Η λύση του προσωπικού μυστηρίου («τι ήθελε να μου πει η μητέρα με τα τελευταία λόγια της;») συναντά την υπαρξιακή αγωνία («ποιος είμαι, πού είναι το σπίτι μου;») καθώς το αίσθημα μιας συλλογικής απώλειας αναδεικνύεται μέσα από ανθρωπότυπους που χάνονται μαζί με την εποχή τους. Ο μανάβης των Σεπολίων και οι στρατιωτικοί που χορεύουν ζεϊμπέκικο αντικριστά συναντούν μορφές της αθηναϊκής ζωής. Ένα βιβλίο-επιστέγασμα, όπου όλες οι πλευρές του συγγραφέα συναιρούνται αρμονικά σε έναν καμβά προσωπικό και συνάμα πανανθρώπινο.