Mevlana Takvimi

Münâfık erkek ve kadınlar dünyada iken kalplerinde küfür olduğu halde imân ettiklerini ilan edenler ve kendilerini

insanlara öyle gösterenlerdir. Onlar mü’min görünen, müminlerle birlikte yaşayan, gerçekte ise onlardan olmayan kimselerdir. Mü’minler dünyada iken onların münâfık olduklarını

anlamıyorlardı. Bu yüzden de onlarla birlikte yaşıyorlardı ve

aralarında çeşitli münâsebetler vardı. Bu onların dünyadaki

durumlarıydı. Ahirette ise mü’minler bir tarafta bu münâfıklar

ise başka bir tarafta kalacaklardır. Sırat üzerinden geçiş başlayınca münâfık erkekler ve kadınlar, mü’minlerin nurundan

faydalanabilmek için koşuşacaklar ancak o anda Allâh (c.c.)

mü’minlerle münâfıkların arasını bir perdeyle ayıracaktır.

Bu perde müminlerin tarafını nur ve rahmetle doldururken,

kâfirlerin tarafını azâba ve karanlığa çevirecektir. Allâh (c.c.)

bu sahneyi bizlere şu şekilde tasvir etmektedir:

“Münâfık erkeklerle münâfık kadınların mü’minlere:

“Bizi bekleyin, nurunuzdan bir parça ışık alalım” diyeceği günde kendilerine: “Arkanıza dönün de bir ışık arayın!” denilir. Nihâyet onların arasına, içinde rahmet, dışında azâp bulunan kapılı bir sur çekilir.” (Hadid s. 13)

Böylece Allâh (c.c.) münâfık erkek ve kadınları, mü’min

erkek ve kadınların nurlarından ışık alarak yollarını bulmaktan yoksun bırakacaktır. Sıratın üzerinde Allâh (c.c.)’un rahmet ve güveninden yararlanamayacaklardır. O an münâfık

erkek ve kadınlar mü’minlere şöyle seslenirler: “Biz sizinle

beraber değil miydik?” (Hadid s. 14)

Yani dünyada iken bizler sizlerle beraber değil miydik?

Zira onlar dünyada imân etmiş gözüküyorlar, dolayısıyla

mü’minlerle birlikte oturuyor ve onlarla bir arada yaşıyorlardı.

Onlara “Bu dünyada iken böyleydi. Çünkü insan orada gerçekte inanmadığı şeyin aksine inanıyor gibi gözükebiliyordu.

İmân etmediği halde imân etmiş iddiasında bulunabiliyordu.

Oysa şimdi ahirette zahir ve batın, gizli veya açık hiçbir şey

yoktur” denilir.

(Muhammed Mütevelli Şaravî, Kuran’da Kıyâmet Sahneleri, s.157-158)

1. Tertibe riâyet etmek. Yani yıkanacak organları sırası

ile yıkamak. Bu sıra abdest hakkında nâzil olan şu Âyet-i

Kerime’deki sıradır: “Ey imân edenler! Namaza kalkacağınız zaman yüzlerinizi ve dirseklere kadar ellerinizi ve

başınıza mesh edip her iki topuğa kadar ayaklarınızı

yıkayın. Eğer cünüb olduysanız boy abdesti alın. Eğer

hasta olmuşsanız, yahud bir sefer üzerindeyseniz veya

içinizden biri ayak yolundan gelmişse yahud da kadınlara dokunmuşsanız ve bu halde su da bulamamışsanız o

vakit tertemiz bir toprakla teyemmüm edin, binaenâleyh

(niyyetle) ondan yüzlerinize ve ellerinize sürün. Allâh

(c.c.) sizin üzerinize bir güçlük yapmak istemez, fakat

iyice temizlenmenizi ve üstünüzdeki nimetinin tamamlanmasını ister. Tâ ki şükredesiniz.” (Mâide s. 6) 2. Parmakları hilâllemek. Hadîs-i Şerif’te geldi ki; “Cehennem ateşi

parmak aralarınızı hilâllemeden önce parmaklarınızı

hilâlleyiniz” El ve ayak parmaklarının aralarını hilâllemek

lâzımdır. Bir elini diğer elinin üstüne getirerek, parmaklarını, parmakları arasına sokup hilâllemelidir. Sol elinin küçük

parmağı ile sağ ayağının küçük parmağından başlayıp ve

altından sokup sol ayağının küçük parmağında bitirmelidir.

