Το Τέλος της Πρώτης Σεζόν – Να Γίνουμε οι Φωτογραφίες που Θα Θέλαμε να Βλέπουμε (Ήμουν Κάποτε Κι Αυτός ο Τύπος).

Έχεις παρατηρήσει ότι πια δεν αλληλεπιδρούμε σχεδόν καθόλου με όσα ανεβάζουν οι φίλοι μας στα social; Ούτε ένα σχόλιο, ούτε ένα like, ούτε ένα «ωραίο αυτό που είπες». Και το περίεργο είναι ότι τους ακολουθούμε όλους — αλλά για ποιο λόγο; Μήπως απλώς κοιτάμε χωρίς να βλέπουμε; Μιλάμε και για το πώς μπορεί να νιώθει κάποιος όταν δεν παίρνει καμία αντίδραση, αν τον κάνει να νιώθει άβολα ή... αόρατος. Και τελικά, μήπως αυτή η «σιωπή» έχει περάσει και στην κανονική μας ζωή; Δηλαδή, ακούμε στ’ αλήθεια όταν κάποιος φίλος μάς λέει κάτι από κοντά; Ή απλά περιμένουμε να μιλήσουμε εμείς;

Τι σημαίνει να είναι ένας άνθρωπος μια χώρα που δεν ανακαλύφθηκε ποτέ; Τι συμβαίνει όταν τα συναισθήματα που σου προκαλεί μοιάζουν με καιρικά φαινόμενα — και πώς μπορείς να προστατευτείς ή να τα γευτείς; Κι αν οι λάθος χαρακτηρισμοί είναι τελικά εκείνοι που γεννούν τη μοναξιά;

Πανελλήνιες – Το Σύστημα που Σκοτώνει τη Φαντασία, Αλλά Την Εξετάζει.

Φέτος, το θέμα της έκθεσης στις Πανελλήνιες ήταν… η δημιουργικότητα.
Το ίδιο το σύστημα που σε μαθαίνει να γράφεις με «εισαγωγή–κύριο μέρος–επίλογο», να αποστηθίζεις κλισέ παραδείγματα και να φοβάσαι να πεις κάτι δικό σου, αποφάσισε να εξετάσει την πρωτοτυπία.

Σε αυτό το επεισόδιο, σχολιάζω αυτή την ειρωνεία, μιλάω για το πώς το σχολείο μας αντιμετωπίζει τη δημιουργικότητα, και μοιράζομαι σκέψεις για το πώς μπορείς να τη σώσεις – ακόμα κι αν το σύστημα κάνει τα πάντα για να τη θάψει.

Αν κάποτε σου είπαν «αυτό δεν γράφεται στην έκθεση», ξέρεις ήδη για τι πράγμα μιλάμε.

AI στη δουλειά, Big Brother, η θεωρία του μπισκότου (ναι, υπάρχει!) και ένα hate για τη Eurovision. Όλα αυτά με καλή πρόθεση!

🤖 Πόσο έτοιμοι είμαστε για τον ψηφιακό εργαζόμενο;🍪 Τι σχέση έχει ένα μπισκότο με τις ανθρώπινες συμπεριφορές;🎤 Και γιατί θάβουμε (ευγενικά;) τη Eurovision;#PodcastΕλλάδα #AIστηΔουλειά #BigBrother #ΘεωρίαΤουΜπισκότου #Eurovision #ΚαλήΠρόθεση #ΤεχνητήΝοημοσύνη #Χιούμορ #Σάτιρα #ΕλληνικόPodcast #TrendingGR #ModernLife #GreekPodcast #ΨηφιακήΕποχή

Σε αυτό το επεισόδιο μοιράζομαι κάποιες σκέψεις που με βασανίζουν τον τελευταίο καιρό. Μιλάω για το πώς η εικόνα έχει γίνει πιο σημαντική από την ουσία — ειδικά για τα μικρά κορίτσια που μεγαλώνουν μέσα σε μια κουλτούρα φίλτρων, καλλυντικών και "λαμπερών" προτύπων. Πιάνω το φαινόμενο Big Brother, το lifestyle του Ντουμπάι και την τράπ μουσική που συχνά προβάλλει πρότυπα χωρίς σεβασμό. Και μέσα σε όλα αυτά, με απασχολεί κάτι ακόμη: πώς η νοημοσύνη μας — ο τρόπος που σκεφτόμαστε, που νιώθουμε, που αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο — επηρεάζεται από τις ομάδες ανθρώπων με τις οποίες περνάμε τον χρόνο μας.

