Przedstawiamy stowarzyszenie NÓW – laureatów II edycji Ogólnopolskiego Programu Dotacyjnego Artystyczna Podróż Hestii.

Pod koniec stycznia poznaliśmy laureatki i laureatów 2. edycji Programu Dotacyjnego Artystyczna Podróż Hestii! Hasłem tegorocznej edycji jest „Czas otwarcia” – wyrażenie, które kojarzy się z nowatorstwem, inkluzywnością i współpracą. Spośród laureatów szczególne zainteresowanie redakcji Mint wzbudziło stowarzyszenie NÓW, które zrzesza rzemieślników i rzemieślniczki tworzących w Polsce.

O tym, czym zajmuje się NÓW, opowiada członkini stowarzyszenia Olga Milczyńska, która wyjaśnia, że stowarzyszenie Nowe Rzemiosło NÓW powstało z potrzeby wytworzenia wspólnego i silnego głosu reprezentującego pojedynczych rzemieślników działających w Polsce. Do grupy należą osoby, które na co dzień zajmują się projektowaniem przedmiotów użytkowych i dekoracyjnych.

Milczyńska opowiada o tym, dlaczego woli przedstawiać się jako rzemieślniczka niż artystka. Rozmawiamy o znaczeniu tego słowa oraz o różnicach między designerem, rzemieślnikiem i artystą, a także o tym, jak na przestrzeni lat granice między tymi pojęciami ulegały zatarciu. W dalszej części rozmowy poruszamy temat collectible design, o którym pisaliśmy już w Mint – czyli designu, który można kolekcjonować. To zjawisko staje się coraz bardziej popularne w Polsce, a Milczyńska komentuje jego obecność w naszym kraju.

W podcaście rozmawiamy także o wystawie „Ukryte parametry”, którą Stowarzyszenie NÓW przygotowuje we wrocławskiej galerii OP ENHEIM. Wystawa, którą zobaczymy już w październiku, jest pokłosiem 2. edycji Programu Dotacyjnego Artystyczna Podróż Hestii, którego NÓW jest laureatem. Dlaczego matronat organizacji takich jak APH jest szczególnie ważny dla twórców zajmujących się rzemiosłem? Odpowiedzi znajdziecie w podcaście.

W ramach II edycji Ogólnopolskiego Programu Dotacyjnego Artystyczna Podróż Hestii nagrodzono także:

• Michalinę Bigaj – projekt „Przepraszam za bałagan”, Zamek Królewski na Wawelu, Kraków
• Fundację Kraina – wystawa „Ciepło-zimno” Wojtka Skibickiego i Konrada Smoleńskiego
• Trafostację Sztuki – wystawa „Migotliwość świata. Neuroróżnorodne doświadczanie rzeczywistości”
• Małgorzatę Ritterschield – projekt „Jaszczurka zwiastuje krótkotrwałe szczęście”, Fundacja Arton
• Agnieszkę Piłat – projekt „Tkająca inteligencja”, Centralne Muzeum Włókiennictwa, Łódź
• Agnieszkę Grygiel – projekt „Snutka łączy”, Specjalny Ośrodek Szkolno-Wychowawczy dla Dzieci Niewidomych im. Synów Pułku w Owińskach

Efekty Programu Dotacyjnego Artystyczna Podróż Hestii będzie można śledzić już wkrótce! Projekty i wystawy wspierane przez APH będą realizowane między kwietniem 2025 r. a czerwcem 2026 r.

Partnerem odcinka specjalnego „Nowe rzemiosło w Polsce – kim są twórcy NÓW?” jest Artystyczna Podróż Hestii. 

W najnowszym podcaście magazynu Mint opowiadamy o tym, co ważnego wydarzyło się w kulturze w lutym. Rozmawiamy o muzyce, literaturze, sztuce i kinie w niezmiennym comiesięcznym składzie: Angelika Kucińska, Michał Walkiewicz, Kinga Sabak i Aleksander Hudzik.