3. Yıkanan her yeri üç defa yıkamak. 4. Başı kaplayarak

meshetmek. İki ellerinin (küçük parmaktan itibaren) üçer

parmağını başın önüne koyup, baş ve şehâdet parmaklarını

kaldırarak, arkaya doğru çekerek, sonra el ayalarını indirip

başın yan taraflarından arkadan öne doğru getirerek, başladığı yere gelinceye kadar devam ettirerek yapılır. Hadîs-i

Şerif’te böyle gelmiştir. 5. Abdestsizlikten kurtulmak, Allâhü

Teâlâ’nın emrine uymak ve namaz kılmak için niyet etmek.

6. Abdeste sağdan başlamak. 7. Meshe alından başlamak.

8. Ellerini ve ayaklarını yıkamaya parmaklarından başlamak. Her uzvu yıkarken me’sûr olan (Peygamber (s.a.v.)

Efendimiz ve Ashâbı (r.a.e.)’den bildirilen) duâları okumak.

(Bîrgîvî Vasiyetnamesi - Kadızâde Şerhi, s.276)

“Habîb-i Zîşân’ım! Sen bilmedin mi ve sana haber

gelmedi mi şol kimseden ki, Allâhü Teâlâ ona mülk

ve saltanat verdiği için İbrâhîm’in Râbbi hakkında

mücâdele etti. Ki o zamânda İbrâhîm: “Benim Rabbim

diriltir ve öldürür.” dedi. Mücâdele eden (Nemrûd):

“Ben de diriltir ve öldürürüm.” dedi. İbrâhîm (a.s.):

“Allâhü Te‘âlâ güneşi maşrıkdan getirir, sen de kâdir

isen güneşi mağribden getir.” dedi. Kâfir mebhût oldu,

zîrâ Allâhü Teâlâ zâlim olan kavmi hidâyette kılmaz.”

(Bakara s. 258)

Nemrûd’un ülûhiyyet davâsına cür’et ve tekebbürünün sebebinin Allâhü Teâlâ Hazretleri’nin kendisine vermiş olduğu mülk ve saltanat olduğunu Cenâb-ı Hâkk bu

âyet-i celîlede beyân buyurmuştur. Bu karşılıklı konuşma,

İbrâhîm (a.s.) ile Nemrûd arasında Hz. İbrâhîm (a.s.)’ın

âteşten çıktığı gün olmuştu. Bundan önce İbrâhîm (a.s.)

Nemrûd ile görüşmemişti. Cenâb-ı Hâkk, Nemrûd isimli hükümdara Allâh (c.c.)’a îmân etmesi için bir melek gönderdi.

Fakat o îmân etmedi, kabûl etmedi. Melek onu ikinci olarak

îmâna davet eyledi, o yine kabûl etmedi. Nemrûd üçüncü

olarak îmana davet edildi, yine kabûl etmedi ve meleğe

şöyle dedi: “Sen tarâftarlarını topla, ben de adamlarımı

toplayayım da savaşalım.”

Nemrûd, güneş doğarken ordusunu ve askerlerini yığdı.

Cenâb-ı Hâkk da ona sivrisinek sürüleri gönderdi ki, gökyüzü sinekten görülmüyordu. Böylece Cenâb-ı Hâkk onlara sinekleri musâllat kıldı. Öyle ki, sinekler onların etlerini

yediler, kanlarını emdiler ve onları kupkuru kemik bıraktılar.

Sineklerden biri de Nemrûd’un burnundan beynine girdi.

Onun dimâğında tam dört yüz sene kaldı. Bu sûretle de

Cenâb-ı Hâkk onu azâblandırdı. Nemrûd bu müddet içinde

başını tokmakla dâima dövdürmüştür. Ve nihâyet Cenâb-ı

Hâkk onu böylece helâk etti. (Târîh-i Ebû’l- Fidâ)

(Hz. Mahmûd Sâmî Ramazânoğlu (k.s.), Hz. İbrâhîm (a.s.), s.17-19)

Ebû Hüreyre (r.a.) Nebiyy-i Ekrem (s.a.v.)’in şöyle buyurduğunu söyledi: “Mü’min, kardeşinin aynasıdır. Mü’min,

mü’minin kardeşidir. Onun zarar görmesini önler; onu

arkasından koruyup kollar.” Ebû Hüreyre (r.a.) şöyle

dedi: “Mü’min, mü’min kardeşinin aynasıdır. Onda bir eksik,

kusur görünce düzeltir.”

