waiting

เมื่อเร็วๆ นี้ เลขาธิการคณะก้าวหน้าที่เป็นขาประจำในการเรียกร้องยกเลิก ม.112 ได้ออกมาพูดเกี่ยวกับกฎหมายมาตรานี้ว่ามีปัญหาทั้งในตัวบทกฎหมาย มีเบื้องหลังและมีการบังคับใช้เพื่อลิดรอนสิทธิเสรีภาพของประชาชน

อยากจะบอกว่าปัญหาไม่ได้อยู่ที่ ม.112 หรอก แต่มันอยู่ที่ตัวคนพูดมากกว่า ที่ชอบออกมาบิดเบือนให้คนเข้าใจผิดเกี่ยวกับ ม.112

และประเด็นที่นักการเมืองคนนี้พูดก็เป็นเรื่องเดิมๆ ที่ใช้ล้างสมองคนรุ่นใหม่มาโดยตลอด ไม่ว่าจะเป็นการชี้นำให้คนออกมาเรียกร้องยกเลิก ม.112 โดยอ้างว่าหลายๆ ประเทศเขาก็ยกเลิกกฎหมายนี้ไปแล้ว หรือแม้แต่เอาเยาวชนมาอ้างว่า รัฐใช้ ม.112 ซึ่งเป็นกฎหมายที่มีปัญหาจับกุมเด็กๆ ไปแล้วหลายคน

ทั้งๆ ที่นักการเมืองคนนี้น่าจะรู้อยู่แก่ใจว่าสิ่งที่พูดมาทั้งหมดนั้น เป็นการเอาความจริงมาพูดไม่หมด เพื่อหลอกคนรุ่นใหม่ให้เข้าใจผิดและออกมาเรียกร้องให้ยกเลิก ม.112 จนติดคุกติดตารางไปตามๆ กัน

อยากจะถามกลับไปเหมือนกันว่า การที่บางประเทศเขายกเลิกกฎหมายนี้แล้วเราต้องยกเลิกตามเขาเหรอ ? ทั้งๆ ที่พฤติกรรมของคนที่ละเมิดกฎหมายบ้านเรายังเป็นแบบนี้ ?

ทุกวันนี้ก็เห็นชัดๆ อยู่แล้วว่าการใช้ ม.112 ไม่ได้เป็นการจับกุมคนที่เห็นต่าง แต่เป็นการใช้กับคนที่ออกมาดูหมิ่น ด่าทอคนอื่นอย่างสนุกปากโดยไม่มีความรับผิดชอบอะไรเลยมากกว่า ลองคิดดูว่าถ้าไม่มีการใช้ ม.112 แล้วบ้านเมืองจะยิ่งเป็นยังไง

แล้วการเอาเด็กมาอ้างนั้น ถึงจะเป็นเด็กก็ต้องอยู่ภายใต้กฎหมาย และการที่เด็กเหล่านี้ออกมาทำผิดจนถูกจับกุม ก็เป็นเพราะพวกนักการเมืองหรือนักวิชาการบางคนนี่แหละ ที่ยุยงปลุกปั่น เผยแพร่เรื่องเท็จให้เด็กเหล่านี้หลงเข้าใจผิด แล้วยืมมือพวกเขาเป็นด่านหน้าเพื่อสังเวยความต้องการทางการเมืองของตัวเอง

โปรดสังเกตว่าคนที่โดนคดี ม.112 นั้น ส่วนมากเป็นเด็กและเยาวชนที่มีความคิดทางการเมืองรุนแรง ที่ถูกล้างสมองว่าสถาบันพระมหากษัตริย์อยู่เบื้องหลังความวุ่นวายทางการเมืองของประเทศไทยในหลายๆ เหตุการณ์ ทั้งๆ ที่เรื่องซึ่งพวกเขาได้รับการบอกเล่ามา ล้วนเป็น “ความเท็จ” ทั้งนั้น

ช่วงปี พ.ศ. 2517-2518 ภัยคอมมิวนิสต์รอบๆ ประเทศไทยได้ส่งผลกระทบอย่างรุนแรงไปทั่วทุกพื้นที่ ตอนนั้นลาว เวียดนาม กัมพูชา แตกเพราะผลพวงจากสงคราม ผู้คนต้องพลัดพรากจากบ้านเรือนและหนีตายกันชนิดที่เรียกได้ว่าสิ้นชาติสิ้นแผ่นดิน

