Umiłowanie krzyża i  poczucie wybrania, zaszczyt umierania taką samą śmiercią jak Zbawiciel  - te cechy św. Andrzeja, które pozostawia nam apokryf dotyczący żywota apostoła, wymalował na swoim płótnie hiszpański malarz José Ribera. W samym centrum obrazu na ziemi leży krzyż w kształcie X, na nim posadzono apostoła, całkowicie przygotowanego na to męczeństwo. Gestem rozłożonych dłoni wydaje się on ponaglać swoich oprawców do wykonania wyroku. Postawa apostoła kompletnie niezrozumiała w dzisiejszym świecie zawstydza nas, dla niego jest tylko drogą do rychłego spotkania z Chrystusem.

Mozaika pochodzi z 2 poł XIII w.,  znajduje się na galerii kościoła Św. Mądrości Bożej w Konstantynopolu (dzisiejszym Stambule), ukazuje nam trzy postacie. Chrystusa widzianego frontalnie  - jako Pantokratora, w geście błogosławieństwa oraz Bogurodzicę i św. Jana Chrzciciela widzianych w ujęciu en trois quatre. Typ ikonograficzy deesis koncentruje się na motywie wstawiennictwa u Boga Ojca, na co wskazują modlitewne gesty postaci świętych. Na szczególną uwagę zasługuje piękny modelunek światłocieniowy wykonany za pomocą tessery.

Na niewiele ponad 60 lat po wyniesieniu do chwały ołtarzy pierwszego generała Towarzystwa Jezusowego – św. Ignacego Loyoli, na sklepieniu jezuickiego kościoła San Ignazio w Rzymie, w brawurowym stylu, kolejny z jezuitów  - Andrea del Pozzo, wymaluje triumf świętego założyciela a także triumf samego zakonu.  Stworzy iluzję piętra nieistniejącej architektury, na której usadowi personifikacje czterech kontynentów, na jakie dotarła nauka głoszona przez zakon. Samego świętego, oczekującego na spotkanie z Trójcą Świętą, umiejscowi na niebiosach w samym środku programu ikonograficznego całego przedstawienia.

To pierwszy z dwunastu obrazów, otwierający cykl Dzieje cywilizacji Polski. Jego głównym bohaterem jest stojący nad brzegiem Jeziora Lednickiego książę  Mieszko I, opierający się znamiennie o krzyż – sugerujący, że na wierze i moralności chrześcijańskiej oparta zostanie cała przyszła państwowość podległego mu kraju. Do księcia zmierza ubrana w jasny strój  z płonącą świecą w dłoniach i wiankiem na głowie jego przyszła żona, Dobrawa. Artysta ukazuje nam również chrzest ludności, którego dokonują biskup Jordan  i św. Wojciech. Obecność tego drugiego w szatach pontyfikalnych znamionuje już przyszłe wydarzenia z historii Polski związane z pielgrzymką cesarza Ottona III w katedrze w Gnieźnie w roku 1000.

Obraz odchodzenia z tego świata zatwardziałego grzesznika malowany jest dokładnie rok po tym, jak Goya stworzył wizję „dobrej śmierci”, przedstawiając umierającego św. Józefa w otoczeniu Maryi i Jezusa. Tym razem nastrój obrazu napawa ogromnym niepokojem a w przestrzeni płótna pojawiają się demony. Ekspresję wprowadza sam święty Franciszek Borgia, zdumiony dokonującym się cudem i rozgrywającą się przed jego oczyma sceną.

Artysta urodzony w Królewcu ale działający w kręgu zakonu cystersów, głównie w Polsce, maluje historię św. Judy Tadeusza. Scenę męczeństwa apostoła, przedstawia jako jedną z kilkunastu, w cyklu ukazującym dwunastu apostołów oraz kilku innych świętych kościoła katolickiego. Kompozycyjnie bardzo bliski Rubensowi, stylistycznie Rembrandtowi. Obrazuje apokryficzną historię dotyczącą pobytu św. Tadeusza w Persji, gdzie wraz ze św. Szymonem w pogańskiej świątyni Apolla i Diany wyrzucają demony z posągów bóstw.

Niderlandzki artysta przedstawia nam w swoim obrazie wnętrze zamkowej komnaty otwartej trzema oknami na krajobraz idealnego miasta. W tym samym wnętrzu umieszcza Madonnę z Dzieciątkiem i przyklękającego przed Nią św. Łukasza, który w szybkim szkicu utrwala rysy Maryi. Zarówno święty malarz jak i my zostajemy dopuszczeni do oglądania bardzo intymnej sceny karmienia Dziecka. W przedstawieniu bardzo odczuwalny jest nastrój spokoju i ciszy, którego nie burzy ani obecność Łukasza ani kolejnych pokoleń oglądających.

Vasari -autor żywotów słynnych artystów malarzy, rzeźbiarzy i architektów przedstawia nam św. Hieronima  na pustyni otoczonego niemal z każdej strony przez pokusy. Jedyną bronią świętego jest krucyfiks, w który wpatruje się usiłując odgonić od siebie uderzające pokusy miłości, nieczystości a nawet pokusę sławy. Stylistycznie artysta wykorzystuje doświadczenie wielu mistrzów dojrzałego renesansu, wzoruje się także na Michale Aniele, który do końca życia pozostawał dla Vasariego największym artystycznym autorytetem.

Obraz ukazuje nam wizję św. Dominika, podczas której święty ten otrzymuje od Maryi różaniec, jako powszechne narzędzie pomocne człowiekowi w każdej trudnej sytuacji. Na obrazie dostrzegamy ludzi wszystkich stanów i w różnym wieku, którzy czekają na różaniec. Mężczyzna, który spogląda na nas i szarpie za rękaw Dominika, próbuje skupić uwagę świętego na kolejnych pokoleniach oglądających, którzy podobnie jak ludzie jemu współcześni przychodzą prosić o szczególną interwencję Maryi i Jezusa w swoim życiu a różaniec pozostaje dla nich najlepszym łącznikiem ze światem duchowym.

Anioł, jako wysłannik Boży zstępuje do rzeczywistości czyśćca, pełnej płomieni, które nie parzą lecz oczyszczają. Symbolika obrazu przesycona jest tematyką uwolnienia, oczyszczenia i ideą modlitewnego orędownictwa, na co wskazują wybrane postaci świętych, którzy przywoływani są w chwili śmierci. Na temat czystości i oczyszczenia wskazuje nam również symbol lilii, który jednocześnie wiążemy także z postacią Maryi orędowniczki dusz czyśćcowych.