulları” arasında

taksim etmiş, Zühreoğulları’ndan kimin ne ihtiyacı varsa onun ihtiyacını gidermiştir. Hatta onun cömertliği

konusunda şöyle bir şey söylenir: “Medine halkı Abdurrahman b. Avf (r.a.)’in çoluk çocuğu gibidir. Halkın

üçte birinin borçlarını kendi malından öder, üçte birine

armağanlar verir, diğer üçte birine de ihtiyaçları kadar

ödünç para verirdi.” Allâh (c.c.)’un, Resûlullâh (s.a.v.)’in

ve müslümanların hoşnutluğunu kazanmak için bu kadar bol dağıtmasına rağmen ticareti durmadan artmış,

serveti çoğalmış ve kazancı ziyadeleşmiştir.

(Muhammed Mütevelli Şaravî, Cennetle Müjdelenen On Sahâbî, s.188-189)

Kendini tanımak, bilmek istersen, iki şeyden yaratılmış olduğunu bilmelisin. Biri zâhiri kalıp. Buna beden

derler. Göz ile görülebilir. Diğeri bâtın mânâsındadır.

Ona nefs derler, rûh derler ve kalp derler. Bu ancak

hakikât gözü ile bilinir. Baş gözü ile görülemez. Senin

hakikâtin, aslın, bu bâtın mânâsındadır. Ondan gayrısı ona tâbidir. Onun askeri ve hizmetçisidir. Biz bu

mânâya kalp ismini vereceğiz. Kalp dediğimiz zaman

biliniz ki, bazen rûh dedikleri, bazen nefs dedikleri,

insanın hakikâtini demek istiyoruz. Kalp demekle,

göğsün sol tarafına yerleştirilmiş olan et parçası yâni

yüreği kastetmiyoruz. Onun bir kıymeti yoktur. Hayvanlarda da, ölülerde de vardır. Baş gözü ile görülebilir. Baş gözü ile görülen her şey, bu âlemden olup

bunlara âlem-i şehâdet denir.

Kalbin hakikâti bu âlemden değildir. Bu âleme

garîb olarak gelmiştir. Yolcu gibi gelmiştir. Görünen et

parçası, yürek onun taşıyıcısı ve âletidir. Bedenin tüm

uzuvları, onun askeridir. Bütün bedenin padişahı odur.

Hâkk Teâlâ’yı tanımak, O (c.c.)’un cemâlini müşâhede

etmek, onun sıfatıdır. Teklif ona olmaktadır. Hitap onadır. Asıl saâdet ve şekâvet onun içindir. Beden, bütün

bunlarda ona uymaktadır. Onun hakikâtini bilmek, sıfatlarını tanımak, Allâhü Teâlâ’yı tanımanın, bilmenin

anahtarıdır. Onu bilmeye çok uğraş ki, o çok yüksek

bir cevherdir. Melekler cevherindendir. Onun asıl madeni, Allâhü Teâlâ hazretleridir. Oradan gelmiştir, tekrar oraya dönecektir. Buraya gurbete gelmiştir. Ticaret ve ziraat tohumu ekmek için gelmiştir. O hâlde bu

mânâdaki ticaret ve ziraatı bilmelisin.

(Hüccetülislâm İmâm-ı Gazalî (r.âleyh), Kimyâ-i Saâdet, s.18-19)

Cenâb-ı Hâkk şöyle buyurmaktadır: “…kulak, göz,

gönül, bunların herbiri yaptıklarından sorumludurlar.”

(İsra s. 36)

Kulağın Bazı Afetleri

Konuşulması doğru olmayan sözleri dinlemek; insanı

kötülüklere sürükleyecek sözleri, şarkıları dinlemek; hatalı ve nağmeli yani şarkı gibi okunan Kur’ân’ı dinlemek;

başkasının konuşmasını habersiz, gizlice dinlemek; Kur’ân

okunurken ve hutbe okunurken dinlememek; hâkim, âmir,

hoca, ana, baba ve koca gibi zâtların sözlerini dinlememek; müftünün ve dîni bir meseleyi öğretmek isteyenin

sözlerini dinlememek; sormak zorunda kalmış bir sorumlunun sözlerini dinlememek; zayıf kimselerin sözlerine kulak

vermemek kulağın afetlerindendir.

