خبرنگاران زیادی برای تهیه گزارش به ملاقات حضرت عبدالبها با شوق می‌آمدند. اما برای بعضی حضور ایشان، گاهی تنها کنجکاوی و شک به همراه داشت. مانند مِری ویلیامز . او از معدود زنان خبرنگار بود که به جهت ملاقات پرکنایه از افراد مشهور و با تصاویر تند فکاهی به قلم خودش شهرت یافته بود.

شش روز بیشتر از ورود حضرت عبدالبهاء به نیویورک نگذشته بود که توجه رسانه‌ها به فاجعه‌ای بزرگ جلب شد. حضرت عبدالبهاء در این مورد فرمودند: «وقتی به آنان فکر می‌کنم حقیقتا متاثر می‌شوم، ولی با وقوف به این نکته تسلی می‌یابم که عوالم الهی لایتناهی‌ست. اگر چه از این عالم محروم گشته‌اند ولی در عالم بالا فرصت‌های دیگری برایشان وجود دارد. چنان‌چه حضرت مسیح فرمود در خانه پدر من منزل بسیار است.»

حضرت عبدالبهاء در اولین سخنرانی عمومی در لندن پیام یگانگی نوع بشر را با همه در میان گذاردند. گر چه شنوندگان ایشان را نمی‌شناختند ولی به سرعت روح سخنان ایشان را گرفتند. ایشان در لندن دور جدیدی از قوای بشریت را اعلان فرمودند و جهان را به صورت یک باغ توصیف فرمودند.

با انقلاب ترکان جوان در دولت عثمانی، سلطان عثمانی عزل و حکومت جدید، اعلام کرد که همه زندانیان دینی و سیاسی آزاد هستند. مقامات عکا تلگرافی به استانبول زدند و پرسیدند که آیا حضرت عبدالبهاء نیز آزاد می‌شود و پاسخ مثبت بود. حضرت عبدالبهاء از ۹ سالگی در تبعید پدر از ایران همراهشان بودند و تا ۱۰ سال در بغداد، استانبول، ادرنه و در سال ۱۸۶۸ میلادی در عکا، به مدت ۴۰ سال و سپس ۱۰ سال در حیفا زندانی و تحت نظارت ماموران بودند، سرانجام می‌توانستند به ماموریت بعدی خود ادامه دهند.

در سال ۱۸۹۴ میلادی  که دو تن از بهائیان به آمریکا مهاجرت نمودند و توانستند تعداد زیادی از نفوس را با آیین حضرت بهاءالله و فرزندشان حضرت عبدالبهاء آشنا کنند، رفته رفته با تلاش پیروان و مومنین جدید در آن خطه، دیانت بهائی منتشر می‌شد و در این میان آقای ادوارد گتسینگر و همسرشان لوا سهم قابل توجهی داشتند. آن دو تن توانستند با عشقی که به حضرت بهاءالله داشتند یکی از زنان سرشناسِ آمریکا را مشتاق این آیین نمایند.

پیروان وفادار حضرت عبدالبهاء یقین داشتند ایشان مرکزی هستند که می‌بایست در حول محور ایشان در عهد و میثاق و پیمان الهی که حضرت بهاءالله فرموده بودند ثابت‌قدم بمانند و در اجرای اوامرشان که حفظ امرالله را در پی داشت جانانه بکوشند. در این میان حضرت عبدالبهاء حتی به آنان که نهایت عداوت را در حق ایشان مجرا می‌داشتند همچنان صبر و بخشندگی بی‌انتها نشان می‌دادند و در مسیر ناهموار وظایف خویش، پیش می‌رفتند.

اشخاص مهمی به دیدار حضرت بهاءالله و حضرت عبدالبهاء می آمدند. والی بیروت، ادوارد براون مستشرق برجسته در کمبریج و تعداد زیادی از زائرین که از سراسر اطراف آسیا مشرف به زیارت شدند. روزی حضرت بهاءالله در کنار درخت سروی در نیمه راه بالای کوه کرمل ایستاده بودند و به تخته سنگی در زیر پایشان اشاره نمودند و به حضرت عبدالبهاء فرمودند در همین نقطه باید مقامی ساخته شود.

در دوران زندانی در قلعه عکا، حضرت عبدالبهاء به درخواست پدرشان حضرت بهاءالله اولین رساله مهم خود را درباره علل عقب‌ماندگی ایران در راه‌های آبادانی و بازسازی سرزمین محبوبش به نام رساله مدنیه به قلم کشیدند که مخاطبانش، حاکمان و رهبران و علمای دین و مردم ایران بودند. بعد از آن، مقاله شخصی سیاح را به قلم آوردند که هر دوی این آثار مشهور به دلیل جو حاکم، بی‌نام به چاپ رسید تا مشتاقان آبادانی ایران از آن بهره جویند.

سفر دریایی که به خودی خود رنج‌آور و خسته‌کننده بود سرانجام در دروازه عکا پایان یافت. جایی که تبعیدشدگان زیر خورشید سوزان توسط جمعیت، مورد استهزا و تعصب و خصم و توهین قرار گرفته بودند. در آن زمان عکا لنگرگاهی نداشت و همه مجبور بودند از قایق تا ساحل در آب گام بردارند.

شهر عکا زمانی که حضرت بهاء‌الله به قلعه ای خوفناک در آن‌جا تبعید شدند، در عمق ذلت و نکبت بود و نیت معاندین این بود که ایشان و آئین بهائی را در آن محیط به نابودی بکشانند.