در سال ۱۹۷۴، در حالی که محمد یونس به تدریس اقتصاد در بنگلادش مشغول بود، این کشور با قحطی دسته‌وپنجه نرم می‌کرد. تدریس نظریه های انتزاعی در حالی که مردم خارج از کلاس را گرسنه می‌دید ناراحتش می‌کرد. یونس فهممید که تحصلاتش در حوزه اقتصاد کامل نیست. بنابراین برای تکمیل تحصیلاتش به روستایی کوچک رفت تا به جای اتکا به محتوای کتاب‌های درسی از طریق خود فقرا بفهمد آنها دقیقا به چه چیزی نیازدارند.

پاسخ، اعتبار بود.