Gözün Bazı Afetleri

Harama bakmak; zayıflara ve fakir kimselere hakaret

gözü ile bakmak; dünya işlerinde kendinden üstün olanlara

imrenerek bakmak; dîn işlerinde kendinden aşağı olanlara

benzeme gözü ile bakmak; namaz kılarken gözünü yumup

bakmamak gözün afetlerindendir.

Midenin Bazı Afetleri

Haram şeyleri yemek; doyduktan sonra tekrar yemek;

bedene zarar veren şeyleri yemek; çarşıda, yolda, mezarlıkta ekmek yemek; içkili, oyunlu ziyafetlerde yemek

yemek; öğünmek için alınan bir yiyeceği yemek; mazereti yokken sol elle ve yemeğin ortasından yemek; çatlak

bardaktan su içmek; yiyecek ve içeceği kokuncaya kadar

terketmek; ana ve babaya inat edip yememek midenin

afetlerindendir.

Bedenin Bazı Afetleri

Ayakta idrarını yapmak; eşiyle cimayı terketmek; eşinin

rızası olmadan çocuk olmasına engel olmak; Sünnet-i Seniyye âdetini terketmek bedenin afetlerindendir.

(Erzurumlu İbrahim Hakkı (k.s.), Marifetnâme, s.189-192)

Efendimiz (s.a.v.)’in bizlere olan emir ve vasiyetlerinden biri, kış ve yaz günleri şer’i mazeretlerimiz olmadan

Cuma guslünü terk etmememiz hakkındadır.

İmâm Şâfii (r.âleyh) Hazretleri, “Yolculukta olsun,

hazarda olsun, kış ve yaz mevsimlerinde olsun, Cuma

gününün guslünü bir kere dahi bırakmış değilim” buyurmuşlardır. Birçok insanlar, bu âhde uymamakta ve bunu

bozmaktadırlar. Bu kişiler, bu vecibeye gereken önemi

vermemekte, tembelliklerinden veya yıkanmak için hamam parası nefislerine ağır geldiğinden hamama gitmemektedirler.

Şu var ki, temizlik ve yıkanmada açık ve belli hikmet

vardır. Vücut organları sudan hoşlanır ve canlanır. Kişi,

üzerindeki yorgunluğu yıkanma ile giderdiğinden, insan

vücudu bütünüyle canlanır. Gevşeklikten kurtulan, canlanan organların herbiri Hâkk Teâlâ’ya münâcata başlar.

Bunun sonucu insan vücudu rahatlar ve huzur duyar.

Bunun için şeriatın getiricisi Efendimiz (s.a.v.) Cuma namazını kılmadan önce Cuma sabahları gusül yapmamızı, sonra hemen gidip Cuma namazımızı kılmamızı emir

buyurmuşlardır. Rivâyet edilen bir hadîste, “Cuma günü

yıkanan kişinin hata ve suçları affedilmiş ve silinmiş

olur” (Taberânî) buyurulmuştur. Başka bir hadîste, “Cuma

günü yapılan gusül, kınından çıkmış keskin bir kılıç gibi hata ve suçları tüy diplerinden biçip temizler” (Taberânî) buyurulmuştur. Şu hadîs rivâyet edilmiştir:

“Cuma günü yıkanan kişi, ikinci cuma namazına kadar temizdir.” (İbn Hüzeyme) Diğer bir hadis-i şerifte: “Hâkk

Teâlâ Cuma gününü müslümanlara bayram yapmıştır.

Cuma namazına gelen yıkansın, güzel kokusu varsa

sürünsün. Dişlerinizi de misvâklamayı ihmâl etmeyiniz.” (İbn Mâce) buyurulmuştur.