Ashâb-ı Kirâm (r.a.e.)’den Müstevrid ibni Şeddâd (r.a.),

Nebiyy-i Ekrem (s.a.v.)’in şöyle buyurduğunu söyledi: “Kim

bir müslümanın aleyhinde bulunarak birinden bir lokma menfaat elde ederse, Allâhü Teâlâ ona, yediğinin bir

mislini cehennemde yedirir. Bir kimse müslüman kardeşinin aleyhinde bulunarak birinden bir giyecek elde

etse, Allâhü Teâlâ buna karşılık ona cehennem elbisesi

giydirir. Kim bir menfaat karşılığında, birine şöhret ve

itibâr kazandırmak için onu lâyık olmadığı şekilde överse, Allâhü Teâlâ bu yağcıyı, kıyâmet gününde herkesin

huzûrunda rezil eder.”

Ayna yüzdeki kusurları gösterir. İnsan başkalarına o

hâliyle görünmemek için kendine çeki düzen verdiği gibi,

mü’min kardeşine de ayna olmalıdır. Onun göremediği,

ama kendisinin fark ettiği maddî ve mânevî kusurlarını ona

söylemelidir; hatalarını ve yanlışlarını hatırlatmalı, onları

gidermesini istemelidir. Ayna nasıl pırıl pırılsa, mü’min de

öyle olmalı. Kardeşi onun mânevî güzelliğini fark edip Allâh

(c.c.)’u hatırlamalı ve kendine çekidüzen vermelidir. Bir insan, biriyle dost olur, sonra onun düşmanına giderek dostunun aleyhinde konuşur, onu çekiştirir, böylece bir menfaat

elde ederse, Allâhü Teâlâ o insanın cezâsını âhirette mutlaka verir. Bir kimse, bir çıkar elde etmek için birini sen şöyle

iyi adamsın, böyle mükemmelsin diye överse, Allâhü Teâlâ

onu bu yalancılığı, ikiyüzlülüğü dolayısıyla kıyâmet gününde ağır şekilde cezâlandırır ve âleme rezil eder.

(İmâm Buhârî, Edebü’l-Müfred, c.1, s.265-267)

Mısır’da iken, İmam Şafii (r.âleyh) Resûlullâh

(s.a.v.)’den bir hadis nakletti. Topluluktan birisi dedi

ki: “Ey Abdullah! Sen de mi kabul ediyorsun?” İmâm

Şafii (r.âleyh) sinirlenerek dedi ki: “Sen beni kiliseden çıkarken veya benim belimde zünnar bulunurken mi gördün ki Resûlullâh (s.a.v.)’den bir hadis

olsun da onu kabul etmeyeyim.”

Ebu Nuaym (r.âleyh) şöyle nakletti: Bir adam

İmâm Şafii (r.âleyh)’e bir hadis hakkında sordu.

İmam Şafii (r.âleyh) de “Bu hadis sahihtir” dedi. O

kişi: “Sen ne diyorsun?” dedi. İmâm Şafii (r.âleyh)

sinirlendi ve dedi ki: “Ben, Resûlullâh (s.a.v.)’den bir

hadis naklettiğim zaman o hadise aykırı görüş bildirirsem, hangi semâ beni gölgelendirir, hangi yer

beni barındırır?”

Ebu Nuaym (r.âleyh), Rebi (r.âleyh)’in şöyle dediğini nakletti: İmâm Şafii (r.âleyh) bir hadis anlattı.

Birisi ona: “Bu hadisi sen kabul ediyor musun?” diye

sordu. İmâm Şafii (r.âleyh) dedi ki: “Bana Resûlullâh

(s.a.v.)’den sahih bir hadis gelir de onu kabul etmezsem, şahit olunuz ki benim aklım yok olmuştur.”

Bir başka rivayette İmâm Şafii (r.âleyh) şöyle

dedi: “Resûlullâh (s.a.v.)’den sahih bir hadis olduğu

zaman onu kabul eder, kendi sözümü yok sayarım.”

