Łukaszenka miał mocną potrzebę kierowania ludźmi. Zdobył wykształcenie tylko po to, by objąć stanowisko dyrektora sowchozu. Nikomu nieznany mężczyzna nagle zaczął zdobywać sławę. Pod koniec lat 80. w końcu dopiął swego i został posłem. Stamtąd droga na szczyt była już dla niego prosta, zwłaszcza że potrafił wykreować się na człowieka z ludu, przejętego demoralizacją elit politycznych suwerennej Białorusi.