Φωνή - Άφωνη

Η Θάλασσα μέσα μας 

Το πρόγραμμα 

1984 Αθήνα , κάνοντας λάθος την έξοδο , περνώντας κάτω από την πλατεία Ομονοίας , όλα είναι διαφορετικά.

Κάποτε ονειρεύτηκες ότι σε στροβίλιζαν άγνωστες δυνάμεις

Κείμενο - Αφήγηση - Φωτογραφία Ηλίας Γιαννόπουλος

Μουσική Frankum

Κάποτε ονειρεύτηκες ότι σε στροβίλιζαν άγνωστες δυνάμεις

Φωτογραφία - Κείμενο - Αφήγηση : Ηλίας Γιαννόπουλος

Έστρεψα το πρόσωπο αριστερά να δω την έκφραση των αδικοχαμένων λουλουδιών ,  μετά στέκω στο κέντρο ορμώμενος από ένστικτο  δεν τολμώ να κοιτάξω δεξιά ..και το κεφάλι μου στροβιλίζεται στο άπειρο  το ένα χέρι μου χαϊδεύει ένα σκίνο το άλλο χέρι καταλαβαίνοντας την γλυκιά μυρωδιά του φύλου αρχίζει και κάνει κύκλους στον αέρα ένας απέραντος ουρανός πέφτει στο μέτωπό μου και γίνομαι γαλάζιος από κάτω μου το βασίλειο της πέτρας εστιάζει στην σταγόνα που χάνεται βαθιά σαν την ψυχή που φεύγει ένα σούρουπο για να πάει στο βάθος να ενωθεί με τις άλλες και όλα τα χέρια δείχνουν κατά την ανατολή όπου ο μέγας ήλιος καίει το χρυσό. Μια φωνή περνάει απ' την χαραμάδα στήνοντας χορό η ακτίνα σωπαίνει και ένας τρελός λέει.. βούρκος... Ονειρεύτηκα μια νύχτα μες την σιγαλιά του καλοκαιριού που ήρθε πάλι να αφήσει μνήμες ανεξίτηλες και ένα ποδήλατο που οι ακτίνες του γυρίζουν αντίστροφα στον αέρα.. ένα παιδάκι στέκεται απέναντί μου και ένα χαμόγελο φεύγει στα ουράνια , γίνεται πουλί και βγάζει τριαντάφυλλα που ανοίγουν πέταλα στην μεσημεριανή βροχή και ένα κοτσύφι κάνει κύκλους γύρω από την μυρτιά που αφήνει την ευωδιά της στα άστρα. Στεκόσουν και εσύ εκεί δίπλα μου με την κοιλία φουσκωμένη από τον έρωτα και ήσουν τόσο ωραία σαν την ανθισμένη μανόλια στο μπαλκόνι μας και σαν ένα λευκό χάδι που κρύβει κατακόκκινο ζεστό αίμα που φέρνει ζωή.

Κείμενο - Αφήγηση  Ηλίας Γιαννόπουλος

Μουσική  Francum -  freesound.org

Κείμενο - Αφήγηση - Φωτογραφία : Ηλίας Γιαννόπουλος - https://www.youtube.com/channel/UCqhw...Μουσική: Setuniman  - http://www.setuniman.com/Πώς να σου αντισταθεί το φως αφού είσαι φτιαγμένη απ αυτό... ακόμη και η σκιά σου είναι φωτεινή ..την παρακολούθησα πολλές φορές ανάμεσα σε χαλάσματα , παλιά κάστρα , και ερειπωμένες εκκλησίες, όταν στεκόσουν εκεί , κόντρα στον ήλιο , έλαμπες,  όπου και να σε έβαζα έλαμπες, ακόμη και σε μια ασπρόμαυρη φωτογραφία ...χρυσάφι ατόφιο , ακατέργαστο , που δεν ξέρει την αξία του, έψαχνα να το βρω κάποτε στα βουνά, εκεί όπου μεγάλωσα το ήθος μου,  το κοιτούσα αλλά δεν με διαπερνούσε, ώσπου το έφερε η θάλασσα σ εκείνο το νησί σαν αεράκι ανάλαφρο και λίγο πριν τη δύση. Aύρες και οσμές στο σκονισμένο δρομάκι πίσω απ τα αρμυρίκια, όπου έμενα κάθε καλοκαίρι αναζητώντας το φως. Ήταν σαν να ήρθες από παντού όταν σε κοίταξα και πέρασες, ήταν σαν να πήγαινες και στην ανατολή και στην δύση ταυτόχρονα, απέραντος πόνος με διαπέρασε..  πονάει η επιθυμία... τα βήματά μου με οδήγησαν κοντά σου, μέθυσα  και έκλαψα τόσο , όσο δεν είχα κλάψει ποτέ έως τώρα. Πάντα θα λάμπεις , πάντα να λάμπεις !

Μια ιστορία από το ημερολόγιό μου το 1998 ,όταν είχα πάει για λίγες μέρες στη Κύθνο.

Αφήγηση - Κείμενο - Φωτογραφία : Ηλίας Γιαννόπουλος 

 Ένα δάκρυ τρέχει και άντε να το πιάσεις , πόσο να χωρέσει μέσα στην καρδιά σου διέκοψες την σήψη και ήρθες στα νερά σου βράχοι στέρφοι γίναν' κύματα πελάγους φύσηξε μαΐστρος σ' έφερε κοντά τους. Ο ήλιος και η γουστέρα πέρασαν απ την ξερολιθιά άφησαν το μικρό μονοπάτι μόνο να σε περιμένει τα χόρτα ξεράθηκαν και το φασκόμηλο με το θυμάρι άνθισαν στον βράχο. Ξεχύσου ολόγυρα και κοίτα αυτό το δάκρυ που πέφτει αυτό το σύννεφο που πέρασε αυτή η ακρογιαλιά που σε μάγεψε αυτό το γέλιο που σε συνεπήρε αυτό το αεράκι που σου δρόσισε το κορμί πάνω απ' το φανελάκι αυτό το τραγούδι που σιγοψιθυρίζεις καθώς ισορροπείς στα βράχια και από κάτω η θάλασσα οι σκέψεις και οι μυρωδιές. Είναι οι διακοπές μας ... μικρός καιρός