Za nami otwarcie pierwszej wystawy w nowym budynku Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie. „Wystawa niestała. 4 × kolekcja” to ponad 150 prac prezentowanych w ramach czterech sekcji. Wzięło w niej udział ponad 100 artystów i artystek, z czego prawie połowa to reprezentanci Polski. Wystawa została podzielona na cztery sekcje tematyczne: politykę, abstrakcję, pop i duchowość.

„Nie czuję tam wyraźnych wątków, które narzucają nam kuratorzy tej wystawy. Można by było poprzemieniać karteczki i nic by się nie zmieniło” – mówi Aleksander Hudzik. Zespół kuratorski w składzie: Sebastian Cichocki, Tomasz Fudala, Magda Lipska, Szymon Maliborski, Łukasz Ronduda i Natalia Sielewicz wyraźnie jednak chciał, żebyśmy na tę wielką wystawę patrzyli z perspektywy tematów. Co pozostałym gościom podcastu się podobało, a co nie podobało na tej wystawie? Więcej o tym posłuchacie w podcaście.

Michał Walkiewicz opowiedział o powrocie Roberta Eggersa do kina i jego najnowszym filmie „Nosferatu” – dlaczego główny bohater ma „wąsa”, dlaczego wygląda jak kozak i dlaczego w ogóle powstała kolejna wersja „Nosferatu”, skoro nie mówi nam o tej historii niczego nowego? Być może została stworzona dla samego dzieła i dla tych, którzy – jak Walkiewicz – chcieli po prostu obejrzeć dobry film.

W sekcji „Muzyka” Angelika Kucińska opowiada historię tajemniczej artystki ukrywającej się pod pseudonimem John Glacier. Tajemniczej dlatego, że nikt nie wie, jakie są jej prawdziwe personalia ani to, ile ma lat – w wywiadach twierdzi, że ma ich 20 tysięcy.

„Brytyjskie media piszą, że jest to artystka, której piosenki definiują brzmienie współczesnego Londynu. Jest w tym dużo prawdy, ponieważ na tym debiucie syntetyzują się wszystkie trendy, o których mówiliśmy i które obserwowaliśmy w muzyce w ostatnich sezonach” – mówi w podcaście Kucińska. 

Kinga Sabak omówiła esej francuskiej pisarki i literaturoznawczyni Neige Sinno „Ponury tygrys”. Książka ukazała się właśnie w Polsce nakładem Wydawnictwa Literackiego i jest konfesyjną opowieścią o przemocy seksualnej, której Sinno doświadczyła między 7 a 14 rokiem życia. Sprawcą przemocy był jej ojczym, czyli osoba z jej najbliższego otoczenia. Ta książka – jak mówi Sabak – na wszelkie sposoby chce znaleźć uzasadnienie tego, co się wydarzyło w życiu bohaterki. Tytuł książki jest inspirowany wierszem Williama Blake’a, w którym podmiot  zadaje pytanie o możliwość istnienia na jednym świecie dzikiego tygrysa i niewinnego baranka. 

GŁÓWNE TEMATY:

Płyta: John Glacier „Found”

Film: „Nosferatu” Roberta Eggersa

Książka: „Ponury tygrys” Neige Sinno

Sztuka:  „Wystawa niestała. 4 × kolekcja” w MSN

Dlaczego niektóre filmy nominowane do Oscarów i oklaskiwane na festiwalach filmowych wzbudzają tyle negatywnych emocji, gdy trafiają do kin? Jak to się stało, że recepcja Emilii Pérez Jacques'a Audiarda i Brutalisty Brady'ego Corbeta tak się zmieniła na przestrzeni ostatnich miesięcy? \

To dwie kontrowersyjne produkcje, które najpierw spotkały się z lawiną przychylnych recenzji, a niedługo potem musiały zmierzyć się z jeszcze intensywniejszą falą krytyki. Audiarda oskarżono o transfobiczność i przedmiotowe traktowanie meksykańskiej kultury, a Corbeta – o egotyzm, pompatyczność i mało rzetelne podejście do architektury, którą niektórzy uważają za najważniejszy temat Brutalisty.

