Σε αυτό το επεισόδιο, αναρωτιέμαι: Υπάρχει πραγματική εκπροσώπηση του κόσμου στη Βουλή; Ή μήπως οι βουλευτές λειτουργούν περισσότερο σαν χαρακτήρες σε ένα θεατρικό έργο, με φωνές, διαξιφισμούς και ατάκες που θυμίζουν είτε παιδική χαρά είτε τον κλασικό θείο στα οικογενειακά τραπέζια, που φωνάζει χωρίς ουσιαστικό περιεχόμενο;

Συζητάω το αν οι πολιτικοί τελικά υπηρετούν την κοινωνία ή αν έχουν μετατραπεί σε influencers που νοιάζονται περισσότερο για το πώς φαίνονται παρά για το τι κάνουν. Είναι άραγε κρίσιμη η επιλογή αυτών των ανθρώπων ή απλά τους τοποθετούμε εκεί για λάθος λόγους, επειδή είναι γνωστοί, αρεστοί ή επειδή το πολιτικό σύστημα μας έχει μάθει να διαλέγουμε με κριτήρια που δεν έχουν καμία σχέση με τις πραγματικές μας ανάγκες;

Και φυσικά, δεν λείπει η αναφορά στις επιθέσεις από bots, στη μόδα των "άποψης χωρίς σκέψη" και στο πώς το δημόσιο προφίλ κάποιου μπορεί να γίνει πεδίο μάχης.

Ένα επεισόδιο με αρκετή δόση ειρωνείας, ρεαλισμού και αναρωτήσεων για το πού βαδίζουμε ως κοινωνία.

Σε αυτό το επεισόδιο θέλω να μιλήσουμε για κάτι που με αγγίζει βαθιά. Για εκείνες τις στιγμές που νιώθουμε ότι η φωνή μας μπορεί να ακουστεί, που συνειδητοποιούμε πως δεν είμαστε μόνοι. Μία από αυτές τις στιγμές ήταν η συγκέντρωση στα Τέμπη. Εκεί που άνθρωποι με διαφορετικές ιστορίες, διαφορετικές ζωές, στάθηκαν μαζί για έναν κοινό σκοπό. Εκεί που η αλήθεια έγινε δύναμη, έγινε όπλο απέναντι στην παραπληροφόρηση, απέναντι στη σιωπή, απέναντι στην αδικία.

Συχνά αισθανόμαστε μια αόρατη πίεση να ενταχθούμε σε στρατόπεδα. Να διαλέξουμε πλευρά, ακόμα κι όταν καμία δεν μας εκφράζει πραγματικά. Να μπούμε σε ένα πλαίσιο που έχει ήδη σχεδιαστεί για εμάς, που υπηρετεί ατζέντες ξένες από τις δικές μας αξίες, από τα δικά μας όνειρα. Και δεν είναι εύκολο να αντισταθείς. Δεν είναι εύκολο να κρατήσεις καθαρό το βλέμμα σου όταν παντού γύρω σου υπάρχουν παραμορφωμένοι καθρέφτες που δείχνουν μια διαστρεβλωμένη εκδοχή της πραγματικότητας.

Και μετά, υπάρχει και το άλλο βάρος: οι αγώνες που φαίνεται να μη βρίσκουν δικαίωση. Οι φορές που ξεσηκωθήκαμε, που βγήκαμε στους δρόμους, που φωνάξαμε, και παρ' όλα αυτά τίποτα δεν άλλαξε—ή έτσι νομίζουμε. Γιατί η αλλαγή δεν έρχεται πάντα με θόρυβο. Μερικές φορές είναι αργή, σχεδόν αόρατη, μέχρι που ξαφνικά γίνεται αναπόφευκτη. Και το ερώτημα είναι: συνεχίζουμε; Επιμένουμε, ακόμα κι όταν φαίνεται μάταιο;

Κι εδώ έρχεται η λέξη που θεωρώ μία από τις πιο όμορφες και πιο δύσκολες να εξηγήσεις: το φιλότιμο. Μια λέξη που δεν μεταφράζεται ακριβώς, γιατί δεν είναι απλώς θέμα τιμής ή υπευθυνότητας. Είναι μια εσωτερική φλόγα, ένας κώδικας ζωής. Είναι η δύναμη να κάνεις το σωστό, ακόμα κι όταν κανείς δεν κοιτάζει. Να βοηθήσεις, ακόμα κι όταν κανείς δεν θα σε ευχαριστήσει. Να συνεχίσεις να πιστεύεις, ακόμα κι όταν όλα μοιάζουν χαμένα.

Αυτό λοιπόν είναι το επεισόδιο σήμερα. Μια συζήτηση για την ένωση, για τη δύναμη του "μαζί", για το πώς η αλήθεια, όσο κι αν προσπαθούν να την πνίξουν, πάντα βρίσκει τρόπο να ακουστεί. Και πάνω απ' όλα, για το γιατί αξίζει να υπερασπιζόμαστε το φιλότιμο. Γιατί, όσο κι αν ο κόσμος αλλάζει, όσο κι αν οι αξίες δοκιμάζονται, πάντα θα υπάρχει χώρος για ανθρώπους που επιλέγουν να είναι δίκαιοι, αληθινοί και να δίνουν νόημα όχι μόνο στη δική τους ζωή, αλλά και στη ζωή των άλλων.