Ebu Nuaym (r.âleyh) İmam Şafii (r.âleyh)’in şöyle

dediğini nakletti: “Size Resûlullâh (s.a.v.)’in sünnetinden herhangi bir şey ulaşırsa, ona hemen tabi

olup onu yaşayınız. Başka kişilerin sözlerine asla

iltifât etmeyiniz.” (İmam Suyutî, Akidede Sünnetin Yeri, s.155-156)

Batı dünyasında Cazari (Gazari) olarak bilinen ElCezeri, Cizre’de 1153 yılında dünyaya geldi. Adı İsmail

olup babasının adı Rezzaz’dır. Cizreli büyük mucit, bilgisayarın temelini atan âlim, fen ve teknik adamı, robotlar,

saatler, su makinaları vb. makineler mucidi ve dünyanın

ilk sibernetik bilginidir.

Sibernetiğin bilinen tanımı, insanlarda ve makinalarda

karşılıklı haberleşme, denge kurma ve yönetme bilimidir.

El-Cezeri’nin, elektronikteki ayarlama sistemleri ve sibernetikteki denge durumunu başarılı bir şekilde çalışmalarında uyguladığı, yaptığı araçlardan anlaşılmaktadır.

El-Cezeri’nin imzasını attığı diğer bir alan ise yatay

eksenli yel değirmenleridir. Yatay eksenli yel değirmenlerinin ilk olarak Kuzey Avrupa ülkelerinde ortaya çıktığı

sanılır. Oysa 12. yy’da Anadolu’da bunlar kullanılmaktaydı. Kitabında derin olmayan bir kuyudan veya akan bir

nehirden suyu yükselten aletlerle kaldırma gücü olarak

yatay eksenli rüzgâr türbinlerinden yararlanıldığından

bahseder. Bu cihazda sadece rüzgâr gücünden faydalanılmadığı, günümüzdeki silindir, piston ve sübap parçalarının da bir arada kullanıldığı görülmektedir.

Aynı zamanda El-Cezeri, tarihte otomatik makinelerin yapımıyla uğraşan ilk mekanikçilerden biri olarak da

kabul edilir. Teorik çalışmalardan çok, pratik ve el yordamıyla deneysel çalışmalar yapan Cezeri’nin kullandığı

oldukça önemli bir yöntem; yapacağı cihazların önceden

kâğıttan maketlerini inşa edip geometri kurallarından yararlanmaktı. İlk hesap makinesinden asırlar önce aynı

sistemle çalışan benzer bir mekanizmayı, geliştirdiği saatte kullanan Cezeri, sadece otomatik sistemler kurmakla kalmamış; otomatik olarak çalışan sistemler arasında

denge kurmayı da başarmıştı.

(Bekir Çırak-Abdülkadir Yörük, Mekatronik Biliminin Öncüsü İsmail El-Cezeri, s.1-8)

Bir insan kelime-i şehâdet getirerek Cenâb-ı Hâkk’a

bir söz vermiş olur. Bu söz ile insan, Resûlullâh (s.a.v.)

vasıtasıyla Allâh (c.c.)’dan gelen her şeyi olduğu gibi kabul ettiğini ve gücünün yettiği kadar bunlara uyacağını

kabul etmiş olur. İnsanlara bu telkin edildiği zaman veya

bunu yapmak insanlara hoş gelmeye başladığı zaman

nefis, şeytân veya bunlara boyun eğmiş olanlar hemen

“Müslümanın yaşama hakkı yok mu?” demektedir. Bu soruyu gündeme getirenlerin istediği tarzda yaşama hakkını

bu dünyada kullanan, âhiretteki yaşama hakkını kaybetmiştir.

Hâkk Teâla Hazretleri; “Allâh, sinenizde iki kalb

yaratmadı.” (Ahzâb s. 4) buyurmaktadır. Yâni bir tane kalb

bulunur, onda da ya dünya olur ya da Mevlâ. Kalbde

Mevlâ’nın bulunması demek de Cenâb-ı Hâkk’ın muhabbetinin kalbi ihâta etmesi, doldurması demektir. Dolayısıyla bir insan imânının kemâle ermesini istiyorsa

Allâh (c.c.) ve Resûlü (s.a.v.)’in emir ve yasaklarına sıkı

sıkıya sarılmalıdır, bu davranışına muhalif herkese de

Cenâb-ı Hâkk’ın ifadesiyle “Selâmet üzere ol.” deyip

oradan uzaklaşmalıdır. Buna riâyet edilmediği takdirde

insanın imânı zarara uğrar. Müslüman dünya hayatını

yaşayacak; ama nasıl yaşayacağını Resûlullâh (s.a.v.)

Efendimiz’den ve Sahabe-i Kirâm (r.a.e.) efendilerimizin

hayatlarından öğrenecek. Onlar ne şekilde yaşadıysa o

şekliyle yaşamaya gayret sarfedecek. Resûlullâh (s.a.v.)