โดยเฉพาะในกัมพูชา ประชาชนถูกเขมรแดงกวาดล้างจนล้มตายนับล้าน ถึงขนาดเรียกกันว่าเป็นสงครามล้างเผ่าพันธุ์เลยทีเดียว ใครนึกภาพความโหดร้ายนี้ไม่ออกลองหาหนังเรื่อง ทุ่งสังหาร (The Killing Fields) มาดูได้ครับ ตอนนั้นตามแนวชายแดนไทยมีผู้อพยพจำนวนมากหนีข้ามมาตลอดเวลา แต่ก็ยังมีชาวกัมพูชาอีกหลายคนที่จนตรอกกันอยู่ตรงแนวชายแดน และต้องเสียชีวิตลงจากกับระเบิดนับแสนๆ ลูกที่เขมรแดงวางไว้เพื่อกันคนหนีออกนอกประเทศ

และในตอนนั้นเองที่สมเด็จพระนางเจ้าสิริกิติ์ พระบรมราชินีนาถ พระบรมราชชนนีพันปีหลวง ได้ทรงสอบถามไปยังหน่วยงานที่รับผิดชอบภายในประเทศว่าสามารถช่วยเหลืออะไรได้บ้างไหม จนเป็นที่มาของการเปิดพรมแดนไทยทุกด้านเพื่อรับผู้ลี้ภัยนับแสนนับล้านที่กำลังหนีตายให้ข้ามมาฝั่งไทย รวมถึงมีการจัดตั้งค่ายอพยพเพื่อดูแลผู้ลี้ภัยเหล่านั้น

และสมเด็จพระพันปีหลวงยังได้เสด็จฯ ไปยังค่ายผู้อพยพ เพื่อพระราชทานความช่วยเหลือด้วยพระองค์เอง ร่วมกับเจ้าหน้าที่ภาคสนามจากทุกหน่วยงานที่ร่วมมือร่วมใจกันอย่างไม่เห็นแก่เหน็ดเหนื่อย

ซึ่งความช่วยเหลือของประเทศไทยในครั้งนั้นทำให้มีคนรอดชีวิตกันเป็นล้าน

จนกระทั่งต่อมาทางองค์การสหประชาชาติได้ทูลเกล้าฯ ถวายเหรียญเชิดชูเกียรติ “เซเรส” ให้กับสมเด็จพระพันปีหลวง ซึ่งเป็นเหรียญที่ทางสหประชาชาติทำขึ้นและมอบให้เพื่อเป็นเกียรติแก่บุคคลที่สร้างประโยชน์ในการช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์

เรื่องราวในคลิปวิดีโอนี้นอกจากจะสะท้อนถึงความน่าสะเทือนใจจากภัยสงครามแล้ว ยังแสดงให้เห็นถึง “น้ำใจ” และ “มนุษยธรรม” บนความช่วยเหลือโดยไม่มีการแบ่งแยก ซึ่งเป็นคำตอบได้อย่างดีว่าทำไมคนไทยจึงผูกพันกับสถาบันพระมหากษัตริย์

#LueHistory #มนุษยธรรม #สถาบันพระมหากษัตริย์

ปฏิเสธไม่ได้ว่า หนังสือ “แถลงการณ์พรรคคอมมิวนิสต์” ของ คาร์ล มาร์กซ นั้น เป็นงานเขียนที่ทำให้หลายคนหลงใหล และกลายเป็นแรงบันดาลใจให้กับผู้คนนับล้าน ตั้งแต่ถูกตีพิมพ์ครั้งแรกในปี ค.ศ. 1848 ซึ่งถือเป็นความสำเร็จในการสร้างแรงกระเพื่อมด้วยแนวคิดทฤษฎี

แต่ในทางปฏิบัติ แนวคิดโบราณที่มีอายุเกือบ 200 ปี ของหนังสือเล่มนี้ ใช้งานได้ดีแค่ไหน?