Κι αν κάτι έμαθα από τη συγκέντρωση στα Τέμπη, είναι πως όταν ενωνόμαστε, όταν πιστεύουμε σε έναν σκοπό, τότε ακόμα και το αδύνατο αρχίζει να μοιάζει εφικτό.

Σε αυτό το podcast θέλησα να μεταφέρω τον προβληματισμό μου για κάτι που όλοι λίγο-πολύ κάνουμε: να πακετάρουμε ανθρώπους και αγώνες σε κουτάκια με έτοιμες ταμπέλες. Τι μας κάνει να θέλουμε τόσο πολύ να κατατάξουμε τη Μαρία Καριστιανού σε ένα συγκεκριμένο πλαίσιο; Είναι η ανάγκη μας για τάξη ή μήπως μας ενοχλεί όταν κάποιος δεν ταιριάζει στα δικά μας πρότυπα πόνου και διαμαρτυρίας;

Και τι γίνεται όταν η δικαίωση καθυστερεί; Μήπως τότε ο αγώνας αρχίζει να ξεθωριάζει στα μάτια της κοινωνίας; Και αν ναι, ποιος αποφασίζει πότε ένας αγώνας "έχει ακόμα αξία" και πότε θεωρείται "παλιό νέο";

Σε αυτό το επεισόδιο μιλάω για την πιο ουσιαστική μάχη που μπορούμε να δώσουμε—τη μάχη να υπηρετούμε τα καλύτερα στοιχεία μας. Δεν είναι εύκολο, αλλά είναι όμορφο. Και για μένα, είναι η μόνη μάχη που έχει πραγματικά νόημα.

Μιλάω για το πώς προσπαθούμε να είμαστε ειλικρινείς και βοηθητικοί με την αλήθεια του άλλου, αλλά πόσο εύκολο είναι να το κάνουμε με τρόπο που πληγώνει αντί να στηρίζει. Όταν θέλουμε να είμαστε χρήσιμοι, όταν νομίζουμε ότι "λέμε τα πράγματα όπως είναι", μπορεί άθελά μας να γινόμαστε σκληροί ή άδικοι. Το ίδιο συμβαίνει κι όταν δεχόμαστε μια αλήθεια που μας ταρακουνάει—κάποιες φορές αμυνόμαστε αντί να ακούσουμε. Πώς διαχειριζόμαστε την αλήθεια στις σχέσεις μας χωρίς να χαθούμε μέσα σε αυτήν;

Και κάτι ακόμα: πόσο σημαντικό είναι να μπορούμε να ζητήσουμε συγγνώμη—και πρώτα απ' όλα, από τον εαυτό μας. Να δούμε τι μας οδήγησε εκεί, να το αναγνωρίσουμε χωρίς αυτομαστίγωμα, αλλά με διάθεση να γίνουμε καλύτεροι. Γιατί η συγγνώμη δεν είναι απλώς μια λέξη, είναι μια πράξη επίγνωσης και δύναμης.

Η φιλία… είναι κάτι που απλώς συμβαίνει ή χρειάζεται προσπάθεια για να κρατηθεί ζωντανή; Έρχεται τυχαία, σε βρίσκει εκεί που δεν το περιμένεις, αλλά μετά τι γίνεται; Και τι κάνεις όταν συνειδητοποιείς πως η φιλία που νόμιζες ότι έχεις, ίσως να μην είναι αυτό που πραγματικά χρειάζεσαι;

Ο Αριστοτέλης έλεγε πως υπάρχουν τρία είδη φιλίας: η φιλία της ευχαρίστησης, όπου οι άνθρωποι συνδέονται επειδή περνούν καλά μαζί, η φιλία της ωφελιμότητας, όπου υπάρχει ένα κοινό όφελος, και η τέλεια φιλία, η σπάνια εκείνη σχέση που βασίζεται στην αμοιβαία εκτίμηση και στο καλό του άλλου.

Σε αυτό το επεισόδιο, μοιράζομαι τις σκέψεις μου για το πώς νιώθω εγώ για τη φιλία, πώς μπορεί να αλλάξει με τον καιρό και γιατί κάποιες φορές χρειάζεται να τη δεις από την αρχή. Με ζεστασιά, ειλικρίνεια και μια δόση αναστοχασμού, συζητάμε πότε αξίζει να παλέψεις για μια φιλία και πότε είναι καλύτερα να δεχτείς ότι… ίσως απλώς έτυχε, αλλά δεν πέτυχε.

