«طبابت» و «ادبیات» روش‌های درمانی مکمل یکدیگر برای «انسان بودن» هستند

اگر بپذیریم که افراد کتاب‌خوان، پزشک‌های بهتری می‌شوند و ادبیات به پزشکی کمک می‌کند، پس باید پرسید؛ اگر این رابطه، رابطه‌ای متقابل است، طبابت هم چیزی برای عرضه به ادبیات دارد؟

مروری بر کتاب «تاریخچه‌ی سفر زمان» نوشته‌ی «جِیمز گلیِک»

در ابتدا، سفر در زمان یک «خیال‌پردازی بی‌ضرر» به‌نظر می‌رسید، تا این که «کرت گادل» نشان داد که معادلات نسبیت نشان می‌دهد سفر در زمان احتمالاً ممکن است، هرچند که هنوز کسی دقیقاً نمی‌داند چطور. ریاضی‌دانان و فیزیکدانان هنوز روی این مسئله کار می‌کنند و متوقف نشده‌اند.

قطعه‌ای از پازل انقلاب جنسی در آمریکا

دنیای سینما توانایی تغییر جهت جامعه را دارد. با وجود تلاش‌های ابتدایی گروه‌های مختلف اجتماعی و صنفی در راستای ایجاد محدودیت‌های اخلاقی در فیلم‌ها طی دهه‌های ۱۹۳۰ و ۱۹۴۰، هالیوود کماکان به مسیر خود برای عادی کردن تصاویر و روابطی که در جامعه‌ی آن روز آمریکا «تابو» به‌شمار می‌رفت، ادامه داد.

هالیوود و بازتاب حوادث واقعی

دیدن اعمال قهرمانانه روی پرده سینما هیجان‌انگیز است؛ اما بالا رفتن سرعت این فرایند در یک دهه اخیر به این معناست که افراد بیشتر و بیشتری این وقایع را نه از طریق گزارش‌های خبری بلکه از طریق منشورِ قراردادهای هالیوودی هضم و جذب می‌کنند؛ با تمام اسطوره‌سازی‌ها و صیقل دادن کجی‌هایی که به‌طور ضمنی در فیلم‌ها القا می‌شود.

در تمام زمان‌ها و فرهنگ‌ها، داستان‌ها با تغییر افکار انسان‌ها در شخصیت آن‌ها نیز تغییر ایجاد کرده‌اند

داستان‌ها به ما این امکان را می‌دهند که هرچند وقت یک‌بار از قالب فکری محدود خود خارج ‌شده و به اموری که غیرممکن می‌پنداریم وارد شویم. آن‌ها به ما الهام می‌بخشند و دل ما را برای دیدن سرزمین‌های ناشناخته هوایی می‌کنند.

در این مقاله اثبات می‌کنم که سکانس افتتاحیه فیلم مری پاپینز چگونه هم خط تعلیق فیلم و هم اصلاحات اقتصادی که اکنون در سوئیس جریان دارد را پیش‌گویی می‌کند.

آیا سرعت بالای پیشرفت‌های علمی در قرن بیست و یکم دستیابی به ابرقدرت‌های مبتنی بر علم را نزدیک‌تر کرده است؟

هم‌زمان با اکران فیلم ددپول شرکت مارول، در این مقاله به دنبال پاسخ این پرسش هستیم: باتوجه به این‌که از پنج ابرقهرمان تخیلی، سه نفر از آن‌ها قدرت‌هایشان را مدیون علم هستند، آیا هیچ‌وقت به ابرقدرت‌های واقعی دست خواهیم یافت؟

عنوان «آینه سیاه» ما را در مورد چگونگی تماشای این سریال راهنمایی می‌کند. وقتی دستگاه‌های دیجیتال ما خاموش می‌شوند، صفحه‌های ما واقعاً تبدیل به آینه‌های سیاهی می‌شوند که می‌توانیم خودمان را در آن‌ها ببینیم. تکنولوژی هرچقدر هم که قدرتمندتر شود، بزرگ‌ترین قدرتش نحوه بازتاب دادن این است که ما چه کسی هستیم و انتخاب می‌کنیم چه‌کاری را انجام دهیم.

تولیدکنندگان مستقل بازی با شفافیتی بیشتر از قبل می‌کوشند تا عقاید سیاسی خود را در بازی‌هایشان منعکس کنند. از نظر آن‌ها بازی، این ظرفیت را دارد که در قامت یک منتقد سیاسی ظاهر شود.

نولان: با نتفلیکس کار نخواهم کرد، چون راهبرد فیلمی آن‌ها «بیهوده» است!

کارگردان «دانکرک» در مصاحبه با ایندی‌وایر می‌گوید پخش دیجیتال نتفلیکس، «سیاستی نابخردانه» است

کریستوفر نولان به‌عنوان یکی از شناخته‌شده‌ترین کارگردانان حال حاضر جهان اعتقاد دارد که جای فیلم سینمایی، سینماست و پلت‌فرم‌های جدیدی مانند نتفلیکس نمی‌توانند همان احساسی را به مخاطب منتقل کنند که بیننده روی صندلی سینما آن را تجربه خواهد کرد.