Ten temat nie daje mi spokoju od lat. Ilekroć słyszę, najczęściej męskie nazwisko, którego właściciel odbiera nagrody, laury i uznanie, zastanawiam się, kto ogarnął cały, niekoniecznie ładny backstage?

Ponad miesięczne na blogu nie usprawiedliwia nic, więc kajam się Drodzy Państwo i obiecuję poprawę! Zapewniam, że nie próżnuję – po prostu nie wszystkie efekty pracy widać akurat tu (dlatego zachęcam do śledzenia @radomskaa na Instagramie!) Dziś wracam z nowym podcastem! Nawijam na temat, który często wraca do mnie w Waszych wiadomościach – na temat terapii i tego co po niej!

Wbrew pozorom to podcast o empatii – zachęcam do popatrzenia na kulturowo-psychologiczną narrację którą strzela się do matek i poświęcenia chwili na to, co matkom się robi.

Przez większość życia zakładałam najgorsze. Po terapii byłam dumna, że przestałam planować cokolwiek (bo się nie uda). Długo nie miałam odwagi marzyć.
I bum, zapragnęłam doceniać, ogarniać i nieśmiało chcieć sięgać po więcej…

Zaczynam się rozkręcać, podcasty robią się coraz dłuższe, a ja odczuwam coraz większą frajdę z ich nagrywania. Przybywa także inspiracji! Czas na obiecany, drugi odcinek, do odsłuchania w czasie kacowego wylegiwania noworocznego

Muszę się nauczyć mniej gadać, a więcej robić, a przynajmniej więcej nagrywać. Od momentu zapowiedzi do premiery minęło zdecydowanie za dużo czasu. No ale jest, pierwszy, powitalny, nieśmiały, niedoskonały PODCAST RADOMSKIEJ.