(İmâm Şarani, Büyük Ahidler, s.160-161)

Enes (r.a)’den rivâyet edildi ki, Allâh Resûlü (s.a.v)

şöyle buyurdu: “Susmak hikmettir (akıllılıktır), fakat

onu yapanlar azdır.” Bu hadisi zayıf bir senedle Beyhakî

tahriç etmiş ve şunu söylemiştir: “Sahih olan, bu sözün

Lokman Hekim’e âit olmasıdır.”

Fuzulî konuşmaktan sakınmanın ve konuşmak gerekmedikçe susmanın medhi konusunda müteaddit hadisler varid olmuştur. Tirmizî, İbn Ömer (r.a)’den şu hadisi

rivâyet etmiştir: “Susan kurtulur.”

İmâm-ı Muhammed (r.âleyh) el-Âsâr kitabının sonunda İmâm-ı A’zam Ebû Hanîfe (r.a.)’den Resûlullâh

(s.a.v.)’in şöyle buyurduğunu rivâyet etmiştir: “Belâ, konuşmaya bağlanmıştır.”

İmâm-ı Malik (r.a.); Eslem (r.a.)’in şunu dediğini rivâyet

etmiştir: “Ömer (r.a.) bir gün Ebû Bekir (r.a)’in yanına gitti

ve O (s.a.v.)’in kendi dilini tutup çektiğini gördü. Kendisine, “Allâh seni affetsin yâ Ebû Bekir (r.a); ne yapıyorsun?” dedi. Ebû Bekir (r.a), “Bu beni çıkmazlara sokuyor.”

dedi. Muâz (r.a)’in şunu söylediğini rivâyet etmişlerdir:

Ben, “Yâ Resûlallâh (s.a.v), biz konuştuklarımızdan dolayı muâheze edilir miyiz?” diye sordum. Allâh Resûlü

(s.a.v) şu karşılığı verdi; “Annen yokluğunu görmesin

ey Muâz; insanların yüzlerinin üzerinde (bir rivâyette

burunlarının üzerinde) cehenneme sevk eden; onların dilleriyle kazândıkları günâhlar değil midir?”

(Ahmed b. Hanbel) Tergib’te bu hadis Ebû Zerr (r.a)’den de

rivâyet edilmiştir. Bu kitapta İbrahim (a.s)’ın suhufunda şu

sözlerin bulunduğu da rivâyet edilmiştir: “Akıllı olan kimse

için gereklidir ki, zamanının kıymetini bilsin, sorumlu olduğu işlerle meşgul olsun ve dilini ilgisiz şeylerden korusun.

Sözünü de âmelinden bilen bir kimse, kendisini ilgilendirmeyen şeyleri konuşmaz.”

(Eşref Ali et-Tehanevi, Hadislerle Hanefi Fıkhı, c.20, s.298-299)

İnsanoğlu bu dünyaya keyfine göre yaşaması için

gönderilmemiştir. İnsanın boynunda kulluk halkası

bulunmaktadır ve kıyâmet günü bu dünya yaşantısının

hesabını verecektir. Dolayısıyla insan tüm hayatı boyunca

bu gerçeği bilerek ve unutmayarak yaşamalıdır. Bugün

İslâm’a aykırı olan birçok dünyevî meşgale müslümanlara

güzel şeyler olarak lanse edilmekte ve müslümanlar

aldatılmaktadır.

Allâh Resûlü (s.a.v.) Efendimiz eline geçen parayı,

malı, mülkü hep Ümmet-i Muhammed (s.a.v.)’e dağıtmıştır.

Hâkk Teâlâ hazretleri bütün savaş ganimetlerinin beşte

birini Resûlullâh (s.a.v.)’e ihsan etmişti; ancak Resûlullâh

(s.a.v.) o ganimetlerden kendisi için hiçbir şey almamıştır,

tamamını Ümmet-i Muhammed (s.a.v.)’e dağıtmıştır. “Ya

Rabbim; bir gün rızık verirsin yer, içer, şükrederiz;

bir gün de vermezsin sabreder böylece şükrederiz.”

buyurmuşlardır. Nebi (s.a.v.) Efendimiz’in evinde aylarca

ateş yanmadığı olurdu. Böyle zamanlarda süt ve hurma ile

beslenirlerdi.