“Benimle bu dünyanın hâli, bir ağaç altında istirahat

edip ihtiyaçlarını giderdikten sonra yoluna devam

eden yolcunun hâli gibidir.” buyurmuşlardır. Madem ki

Resûlulâh (s.a.v.)’i seviyoruz, madem ki Sahabe-i Kiram

(r.a.e.) efendilerimizi seviyoruz, o zaman bizim de dünyaya bakışımız bu şekilde olmalıdır.

(Ömer Muhammed Öztürk, Sohbetler-2, s.76-78)

Nasıl ki Hz. Ebû Bekir (r.a.), Muhâcirlerin en önde gelen şahsiyeti ise, Hz. Sa‘d (r.a.) de Ensâr’ın en önde gelen

sîmâsı idi. Bu azîz sahâbî, Fahr-i Âlem (s.a.v.) Efendimiz

henüz Medine’yi şereflendirmeden önce Mus’ab ibni Umeyr

(r.a.) vâsıtasıyla müslüman oldu. Sa‘d (r.a.), Abdüleşhel oğullarının başkanı olduğu için, o müslüman olunca bütün kabile

İslâmiyet’i kabul etti. Kâinâtın Efendisi (s.a.v.) ile Bedir, Uhud

ve Hendek gâzvelerinde bulundu. Hendek Gâzvesi’nde kolundan ağır şekilde yaralandı. Hicretin 5. yılında bu yara açıldı

ve henüz otuz yedi yaşında iken kolundaki bu kanamadan

dolayı vefât etti. Resûl-i Ekrem (s.a.v.) Efendimiz’in haber

verdiğine göre Sa‘d (r.a.) vefât edince, Cenâb-ı Hâkk’ın yüce

arşı, onun rûhuna kavuşmanın sevinciyle titremiş, gök kapıları kendisi için açılmış ve cenâzesinde 70.000 melek bulunmuş ve bu aziz insanın nâşını melekler taşımıştır. Bizler arş

cansız bir varlık olmalıdır; “Cansız bir şey nasıl sevinir?” diye

düşünmemeliyiz. Zira bu husus akılla bilinecek bir şey değildir. İşte burada, Resûlullah (s.a.v.) Efendimiz’in Uhud Dağı’nı

göstererek: “Uhud bizi sever, biz de onu severiz.” hadîs-i

şerîfi hatırlanmalıdır. Uhud nasıl seviyorsa, arş da öyle sevinebilir. Arş’ın canlı mı, yoksa cansız mı olduğunu bilmiyoruz

ama cansız olduğunu zannettiğimiz dağların, taşların bile

Allâh (c.c.) korkusundan parçalanacağı, yuvarlanıp düşeceği Kur’ân-ı Kerîm’de şöyle belirtilmektedir: “Şâyet biz, bu

Kur’an’ı bir dağa indirseydik, sen onu Allâh korkusundan

baş eğmiş, parça parça olmuş görürdün.” (Haşr s. 21)

Yine Allâh (c.c.)’un kitabında Yahudilere hitâben de şöyle

buyurulmaktadır: “Ama bundan sonra kalpleriniz yine katılaştı da taş kesildi, hattâ taştan da beter oldu. Çünkü

öyle taşlar vardır ki, bağrından ırmaklar çağlar. Öylesi de

vardır ki, çatlayıp arasından sular akar. Bazısı da, Allâh

korkusundan yuvarlanıp düşer. Sizin yaptıklarınızdan ise

Allâh habersiz değildir.” (Bakara s. 74)

(İmâm Tirmizî, Şemâil-i Şerîf, c.1, s.106-107)

Ebû Hüreyre (r.a.)’den rivâyet edilmiştir. Der ki: “Resûl-i

Ekrem (s.a.v.) minbere çıktı, “âmin” dedi. Sonra bir basamak daha çıktı “âmin” dedi. Sonra bir basamak daha

çıktı, “âmin” dedi. Bunun üzerine Muaz (r.a.) tekrar tekrar

âmin demesinin sebebini Resûlullâh (s.a.v.)’e sordu.

