بسم الله الرحمن الرحیم/ مولانا دراینجا به حکایت مرد و زن اعرابی به ظاهر پایان می دهد اگرچه در حقیقت برای این معنا پایانی نیست

بسم الله الرحمن الرحیم

خلیفه نه تنها سبوی مرد اعرابی را می پذیرد بلکه آن را پر از زر کرده به مرد عرب می دهد و او را از راه دجله رهسپار می کند و اعرابی در می یابد که خلیفه چه بخشنده و مهربان بوده که در کنار دجله سبوی او را پذیرفته

بسم الله الرحمن الرحیم

حکایت مشهور مولانا برای این می آید که بگوید هنگام فنای دنیا هیچ علمی به کار نمی آید جز علم محو و فنای فی الله

بسم الله الرحمن الرحیم

عشق تنها راه است ، اما عشق امر جزیی نابخردانه است چرا که او نیز زمانی به کل خود بر می گردد

بسم الله الرحمن الرحیم

در این گفتار مولانا نشان می دهد که چگونه مرد بادیه نشین که به خاطر

بسم الله الرحمن الرحیم

مولانا در اینجا اسرار این امر را شرح می دهد که صفت الهی نیازمند وجود گداست تا معنا پیدا کند همان گونه که گدا محتاج کرم خداست و البته برخی در صورت گدایانند و درویش حقیقی نیستند

بسم الله الرحمن الرحیم

در این جا مولانا پاسخ زن به شوهر اعرابیش را بیان می کند که او از مرد می خواهد تا به سوی خلیفه بخشنده ی زمان در بغداد برود و مرد از او می پرسد چگونه می تواند بدون بهانه و نسبت خویشی به درگاه شاه راه یابد ؟

بسم الله الرحمن الرحیم

مرد اعرابی می پذیرد که به خواست زن تن در دهد ، مولانا در این جا