بسم الله الرحمن الرحیم

در اینجا مولانا به این اشاره می کند که اهل دوزخ و بهشت گرچه در کنار هم زندگی می کنند اما با هم تفاوتی دارند که اهل دل آن را در می یابد ، با چشم حقیقی می توان زهر آغشته در شیرینی را دریافت و هر کسی در این ادراک در درجه ای قرار دارد. همین زهر ممکن است در مقامی نوش و شیرین باشد که این مقام، مقام انسان والا و ولی خداست

بسم الله الرحمن الرحیم

در اینجا مولانا به این می پردازد که گمراهان به خاطر طرد اولیاست که گمراهند

بسم الله الرحمن الرحیم

در این گفتار می بینیم که پس از تهدید مرد زن به گریه وزاری روی آورده و  به این وسیله سعی در خشنودی و رضای مرد دارد.. در ادامه مولانا درباره  جایگاه زن سخن می راند

بسم الله الرحمن الرحیم

«در بیان آنکه جنبیدن هر کسی از آنجا کی ویست هر کس را از چنبره وجود خود بیند تابه کبود آفتاب را کبود نماید و سرخ سرخ نماید چون تابه از رنگ ها بیرون آید سپید شود از همه تابه های دیگر راست گوی تر باشد و امام باشد»

دید احمد را ابوجهل و بگفت

زشت نقشی کز بنی هاشم شکفت

گفت احمد مر ورا که راستی

راست گفتی گرچه کار افزاستی

دید صدیقش بگفت ای آفتاب

نی ز شرقی نی ز غربی خوش بتاب

گفت احمد راست گفتی ای عزیز

ای رهیده تو ز دنیای نه چیز

بسم الله الرحمن الرحیم

زن شوهر خود را فردی خودبین می داند که از قناعت حقیقی خبر ندارد ..

بسم الله الرحمن الرحیم

در این جا مولانا به معرفی خلیفه ای می پردازد که عطا و بخشش او از حاتم طائی بیشتر بود و بدین گونه شخصیت داستان خود را معرفی می کند و در ادامه به سراغ شکایت زنی می رود که از شوهر اعرابی خود گله می کند و در میان این گلایه ها نقد شیوخ ریاکار را نیز می گنجاند