Joanna Piechura, Marcin Stachowicz, Jakub Wojtaszczyk i Arek Kowalik rozmawiają o oskarżeniach, jakie usłyszeli reżyserzy. W jaki sposób ukazano tranzycję narkotykowego bossa w Emilii Perez i dlaczego w Brutaliście jest tak mało scen poświęconych architekturze? Czy główna aktorka Emilii Pérez wciąż ma szansę na Oscara, skoro w sieci wypłynęły jej rasistowskie tweety sprzed lat? A przede wszystkim – jak te wszystkie zagadnienia wpływają na nasz odbiór obu filmów? Posłuchajcie nowego odcinka podcastu I taki to jest miesiąc w kulturze.

Pierwszy w tym roku odcinek podcastu I taki to jest miesiąc w kulturze musiał się rozpocząć od pożegnań. Angelika Kucińska, Michał Walkiewicz, Kinga Sabak i Alek Hudzik wspominali Davida Lyncha i Marcina Wichę.

Lynch – reżyser, aktor, muzyk

„Ludzie dzielą się na dwie grupy: na tych, którzy uważają, że Prosta historia to najlepszy film Lyncha, i na tych, którzy zachwycają się Zagubioną autostradą i innymi klasykami”, mówił Michał Walkiewicz. „Ja zaliczałem się do pierwszej grupy, bo nigdy mi nie było z Lynchem po drodze, ale postanowiłem wrócić do Blue Velvet, Zagubionej autostrady i innych filmów, którym wiele lat temu dałem dwójki i trójki na Filmwebie, żeby spojrzeć na Lyncha jeszcze raz, jako – powiedzmy – dojrzały człowiek”.

Hudzik przyznał, że w akcie żałobnym obejrzał po raz czwarty cały pierwszy sezon Twin Peaks i jest nim niezmiennie zachwycony. Kucińska przypomniała o Lynchu-muzyku i Lynchu – jedynym na świecie człowieku, który powiedział, że Łódź jest pięknym miastem. Sabak natomiast stwierdziła, że jej ulubionym filmem rzeczywiście jest Prosta historia. Poza osobistymi doświadczeniami związanymi z kinem Lyncha rozmówcy opowiedzieli o jego wpływie na kulturę i historię kina.

Pożegnanie Marcina Wichy

24 stycznia zmarł również Marcin Wicha, grafik, pisarz, autor książek takich jak Rzeczy, których nie wyrzuciłem i Jak przestałem kochać design. Rozmówcy podkreślili, że Wicha potrafił pisać o pozornie nieistotnych rzeczach w sposób niezwykle poruszający, a jednocześnie prostym stylem przedstawiał tak trudne sprawy, jak żałoba po bliskich. Hudzik powiedział, że Wicha miał ogromną wiedzę, ale był przede wszystkim wyrozumiałą i wrażliwą osobą, co czyniło go wyjątkową postacią w polskiej kulturze. 

Jeśli chodzi o film, Michał Walkiewicz omówił oscarowe nominacje i wyjaśnił, na czym polega przewaga musicalu Wicked nad musicalem Emilia Pérez. 

Angelika Kucińska opowiedziała o trzech mocnych płytach na początek 2025 roku: 

W sekcji Książki Kinga Sabak poleciła trzy lektury:

W najnowszym odcinku podcastu I taki to jest miesiąc w kulturze rozmawiamy z dziennikarką Oktawią Kromer, która podzieliła się swoimi obserwacjami związanymi z Krajowym Planem Odbudowy dla kultury. Opowiedziała również o swoich rozmowach z osobami, które były beneficjentkami KPO.

KPO dla kultury – katastrofa

Aleksander Hudzik i Oktawia Kromer rozmawiają o problemach związanych z realizacją Krajowego Planu Odbudowy (KPO). Plan miał wspierać polskich artystów, by łatwiej im było wyjść z kryzysu pandemicznego, a okazał się organizacyjną katastrofą. Główne trudności polegały na tym, że procedury aplikacyjne były wyjątkowo skomplikowane, terminy na składanie aplikacji – szalenie krótkie, a zasady przyznawania środków zupełnie niedostosowane do realiów środowiska artystycznego. Stypendyści często nie byli w stanie finansować swoich projektów z funduszy grantowych i musieli wydawać własne pieniądze, co prowadziło do dużego stresu.