หลายประเทศที่เอาแนวคิดคอมมิวนิสต์ของ คาร์ล มาร์กซ ไปใช้ เช่น สหภาพโซเวียต, จีน, เกาหลีเหนือ และกัมพูชายุคเขมรแดง แต่สุดท้ายด้วยเงื่อนไขต่างๆ ได้แปรสภาพแนวคิดนี้จนกลายเป็นการปกครองแบบอำนาจนิยมสุดโต่ง และนำไปสู่การกดขี่ทารุณประชาชนอย่างโหดร้าย จนเกิดความพินาศวอดวายอย่างมหาศาล จนในที่สุดประเทศเหล่านั้นก็ต้องเปลี่ยนแนวคิดไปสู่ระบบอื่น

บทเรียนทางประวัติศาสตร์เหล่านี้ พิสูจน์ชัดว่า แนวคิดคอมมิวนิสต์ “ใช้งานจริงไม่ได้”

ในขณะที่ทั่วโลกเขารู้ถึงความล้มเหลวของแนวคิดคอมมิวนิสต์โบราณกันหมดแล้ว แต่คนบางกลุ่มในประเทศไทยกลับยังหลงใหลใฝ่ฝันอยู่ว่า “ระบอบคอมมิวนิสต์” จะมอบความเท่าเทียมให้กับทุกคน เป็นสังคมในอุดมคติ สังคมที่ทุกคนเท่ากัน ไม่มีคนรวย ไม่มีคนจน ทุกคนทำงานเพื่อเกียรติยศ เพื่อความภาคภูมิใจ มากกว่าทำงานเพื่อเงิน

เหล่านี้เป็นอาการของพวก “เบียว-คอมมิวนิสต์” ที่มองแนวคิดนี้แบบฉาบฉวย แล้วฝันเอาว่าเป็นระบอบที่สวยหรู โดยไม่เคยย้อนมองดูความวอดวายในประวัติศาสตร์ที่ผ่านมาเลย และคนที่พยายามปลูกฝังความคิดเบียวๆ แบบนี้ให้คนรุ่นใหม่ ก็คืออาจารย์หรือนักวิชาการ “บางคน” ที่ตกหล่นมาจากอุดมการณ์โบราณเหล่านี้นี่เอง

เห็นกันอยู่ว่าแนวคิด “คอมมิวนิสต์” สร้างความพังพินาศให้กับประเทศต่างๆ มาแล้วตั้งมากมายเท่าไหร่ ก็ลองนึกกันเล่นๆ ว่า แล้วความคิดของ “เบียว-คอมมิวนิสต์” ที่มองแนวคิดนี้แบบฉาบฉวย จะยิ่งสร้างความวอดวายให้กับสังคมอีกแค่ไหน

เลือกติดตามช่องทางอื่น ๆ ของ Lue History ได้ที่นี่

https://linktr.ee/luehistory

#LueHistory #เบียวคอมมิวนิสต์

ถ้าพูดกันถึงเรื่องเผด็จการ รู้ไหมครับว่าจริง ๆ แล้วรัฐบาลเผด็จการมีหลายรูปแบบมาก ส่วนใหญ่เรามักจะคุ้นชินกับรัฐบาลเผด็จการแบบ “คลาสสิค” นั่นก็คือการที่ทหารยึดอำนาจรัฐบาลพลเรือนแล้วจัดตั้งรัฐบาลแทน หรือบางครั้งก็เป็นเหตุการณ์ที่รัฐบาลทหารยึดอำนาจกันเอง

จอมพลสฤษดิ์ ควบคุมความวุ่นวายของบ้านเมือง ด้วยการใช้ไม้แข็งเข้าจัดการแบบ “เจ็บแต่จบ” โดยเฉพาะการเลือกใช้วิธี “ยิงเป้า” เป็นเครื่องมือในการแก้ปัญหาความไม่สงบเรียบร้อยต่าง ๆ

ตีแผ่คำบิดเบือนของนักวิชาการนอกรีต กล่าวหาสยามทำลายภาษาท้องถิ่น

ในงานเสวนาคณะรัฐศาสตร์ ม.เชียงใหม่ เมื่อวันที่ 17 ก.ย. 2565 มีนักวิชาการคนหนึ่งพยายามบิดเบือนว่า รัฐสยามในยุคปฏิรูปประเทศในสมัยรัชกาลที่ 5 ได้กลืนกินท้องถิ่นด้วยการบังคับให้ใช้ภาษากลาง จนภาษาถิ่นหายไป ซึ่งนี่เป็นวิธีการทำลายท้องถิ่นของเจ้ากรุงเทพฯ ที่ได้รับแบบอย่างมาจากรัสเซียในสมัยพระเจ้าซาร์

ไม่ทราบว่านักวิชาการคนนี้ทึกทักเอาเองตามใจ หรือไปเอาข้อมูลมาจากไหน ?