Όταν βλέπεις τα TikTok battles να μοιάζουν πιο σοβαρά από κανονικές συζητήσεις και το Black Mirror να φαίνεται λιγότερο sci-fi και περισσότερο... κανονική ζωή, κάπου εκεί ξεκινάς να προβληματίζεσαι κι εσύ.

Έτσι, κάθισα και παρακολούθησα τα λεγόμενα battles στο TikTok, είδα και Black Mirror στο Netflix και, φυσικά, προβληματίστηκα. Και μετά ξαναπροβληματίστηκα, με όλους αυτούς τους όρους που ποτέ δεν διαβάζουμε, αρκεί να υπάρχουμε μέσα στα κοινωνικά δίκτυα, ή να ποστάρουμε απλά μία φωτογραφία.

Αποχαιρέτησα και τις τρεις εποχές του χρόνου που για πολλούς έχουν συνδεθεί με την οργάνωση, και αφέθηκα κι εγώ στη σκέψη μου, σαν να ήταν κι αυτή ένα scroll στα social, χωρίς να ξέρω πού πάω.

Και για το τέλος... αναρωτήθηκα: πώς γίνεται να πληρώνω ένα παυσίπονο κοντά 10 ευρώ και να συνεχίζω τη ζωή μου λες και όλα είναι φυσιολογικά;

Αυτό το podcast είναι αφιερωμένο, μέσα από την καρδιά μου,
σε όλους όσους προσπαθούν.
Σε όλους τους φροντιστές.
Σε όλους τους μαχητές της ζωής που δίνουν καθημερινές μάχες.
Και σε όσους έπεσαν στη μάχη, μαχόμενοι.
Είστε όλοι μέσα σε αυτή την ιστορία. Είστε όλοι φως.

Σε αυτό το podcast μοιράζομαι για πρώτη φορά μια δική μου, αληθινή ιστορία. Τη χρονιά που έγινα φροντιστής του πατέρα μου. Μια χρονιά που με έσπασε και με ξαναέφτιαξε. Που με έβαλε να παίξω ρόλους που δεν είχα ποτέ φανταστεί: του φροντιστή, του νοσηλευτή, του ανθρώπου με κρίσεις πανικού, του τρομαγμένου… αλλά και του δυνατού.

Αυτό το επεισόδιο είναι μια σημαντική μου αλήθεια, δίχως φίλτρα.
Μιλάει για τη δύναμη που δεν ήξερα ότι είχα, για τη μοναξιά που νιώθουν όσοι φροντίζουν, αλλά και για κάτι ακόμα πιο βαθύ:

την Ανάσταση των σχέσεων.
Ακόμα κι όταν όλα δείχνουν πως έχουν τελειώσει οριστικά. Ακόμα κι όταν όλα μοιάζουν μάταια.

Γιατί καμιά σχέση δεν είναι χαμένη όταν υπάρχει φροντίδα, παρουσία, αγάπη.

Αυτό είναι το ταξίδι μου. Η δική μου Ανάσταση.
Κι αν νιώσεις ότι κάτι από αυτό αγγίζει και τη δική σου διαδρομή, τότε ίσως τελικά, δεν είμαστε και τόσο μόνοι.