Hudzik i Kromer podkreślają problem z odpowiedzialnością za realizację programu. Ministerstwo Kultury zleciło jego wykonanie Narodowemu Instytutowi Muzyki i Tańca (NIMiT), co według artystów umożliwia unikanie odpowiedzialności. Krytykowali też brak odpowiedniego wsparcia kadrowego, które przyczyniło się do opóźnień w podpisywaniu umów i wypłatach środków.

Kluczowym punktem było zastosowanie weksli in blanco, co dodatkowo obciążyło finansowo artystów. Rozmówcy zauważyli, że KPO uwypuklił strukturalne problemy sektora kultury takie jak prekaryzacja pracy, niewystarczające finansowanie i brak systemowego wsparcia. KPO, zamiast być pomocą, stał się źródłem dodatkowych trudności. Kromer i Hudzik zastanawiają się, co zrobić, żeby uniknąć takich kłopotów przy kolejnych projektach rządowych. 

W rozmowie przywołano również inne osoby i źródła: teksty Anny Pajęckiej („Pismo”) czy Pauli Lis-Sołoduchy (byłej dyrektorki NIMiT).

To był rok, w którym na parkiecie i w internecie rządziła Charli XCX, w Warszawie otworzyło się Muzeum Sztuki Nowoczesnej, do księgarni trafiały ważne biografie polskich artystek, a na festiwalu filmowym w Gdyni jak zwykle coś poszło źle. W ostatnim tegorocznym podcaście podsumowujemy ten rok w kulturze.

„I taki to jest miesiąc w kulturze” to podcast, w którym co miesiąc opowiadamy o ważnych wydarzeniach w sztuce, filmie, literaturze i muzyce. Nadszedł koniec grudnia, wobec czego redakcja wspólnie podsumowuje cały ubiegły rok. W uproszczonej formule każde z nas opowie o jednej ważnej rzeczy, która wydarzyła się w tym roku w kulturze, i o jednej porażce. Michał Walkiewicz opowie o swoim ulubionym filmie, Kinga Sabak – o najważniejszej książce, Angelika Kucińska – o płycie, a Aleksander Hudzik, prowadzący podcastu, opowie o najważniejszym dziele sztuki, które powstało w tym roku. A na koniec bonus: lista zachwytów redakcji i zaproszenie dla wszystkich słuchaczek i słuchaczy podcastu Mint.

O tym, że był to rok Charli XCX, wiedzą wszyscy, którzy słuchali naszego podcastu w 2024. Charli pojawiała się w każdym przeglądzie miesiąca i musiała pojawić się na początku naszego podsumowania. Otwarcie Muzeum Sztuki Nowoczesnej było zwieńczeniem wielu lat walki o instytucję, która wreszcie pojawiła się w Warszawie – to kolejny powracający temat tegorocznych dyskusji. Co wydarzyło się w tym roku w Gdyni i jakie były najważniejsze książki tego roku?  Co zachwyciło i zażenowało redaktorki i redaktorów? O tym w dalszej części ostatniego w tym roku podcastu. Dziękujemy, że słuchaliście nas w tym roku i mamy nadzieję, że spędzicie z nami cały 2025.

Partnerką podcastu jest Krupa Art Foundation, w której do 2 marca 2025 roku zobaczycie wystawy „Koordynaty” oraz „Moja pamięć nie jest moja”. Obie wystawy badają wątki związane z mapą, przestrzenią i pamięcią. Osoby artystyczne biorące udział w „Koordynatach” eksperymentują m.in. z wykorzystaniem pamięci kolektywnej, Google Street View i AI, mapując nie tylko fizyczne przestrzenie, ale także środowiska i wspólnoty. Z kolei na wystawie „Moja pamięć nie należy do mnie” ziemia staje się metaforą ludzkich historii i ich wiecznym świadkiem – w przeciwieństwie do cyfrowej „chmury”, która wydaje się niematerialna, a pozostawia fizyczny ślad na środowisku. Obie wystawy czekają na was we Wrocławiu.

Dziękujemy Krupa Art Foundation za wspieranie naszego podcastu.

W najnowszym odcinku podcastu Mint Magazine rozmawiamy o filmie Prawdziwy ból Jesse'ego Eisenberga.