Σε μια εποχή που η πραγματική ενημέρωση είναι πιο σπάνια από Wi-Fi στο βουνό, υπάρχει κάτι που δεν λείπει ποτέ: η ατελείωτη ροή ανοησίας! Αυτό το podcast ρίχνει φως – ή μάλλον, άφθονο σαρκασμό – στις πιο αλλοπρόσαλλες δηλώσεις και "λύσεις" που ακούγονται εκεί έξω για σοβαρά ζητήματα, όπως η ελευθερία, η κοινωνία και το… δημογραφικό.

Γιατί να συζητάμε με επιχειρήματα όταν μπορούμε απλά να πετάμε θεωρίες του αέρα; Γιατί να ακούμε ειδικούς, όταν μπορούμε να βασιστούμε σε απόψεις άσχετων που μιλάνε με ύφος 100 καρδιναλίων; Και κυρίως, γιατί να αναζητούμε ουσιαστικές λύσεις, όταν μπορούμε να προτείνουμε ότι οι γυναίκες πρέπει να γεννάνε ασταμάτητα, αναγκαστικά, σαν γραμμή παραγωγής;

Αν έχεις βαρεθεί τις ανούσιες κόντρες που δημιουργούνται μόνο και μόνο για να γεμίζουν τηλεοπτικό χρόνο, αν γελάς κάθε φορά που κάποιος "ειδήμων" πετάει μια γνώμη που δεν στέκει ούτε με σούπερ κόλλα, και αν θες να ακούσεις μια καυστική αλλά απόλυτα διασκεδαστική αποδόμηση του παραλογισμού, τότε αυτό το podcast είναι για σένα!

Συντονίσου και έλα να απολαύσουμε μαζί το θέατρο του παραλόγου!

Σε αυτό το επεισόδιο, βουτάω στα βαθιά νερά μιας σχέσης που στην αρχή έμοιαζε με σενάριο βγαλμένο από μια δραματική ταινία – ίσως από τη ζωή της Ταμίλα Κουλίεβα

Μιλάω για το πώς η σχέση αυτή μου παρουσιάστηκε σαν κάτι μοναδικό, σαν ένα γιαούρτι με πλήρη λιπαρά που σου υπόσχεται την απόλυτη γεύση, μόνο για να καταλάβεις πως κάτι δεν πάει καλά. Ήταν σαν να βρήκα το διαμαντένιο μενταγιόν της Ρόουζ από τον Τιτανικό, αλλά αντί για θησαυρό, ανακάλυψα πως ήταν ένα κενό κέλυφος. Και εγώ; Ήμουν απλά απών.

Μέσα από αυτή την εμπειρία, έκανα ένα ταξίδι αυτογνωσίας. Αναλύω το πώς μια σχέση που έμοιαζε συναρπαστική με έκανε να συνειδητοποιήσω τι σημαίνει να χάνεις τον εαυτό σου και να βρίσκεις ξανά τη δύναμη να προχωρήσεις. Με δόσεις χιούμορ, ειλικρίνειας και κάποιες πικρές αλήθειες, αυτό το επεισόδιο είναι μια υπενθύμιση: να μην επιστρέφεις ποτέ σε κάτι που μοιάζει λαχταριστό... αλλά είναι χαλασμένο. Γιατί η αληθινή ζωή, η ζωή που αξίζεις, είναι αυτή όπου είσαι πραγματικά παρών.

Γεια σας και καλωσορίσατε στο πρώτο μου podcast, όπου αποφάσισα να δοκιμάσω κάτι εντελώς νέο – να μιλήσω σε ένα μικρόφωνο και να φαντάζομαι ότι είστε όλοι εδώ, έτοιμοι να ακούσετε! Είμαι ο Στάθης Κακουλίδης, σύμβουλος και εκπαιδευτικός (ναι, αυτός που βοηθάει ανθρώπους να επικοινωνούν και παιδιά να μαθαίνουν).

Στο πρώτο μου επεισόδιο, ρίχνουμε φως σε κάτι που όλοι νομίζουμε ότι ξέρουμε να κάνουμε, αλλά... συνήθως κάνουμε λάθος: την επικοινωνία! Θα μιλήσουμε για τις παρεξηγήσεις, τα μηνύματα που μένουν "αδιάβαστα" (κυριολεκτικά και μεταφορικά), και γιατί ακούμε τον άλλο μόνο για να ετοιμάσουμε την απάντησή μας.

Με μια δόση χιούμορ και πολλή ειλικρίνεια, θα μοιραστώ εμπειρίες από τη δουλειά μου – χωρίς ονόματα, αλλά με πολλά μαθήματα. Επίσης, ανακαλύπτουμε μαζί τι σημαίνει ενεργητική ακρόαση (ναι, είναι κάτι παραπάνω από το "άκουσα τι είπες").

Αν θέλετε να μάθετε γιατί η επικοινωνία είναι τόσο δύσκολη, τι μπορούμε να κάνουμε για να γίνουμε καλύτεροι, και να περάσετε 30-40 λεπτά με λίγες σκέψεις που ίσως σας εμπνεύσουν, είστε στο σωστό μέρος.

Ελάτε, λοιπόν, να δούμε τι πάει στραβά – και, ίσως, να το φτιάξουμε παρέα. 😊