“Cebrail bana gelerek dedi ki: “Yanında ismin zikredilir de sana salât-ü selâm getirmeyen kimse bu

halde iken ölürse, cehenneme girsin, Allâh onu rahmet ve mağfiretinden uzaklaştırsın. Âmin de.” Ben de

“âmin” dedim. “Kim Ramazan ayına ulaşır da onun

orucu, ibâdeti-kabul olmaz ve o kimse böyle iken ölürse, cehenneme girsin, Allâh onu rahmet ve mağfiretinden uzaklaştırsın” dedi ve bana da “âmin de” dedi.

Ben de “âmin” dedim. “Kim annesine, babasına veyahut bunlardan birine ulaşır da onlara bakmaz, böylece

ölürse o kimse cehenneme girsin, Allâh onu râhmet

ve mağfiretinden uzaklaştırsın” dedi. Bana da “âmin

de” dedi. Ben de “âmin” dedim.”

Ali b. Ebû Tâlib (r.a.)’den rivâyetle Resûlullâh (s.a.v.)

şöyle buyurmuştur: “Yanında ismim zikredilip, bana

salât-ü selâm getirmeyen kimse cimrilerin en cimrisidir.”

Cafer b. Muhammed (r.âleyh) babasından rivâyet etmiştir. Resûlullâh (s.a.v.) buyuruyor: “Kim ki, yanında

anılırım da bana salât-ü selâm getirmezse o kimse

cennetin yolunu bulamaz.”

Ebû Hüreyre (r.a.)’den rivâyetle, Resûlullâh (s.a.v.)

şöyle buyurmuştur: “Herhangi bir kavim, bir yerde toplanarak oturup, sonra bana salât-ü selâm getirmeden,

Allâh’ı zikretmeden dağılırsa, Allâh onlara noksanlık

verir. Allâh dilerse onlara azâb eder, dilerse bağışlar.”

(Kadı Iyâz, Şifâ-i Şerif, s.465-466)

Abdullah b. Abbas (r.a.) anlatıyor: “Resûlullah (s.a.v.)

şöyle buyurdu: “Kim, iki namazı özürsüz olarak cem

ederse (aynı vakitte kılarsa), şüphesiz büyük günâh kapılarından bir kapıya gelmiş olur.”

Ayrıca Hz. Ömer ve Hz. Ebû Mûsa (r.a.e.)’in, “Özürsüz

olarak iki namazı cem etmek, büyük günahlardandır” dedikleri rivâyet olunmuştur. Hz. Hasan ve Muhammed (r.a.e.)

şöyle demişlerdir: “Biz, Müzdelife’de akşam namazı ile yatsı

namazının ve Arafat’ta da, öğle namazı ile ikindi namazının

cem edilişi müstesna, hazarda veya seferde namazın cem

edilişine dair bir sünnet (hadîs) bilmiyoruz.”

Abdullah bin Mes’ud (r.a.) şöyle demiştir: “Ben Resûlullâh

(s.a.v.)’ın, Müzdelife’de birleştirdiği iki namaz müstesna,

hiçbir namazı bilinen vaktinin dışında kıldığını görmedim.

Müzdelife’de akşam ile yatsı namazlarını birleştirdi. Bir de

sabah namazını bilinen vaktinden önce kıldı.”

Arafat ve Müzdelife’deki bu birleştirme uygulaması mevzuunda, müctehid imâmlar arasında görüş birliği vardır. Çünkü Vedâ Haccı sırasında Peygamber (s.a.v.) Efendimiz’in tatbikatı ve sözleri, namaz vakitlerini belirleyen âyet ve hadîsleri

tahsis edecek kuvvettedir. Hac ibâdeti dışındaki yolculuk,

hastalık, şiddetli yağmur-çamur ve benzeri sıkıntılı zamanlarında zarûretten dolayı öğle ve akşam namazlarını son vakitlerinde, hemen arkasından da ikindi ve yatsı namazlarını

ilk vakitlerinde kılmak mümkündür. Böylece iki namaz birlikte

fakat kendi vakitlerinde kılınmış olur. Bu uygulama, İslâm’ın

müslümanlara getirdiği bir kolaylıktır.

Müctehid imamlarımız meseleyi, “Allâhü Teâlâ sizin için

kolaylığı ister, güçlüğü istemez” İlâhi düsturu istikâmetinde

ele almışlar ve 5 vakit namazın, hiçbir zorlayıcı şartın bulunmadığı zamanlarda, keyfe göre istediğin zaman istediğin gibi

bir araya getirilemeyeceğini, öğle ile ikindi, akşam ile yatsı

namazlarının birleştirilerek kılınamayacağını ortaya koymuşlardır.

(www.mevlanatakvimi.com)