Aktor, reżyser, gwiazda amerykańskiego kina niezależnego, utalentowany scenarzysta i niezły pisarz – wydaje się, że Eisenberg próbował już wszystkiego. Niedawno odebrał Indie Star Award na American Film Festival za swój drugi film, Prawdziwy ból, który zrobił furorę nie tylko w Polsce i już zbiera oscarowy buzz. W podcaście Mint Magazine opowiadamy o tym, skąd wziął się pomysł na tę produkcję (spoiler: najpierw było opowiadanie o wdzięcznym tytule Mongolia), kim była babcia Jesse'ego i dlaczego zatrudnił on Kierana Culkina do roli Benji'ego, choć nie oglądał Sukcesji.

Partnerką podcastu jest Krupa Art Foundation, w której zobaczycie prace ponad 50 osób, a wszystko to na trzech wystawach pod wspólną nazwą Tropy. We wrocławskiej galerii zobaczycie dzieła młodych twórczyń i twórców oraz ikon sztuki polskiej i światowej - między innymi prace Małgorzaty Mirgi-Tas, Wilhelma Sasnala, Tony’ego Cragga i Andy’ego Warhola. To niepowtarzalna okazja, by zobaczyć monumentalny obraz Edwarda Dwurnika, który artysta namalował z pięcioletnią córką Polą. Skoro o dzieciach mowa – część projektu w galerii Krupa  przygotowały właśnie dzieci, a tekst na ten temat przeczytacie na łamach Mint. W każdą sobotę i niedzielę o godzinie 17:00 Krupa Art Foundation zaprasza na oprowadzanie po wystawach.

„Auschwitz Tours! (with lunch)”. Taka reklama natchnęła Eisenberga do przerobienia Mongolii – opowiadania o dwójce przyjaciół, którym wydaje się, że jadą w azjatycką dzicz – na tekst scenariusza filmowego o wycieczce do Polski. Prawdziwy ból to historia o odkrywaniu żydowskich korzeni i o rodzinnej traumie, a przede wszystkim o tym, jak trudno jest naprawić niektóre relacje. Piechura i Zając zgadzają się, że przyjaźń między zupełnie różnymi kuzynami jest najciekawszym wątkiem tego filmu. Piechura zwraca jednak uwagę na kłopotliwe podejście reżysera do tego, czym jest „autentyczne” przeżywanie bólu, a Zając zastanawia się nad postacią Grandma Dory, babci, o której recenzenci piszą niewiele. A parę słów jej się należy, bo to ona przed śmiercią wszystko zaaranżowała tak, by kuzyni razem wyruszyli z Nowego Jorku do Krasnegostawu.

„I taki to jest miesiąc w kulturze” to podcast, w którym rozmawiamy o najważniejszych wydarzeniach kulturalnych. W listopadzie naszymi głównymi tematami są „Anora”, film Seana Beakera, który zdobył główną nagrodę w Cannes, płyta, którą niespodziewanie wydał Kendrick Lamar, przemowa Nan Goldin w Berlinie, w której opowiedziała się po stronie ofiar ludobójstwa w Gazie. A także o książkach, które najbardziej podobały nam się w tym miesiącu, w tym „James” Percivala Everetta i „Na czworakach” Mirandy July. 

Dlaczego Kendrick Lamar zdecydował się na premierę najnowszego albumu bez zapowiedzi? Od tego rozpoczynamy najnowszy odcinek podcastu „I taki to jest miesiąc w kulturze”. Opowiada Angelika Kucińska. 

Partnerką podcastu jest Krupa Art Foundation, w której trwają trzy równoległe wystawy połączone hasłem „Tropy”. Zobaczymy klasyczki i klasyków sztuki z Kolekcji Sylwii i Piotra Krupów – m.in. Andy Warhol, Jan Tarasin – a także osoby artystyczne tworzące współcześnie, np. Wilhelm Sasnal, Małgorzata Mirga-Tas, Tony Cragg oraz mniej znani polskiej scenie artyści i artystki z Mołdawii, Kanady, Włoch, Belgii, Iraku czy Brazylii. Na szczególną uwagę zasługuje wystawa „Nazwa bez wystawy, wystawa bez nazwy”, którą przygotował zespół dzieci w wieku szkolnym. Sprawdźcie same w Krupa Art Foundation.

