برای شب سه جور غذای مختلف تدارک دیده بود؛ فسنجان، ماهی و قرمه­سبزی. جدای از آن، سالاد فصل و سالاد کلم، سه جور ترشی مختلف، ماستِ لبو و ماست موسیر، دوغ و نوشابه و البته سبزی تازه هم جزو برنامه­اش بود. مقدمات بیشترش را از دو سه روز قبلش فراهم کرده بود؛ پختنی­ها می­پختند و او هم همانطور که مثل همیشه مشغول خیالبافی بود میوه­ها را می­شست.

برای شب سه جور غذای مختلف تدارک دیده بود؛ فسنجان، ماهی و قرمه­سبزی. جدای از آن، سالاد فصل و سالاد کلم، سه جور ترشی مختلف، ماستِ لبو و ماست موسیر، دوغ و نوشابه و البته سبزی تازه هم جزو برنامه­اش بود. مقدمات بیشترش را از دو سه روز قبلش فراهم کرده بود؛ پختنی­ها می­پختند و او هم همانطور که مثل همیشه مشغول خیالبافی بود میوه­ها را می­شست.

چشم که باز کردم، خودم را روی کاناپه­ای که دید خوبی به قاب عکس خانم مرحوم سرهنگ داشت، پیدا کردم. دور و برم همهمه بود. با آنکه به هوش آمده بودم مادام هنوز به صورتم آب می­پاشید؛ احساس کردم تمام پیراهنم خیس است، اما او دست بر­نمی­داشت. بوی اسپند هم بالا گرفته بود. سرم را که خواستم بچرخانم، درد غریبی از فرق سر تا نوک پایم را رفت و آمد. کم­کم متوجه شدم که هر چه هست، از مشت آقای راننده است. زیرچشمی می­توانستم ببینمش که خیلی دمق، دستبند به دست، کنار مامور آگاهی گوشه­ای نشسته است و با انگشتر عقیقش ور­می­رود. خواهر امیر هنوز گوشه­ای ایستاده بود و گریه می­کرد. خودش هم تا کمر خم شده بود روی صورتم که مطمئن شود حالم خوب است و مدام عذرخواهی می­کرد. حتی نمی­توانستم درست نفس بکشم، با هر دم و بازدم درد بود که امانم را می­برید. مریم، چادر به سر، دورتر ایستاده بود. باز نگاهم به راننده افتاد. حالا با کف دست مرتب به پیشانی­اش می­زد.

در ذهن محسن برای بار هزار و یکم می ­گذرد که یک روز دیگرِ مریم را به باد داده است؛ مریمی که دلش می­خواست تا ابد با او بنشیند , حرف بزند. یک ­بار دیگر باعث شده بود او تن به کارهای سختی بدهد که اگر ده سال پیش سرش را بی­ وقت برنمی ­گرداند مجبور به انجامشان نبود. همیشه از خودش می­ پرسید چرا در سوی دیگر خیابان چیزی توجهش را جلب نکرد؟؛ چرا بچه ­ای از گوشه­ ی چشم­هاش ندوید که ناخودآگاه رنگ لباس او لااقل نگاهش را به سمت خود بکشاند؟ چرا هوس نکرد همینطور بی­ هوا به آسمان نگاهی بیندازد؛ یا دختران دبیرستانی کلاسور به دست را دید بزند؛ چرا پریدن یکباره­ ی گنجشک­ها از درختی به درخت دیگر برایش جالب نبود؟ چرا حتی همان کاری که باید می­ کرد را نکرد، و سرش را بی­ جهت به سمتی که نباید برگرداند؟! «خبری دارم که مطمئنم حسابی ناراحتت می­ کند…» مکالمه­ ی مریم با مادرش تمام شده بود و احتمالاً خبر را هم از او شنیده بود. خیلی سخت توجهش را از خاطرات به سمت حرف­ های او کشاند. دیگر چه چیزی می­ توانست او را ناراحت کند؟

در قسمت دوم «شکار» به واحدهای سرهنگ، مریم، محسن، ترانه و نادر سر زدیم و با آنها تا حدی آشنا شدیم. در قسمت سوم با مادام که ساکن یکی از واحدهای طبقه ی سوم است آشنا می شویم و از شخصیت هایی که تا به حال شناخته ایم بیشتر می شنویم.

رمان: «شکار»

نویسنده: امین انصاریراویان: امین انصاری و مهنوش رادنشر گردون – ۲۰۱۲

ساکنان ساختمان شماره هشت (هفتِ سابق)، خیابان خارکِ تهران در سال ۱۳۸۹ شمسی- طبقه اول: سرهنگ (مختاری) | مریم و محسن- طبقه دوم: سهراب | ترانه، نادر و خشایار- طبقه سوم: مادام | ندا و امیر

پ. ن. داستان «شکار» غیرخطی و مقطع است؛ از این جهت اطلاعات فوق برای درک بهتر این سریال داستانی در اختیار شما قرار می گیرد.