Burada bazı kişilerin aklına “Allâh Resûlü (s.a.v.)’in

elinde maddi imkân olmadığı için böyle bir hayat yaşamıştır.”

şeklinde bir düşünce gelebilmektedir. Bu son derece yanlış

bir düşüncedir. Resûlullâh (s.a.v.) Efendimiz’e ganimetlerle

çok büyük mallar ve paralar geldiği olmuştur. Meselâ

Huneyn Gazvesi’nde Resûlullâh (s.a.v.) payına düşen

develeri dağıttığı zaman adam başı elli ila yüz kadar deve

vermiştir. Bu derece yüksek miktarlarda mal ve mülke sahip

iken kendisi bunlara asla tevessül etmemiştir ve “Benim

bu dünya ile hâlim, yolculuk esnasında bir ağaç altında

dinlenip, ihtiyaçlarını temin edip yoluna devam eden

yolcunun hâli gibidir.” buyurmuşlardır. Eğer isteseydi

“Yerin hazineleri bana verildi” buyurmuştu. Ama kendileri

ona iltifat edip, almamışlardır.

(Ömer Muhammed Öztürk, Sohbetler-2, s.94-95)

Câbir ibni Semüre (r.a.)’den rivâyet edildiğine göre bir

defasında Peygamber (s.a.v.) Efendimiz onun yanağını

okşamıştı. Câbir bu ânı şöyle anlatır: “Eli öyle serin idi ve

öyle güzel kokuyordu ki, sanki mübârek elini güzel koku

satan bir adamın sepetine daldırıp çıkarmış gibiydi.”

Başka biri de şöyle demiştir: “Peygamber (s.a.v.)

mübârek eline güzel bir koku sürse de sürmese de, onunla tokalaşan kimse, elinde bütün gün onun güzel kokusunu duyardı. Allâh (c.c.)’un Sevgili Elçisi (s.a.v.) mübârek

eliyle bir çocuğun başını okşasa, o çocuk Resûlullah

(s.a.v.)’in elinin kokusuyla diğer çocuklar arasından hemen fark edilirdi.”

Bir gün Resûl-i Ekrem (s.a.v.) Efendimiz, Enes ibni

Mâlik (r.a.)’in evinde öğle uykusuna yatmış, altında meşin bir yaygı serili olduğu için terlemişti. Enes (r.a.)’in

annesi Ümmü Süleym (r.anhâ) hemen bir şişe getirdi ve

Peygamber (s.a.v.) Efendimiz’in mübârek yüzünde biriken terleri o şişeye toplamaya başladı. Resûl-i Ekrem

(s.a.v.) uyanıp da ona ne yaptığını sorunca, Ümmü Süleym (r.anhâ): “Kokuların en güzeli olan senin terini, güzel

koku şişesine koyup saklıyoruz.” dedi.

İmâm Buhârî, et-Târîhu’l-Kebîr adlı eserinde Ashâb-ı

Kirâm (r.a.e.)’den Câbir ibni Abdullah (r.a.)’in şöyle dediğini rivâyet etmiştir: “Allah (c.c.)’un Sevgili Elçisi (s.a.v.)

bir sokaktan geçse, ardından da bir başkası o yola girse,

orada kalan güzel koku dolayısıyla o kişi Resûl-i Ekrem

(s.a.v.)’in oradan geçtiğini anlardı.

Hadis, fıkıh ve tefsir âlimi İshâk ibni Râhûye (r.âleyh),

sokaktan geçen kimsenin hissettiği bu kokunun, Resûl-i

Ekrem (s.a.v.) Efendimiz’in kullandığı güzel bir kokudan

değil, onun vücûdunun tabiî kokusundan kaynaklandığını

söylemiştir.

(Kâdı İyâz, Şifâ-i Şerîf, c.1, s.172-173)