W dalszej części rozmawiamy o filmie „Anora” – dzięki niej dotychczas doceniany za niezależne kino reżyser Sean Baker przebił się do mainstreamu. Film zdobył główną nagrodę na festiwalu w Cannes, ale wzbudził też kontrowersje. Michał Walkiewicz zwraca uwagę przede wszystkim na Marka Eidelsteina, aktora grającego w filmie syna rosyjskich oligarchów. Eidelstein to postać kontrowersyjna, bo na co dzień gra w teatrach Moskwy i deklaruje swoje poparcie dla Władimira Putina. Czy film będzie z tego powodu bojkotowany? W Cannes niestety nie wzbudziło to żadnej dyskusji. 

Niewiele się u nas mówi o wystąpieniu Nan Goldin, które odbyło się 22 listopada z okazji otwarcia ogromnej retrospekcji w berlińskim Neue Nationalgalerie. Na szczególną uwagę zasługuje krótka przemowa Goldin w obronie ofiar ludobójstwa w Gazie i krytyka niemieckich władz za ostracyzm wobec ludzi, którzy informują o tym, co dzieje się na terenie Palestyny. O tym opowiada Aleksander Hudzik.

A co w kategorii literatura? Wspominamy o jednej z najgłośniejszych amerykańskich powieści tego roku, „Jamesie” Percivala Everetta, którego w listopadzie nagrodzono National Book Award (książkę w 2025 roku wyda Wydawnictwo Marginesy), rozmawiamy też o „Na czworakach” Mirandy July, którą w Polsce wydało wydawnictwo Pauza, i reportażu ,,Kwaśne jabłka" Magdy i Piotra Mięśnik poświęconemu przemocy wobec dzieci w Polsce. 

Czy budynek Muzeum Sztuki Nowoczesnej ma być ikoną, a jeśli nie, to czym? Rozmawiają Jakub Głaz i Marcin Zgliński.

Jest minimalistyczne, proste, nie dominuje nad otoczeniem – wydawałoby się, że budynek Muzeum Sztuki Nowoczesnej został zaprojektowany tak, by godzić, a jednak tuż po otwarciu wzbudził gorącą dyskusję o tym, jakie jest i jakie powinno być muzeum.

Otwarcie budynku Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie to zwieńczenie wieloletniego procesu i finał drogi, o której na łamach Mint pisała Profesor Maria Poprzęcka. 

Partnerką podcastu jest Krupa Art Foundation, która od 23 listopada zaprasza na nową odsłonę galerii pod tytułem„Tropy”. Są to trzy równoległe wystawy, dla których punktem wyjścia są powiązania między mapą, przestrzenią i pamięcią. W weekend otwarcia, czyli 23 i 24 listopada, organizatorki zapraszają na oprowadzania kuratorskie oraz performens Gwendolyn Lootens, która w  muzycznym dialogu z Saifem Al-Qaissy zaproponuje nam imersyjne działanie za pomocą światła, dźwięku i... produktów spożywczych.

Poprzęcka w tekście pisze tak:  „wyjątkowość POLIN polega na tym, że jest to ciastko w pudełku. MSN też jest ciastkiem w pudełku. Ale nie ciastkiem z miękkim, budyniowym kremem, jak Polin, ale z cukrową, kunsztowną strukturą, rozjaśnianą zmieniającym się z upływem dnia światłem”. Z tą opinią nie zgadzają się jednak wszyscy. 

Marcin Zgliński, historyk sztuki, już w trzy dni po otwarciu budynku skomentował sprawę na Facebooku tymi słowami: „Nie będziemy mieli kolekcji jak w MoMA, ale mogliśmy mieć coś niezwykłego, mogliśmy stworzyć ikonę. A zamiast ikony mamy coś na kształt ramy obrazu”.

