στέφανον δόξης καί ὄνομα αἰώνιον. Ὅμως, ἄνδρες ἀσεβεῖς ποτέ δέν θά τήν ἀποκτήσουν, οὔτε ποτέ θά τήν ἰδοῦν. Αὐτή ἀπομακρύνεται ἀπό τούς ὑπερηφάνους καί τούς ἐν εὐρείᾳ ἐννοίᾳ ψεῦστες.

Σοφία Σειράχ 15, 6 - 8

ὅποιον τήν ἀγαπᾶ. Γίνεται στόν πιστόν, στήριγμα καί θεμέλιον. Ὑψώνει τόν πιστόν περισσότερο ἀπό τούς γύρω του.

Σοφία Σειράχ 15, 3 - 5

Τόν σκεπάζει ἀπό κάθε «καῦμα». Ἡ Σοφία ταυτίζεται μέ τόν Νόμον καί ὁ τηρῶν τόν Νόμον κατακτᾶ τήν Σοφίαν. Τόν προϋπαντᾶ ἡ Σοφία σάν φιλόστοργος μάνα καί σάν πιστή σύζυγος.

Σοφία Σειράχ 14, 27 15, 3

αὐτός πού τήν ἀγαπᾶ σκύβει στά παράθυρά της νά τήν ἰδῆ καί στίς πόρτες της νά τήν ἀκούση. Κατασκευάζει τήν σκηνή του πλάϊ στόν Οἶκο της, τόσο πού νά φθάνουν μέχρις αὐτόν τά εὐεργετικά Της χέρια. Θέτει τά παιδιά του κάτω ἀπό τή δική Της παιδαγωγία.

Σοφία Σειράχ 14, 23 - 26

«Πρᾶξις, θεωρίας ἐπίβασις». Ἐντέλλεται ὁ πιστός νά ἐξέλθη ὀπίσω τῆς Ἐνυποστάτου Σοφίας ὡς ἰχνευτής καί νά ἐνεδρεύη στίς εἰσόδους της.

Σοφία Σειράχ 14, 21 - 22

Ὁ χρυσός πού «σκουριάζει». Εὐτυχισμένος αὐτός πού θά τόν βρῆ ὁ θάνατος νά ζῆ μέ σοφία καί σύνεσι. Εὐτυχισμένος αὐτός πού σκέπτεται καί βιώνει τήν Ἐνυπόστατον Σοφία.

Σοφία Σειράχ 14, 19 - 21

Ἡ Διαθήκη μέ τήν Ζωήν. «Γενεά πορεύεται καί γενεά ἔρχεται». Ὑποχρεώσεις τῆς ὑφισταμένης γενεᾶς διά τόν ἑαυτόν της καί διά τήν γενεά πού ἔρχεται.

Σοφία Σειράχ 14, 17 - 18

καί τήν τρυφή μιᾶς γιορτινῆς ἡμέρας πού σοῦ δίδει ὁ Θεός. Ἡ ἀξία μιᾶς ἑορτῆς. Ἡ ψυχαγωγία.

Σοφία Σειράχ 14, 13 - 16

προσφέρης δῶρα στόν Κύριον. Δέν γνωρίζομε πότε θά πεθάνωμε γιατί δέν κάναμε συμφωνία μέ τόν ἅδην. Τό τάλαντον τοῦ χρόνου τῆς ζωῆς μας.

Σοφία Σειράχ 14, 11 - 13

ἀντιτάξωμε τήν φιλανθρωπία. Πρέπει νά ἀσκοῦμε ἀνάλογη ἀγωγή στά παιδιά μας. Ἀχόρταστο τό μάτι τοῦ φιλαργύρου. Ἡ ψυχή του στεγνώνει. Τό τραπέζι του εῖναι στερημένο. Παιδί μου, ἀνάλογα μέ ὅ,τι ἔχεις φρόντιζε τόν ἑαυτό σου.

Σοφία Σειράχ 14, 8 - 11