Αυτός είναι ο τίτλος για το νέο μου podcast, όπου μιλώ από την πρώτη ημέρα της γέννησης ενός ανθρώπου — που τον καλωσορίζουμε με ένα χαστούκι με το που βγαίνει από τη μήτρα της μητέρας του — μέχρι το σημείο που γίνεται σαν εμάς. Σαν αυτό που λέμε οι ίδιοι «μακάρι να μην μας μοιάξουν τα παιδιά μας» εκείνες τις στιγμές της επίγνωσης που έχουμε.
Μιλώ για όλες αυτές τις επεμβάσεις που αυθαίρετα πάμε να κάνουμε πάνω σε ένα παιδί, πολύ απλά επειδή έχουμε άποψη που καθόλου δεν βασίζεται στην αλήθεια και σε πραγματικά γεγονότα. Όπου η καταπίεση της πραγματικής έκφρασης του πραγματικού εαυτού πολτοποιείται στον βωμό ξένων επιθυμιών, στο να γίνουμε απλά "κάπως αλλιώς" από αυτό που είμαστε.

Σήμερα θέλω να μιλήσουμε για ένα θέμα που με απασχόλησε έντονα μετά την παρακολούθηση της σειράς Adolescence στο Netflix. Η σειρά αυτή μας δείχνει με πολύ ρεαλιστικό τρόπο τη ζωή των εφήβων, τις προκλήσεις τους και τις δύσκολες καταστάσεις που αντιμετωπίζουν. Αυτό που με έκανε να αναρωτηθώ, όμως, είναι το εξής: Μπορεί η έλλειψη πραγματικής επικοινωνίας και η αδυναμία έκφρασης των αναγκών τους να είναι η βασική αιτία που οδηγεί στην παραβατικότητα;

Όλοι γνωρίζουμε ότι η παραβατικότητα των νέων είναι ένα φαινόμενο που υπάρχει εδώ και καιρό. Αλλά ίσως η κοινωνία δεν έχει συνειδητοποιήσει πόσο σημαντική είναι η έλλειψη επικοινωνίας μεταξύ γονιών και παιδιών, αλλά και μεταξύ των νέων και της κοινωνίας γενικότερα. Η ανάγκη των νέων να εκφραστούν, να κατανοηθούν και να νιώσουν αποδεκτοί είναι τεράστια, και όταν αυτή η ανάγκη μένει ανεκπλήρωτη, τα αποτελέσματα μπορεί να είναι καταστροφικά.

Η σειρά Adolescence αναδεικνύει με σκληρό τρόπο το πώς οι νέοι, ενώ βρίσκονται σε μια διαδικασία αυτογνωσίας, δεν έχουν τη δυνατότητα να εκφράσουν τα συναισθήματά τους και τις ανάγκες τους με υγιή τρόπο. Οι γονείς, ακόμα κι αν έχουν την καλύτερη πρόθεση, συχνά δεν καταλαβαίνουν την πραγματική ανάγκη των παιδιών τους για ουσιαστική επικοινωνία και συναισθηματική υποστήριξη. Αντί να δημιουργείται ένα περιβάλλον εμπιστοσύνης, αυτό που συμβαίνει είναι ότι τα παιδιά αναγκάζονται να αναζητήσουν απαντήσεις σε λάθος δρόμους.

Η πίεση των κοινωνικών δικτύων και των influencers, που δημιουργούν ένα κλίμα ψεύτικων αναγκών, εντείνει το πρόβλημα. Οι νέοι αισθάνονται ότι πρέπει να ανταγωνιστούν για να είναι "αρκετά καλοί" και να αποκτήσουν την αποδοχή των άλλων μέσω υλικών αγαθών και εικόνας, παρά μέσω αληθινών συναισθημάτων. Αυτό τους απομακρύνει από την πραγματική τους ανάγκη για σύνδεση και επικοινωνία, οδηγώντας σε συμπεριφορές που δεν αντανακλούν την πραγματική τους ύπαρξη.

Σήμερα, λοιπόν, θα εξετάσουμε το πώς η έλλειψη ουσιαστικής επικοινωνίας και η πίεση για να είναι "σαν τους άλλους" μπορεί να οδηγήσει τους νέους σε παραβατικές συμπεριφορές και αδιέξοδα.