Czy to źle? Teoretyk architektury Jakub Głaz twierdzi, że koncepcja muzeum jako ramy dla sztuki jest słuszna, a o tym, jak będziemy na nie patrzeć, zadecyduje dopiero sztuka, którą muzeum wypełni się w przyszłym roku. Na razie możemy komentować jedynie budynek. Ten zaś ma swoje wady. Głaz wśród wad wymienia chociażby niefunkcjonalne podcienia, które sprawiają, że muzeum sprawia wrażenie niedostępnego, zamkniętego, co jest przeciwne ideom przyświecającym studiu Thomasa Pfeifera, projektantom budynku.  

O tym, jakie zalety i wady muzeum dostrzegają jeszcze Zgliński i Głaz, rozmawiamy w podcaście.

🟢 Czy Donalda Trumpa pokona film o Trumpie i co zobaczyliśmy na otwarciu MSN i gali Nagrody Literackiej Nike? A także o artystce, która może wkrótce podbić polską scenę muzyczną. O tym rozmawiamy w najnowszym odcinku podcastu „I taki to jest miesiąc w kulturze”.

🟢 To był miesiąc, w którym poznaliśmy laureatkę tegorocznej Nagrody Nike, w Warszawie otworzyło się Muzeum Sztuki Nowoczesnej, a do kin wszedł film, który może mieć wpływ na zbliżające się wielkimi krokami wybory w Stanach Zjednoczonych. 

🟢 Partnerką podcastu jest Krupa Art Foundation, gdzie już 22 listopada zobaczymy trzy nowe wystawy, które spaja hasło „Tropy”.  To zarazem nowa odsłona galerii i możliwość zobaczenia prac najważniejszych artystów z Polski i ze świata: Andy’ego Warhola, Wilhelma Sasnala czy Małgorzaty Mirgi-Tas. Trzy wystawy zajmą dwa piętra i salę imersyjną, a na szczególną uwagę zasługuje pokaz prac z kolekcji Sylwii i Piotra Krupów, której kuratorami zostały... dzieci w wieku 6-12 lat.

🟢 Zaczynamy od nowej siedziby Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie, którą otwarto po pięciu latach budowy. Aleksander Hudzik, cytując tekst Marii Poprzęckiej z poprzedniego numeru „Mint”, przypomina, jak długo Warszawa i Polska czekały na muzeum, a prowadzący Michał Walkiewicz, Kinga Sabak i Angelika Kucińska zastanawiają się, co muzeum w centrum miasta oznacza dla polskiej kultury.

🟢 Tematem filmowym jest „Wybraniec” w reżyserii Alego Abbasiego, czyli fabularyzowana opowieść o młodości Donalda Trumpa. „Amerykański tytuł «The Apprentice» to nawiązanie do programu telewizyjnego, który przez lata prowadził Trump. W filmie sam jest uczniem Roya Cohna, prawnika i jednej z najmroczniejszych postaci amerykańskiej polityki” – mówi Michał Walkiewicz. Rozmawiamy o tym, czy film może coś zmienić w wyborach, w których Donald Trump powalczy z Kamalą Harris. Więcej o filmie przeczytacie w najnowszym „Mint”. 

🟢 Tymczasem wielkim wydarzeniem literacim była gala Nike, na której poznaliśmy laureatkę: Urszulę Kozioł. Kinga Sabak czyta wiersz 93-letniej autorki i przypomina o jej znaczeniu dla polskiej literatury. Niestety zapomniano o tym na gali, na której rządził chaos oraz deklaracje Adama Michnika w obronie Maszy Potockiej. 

🟢 Na koniec muzyka i rodząca się kariera Dominiki Płonki, młodej polskiej artystki, której Angelika Kucińska zwiastuje wielką karierę. Dlaczego o tym? Posłuchajcie w najnowszym podcaście. 

🟢 A dodatkowo usłyszycie też, co nam się w tym miesiącu podobało:

Płyta: Porridge Radio, Clouds. "In The Sky They Will Always Be There Fore Me"

Wystawa: William Kentridge, „I’m not me, the horse is not mine” Arsenał Białystok

Film: „Megalopolis”, Francis Ford Coppola (który wcale się nie podobał)

Książki:  Dominika Słowik „Rybie oko” (Wydawnictwo Literackie), Ada