เพราะการรับแบบอย่างพัฒนาการของรัฐมาจากรัสเซีย โดยเฉพาะในแง่กระบวนการใช้ภาษาทำลายท้องถิ่นนั้น “ไม่เคยมีหลักฐานปรากฏอยู่เลยในเอกสารชั้นต้น” ไม่ว่าจะของรัสเซียหรือของสยาม

ประการสำคัญคือ การปฏิรูปไปสู่รัฐสมัยใหม่ แน่นอนว่าต้องมีความเป็นทางการ มีระบบราชการ และในสมัยนั้นนอกจากคนสยามแล้ว ยังมีคนเชื้อชาติอื่นๆ รวมถึงกลุ่มชาติพันธุ์ต่างๆ มากมายในประเทศ ลองคิดดูว่าถ้าไม่มีการกำหนดให้ใช้ “ภาษากลาง” ร่วมกันเพื่อติดต่อราชการ มันจะเกิดความวุ่นวายขึ้นขนาดไหน

และภาษาถิ่นจะถูกทำให้หายไปได้อย่างไร ในเมื่อทุกวันนี้คนท้องถิ่นเขาก็ยังใช้ภาษาถิ่นกันอยู่ โดยเฉพาะการพูดจาสื่อสารกัน ไหนจะวัฒนธรรมท้องถิ่นในพื้นที่ต่างๆ ที่ยังได้รับการสืบสานโดยชุมชน และได้รับการสนับสนุนจากรัฐมาจนถึงปัจจุบัน แถมในสมัยก่อน เป็นรัฐสยามเองด้วยซ้ำที่สนับสนุนการใช้ภาษาถิ่น ถึงขนาดมีการเพิ่มเงินค่าเบี้ยภาษาให้เป็นกรณีพิเศษสำหรับข้าราชการที่พูดภาษาท้องถิ่นได้

ดังนั้น การกล่าวหาของนักวิชาการคนนี้ที่ว่า รัฐไทยสมัยนั้นไม่สนับสนุนภาษาถิ่นคือการ “โกหกทางวิชาการ” ล้วนๆ

เป็นการโกหกเพื่อพยายามโจมตีสถาบันพระมหากษัตริย์ในเรื่องนโยบายการสร้างชาติ ทั้งๆ ที่นโยบายนี้คณะราษฎรเองก็รับเอามาใช้ภายหลัง พ.ศ. 2475 ด้วยซ้ำ แต่นักวิชาการคนนี้กลับโจมตีแต่สถาบันฯ โดยเลี่ยงไม่เคยพูดถึงคณะราษฎรเลย ทั้งๆ ที่เป็นเรื่องเดียวกัน

แบบนี้เขาเรียกว่า “ไม่มีจรรยาบรรณทางวิชาการ”

หากได้ลองศึกษารายละเอียดการปฏิรูปไปสู่รัฐสมัยใหม่ และการสนับสนุนภาษาถิ่นของรัฐสยาม แล้วจะเข้าใจว่า การทำลายท้องถิ่นด้วยการบังคับให้ใช้ภาษากลางของรัฐสยามนั้น ไม่ใช่เรื่องจริง

#นักวิชาการนอกรีต #ประวัติศาสตร์ #ภาษาท้องถิ่น

“กบฏผีบุญ” คือเหตุการณ์กบฏภาคอีสานในสมัย รัชกาลที่ 5 ซึ่งมีเบื้องหลังมาจากบรรดาขุนนางท้องถิ่นที่สูญเสียผลประโยชน์จากการปฏิรูประบบภาษีของรัฐ ที่คอยปลุกระดมชาวบ้านให้ลุกฮือขึ้นมาต่อต้านรัฐบาล จนทางรัฐต้องส่งกำลังเข้าปราบปราม อันเป็นที่มาของเหตุการณ์ “ทุ่งสังหารที่บ้านสะพือ”

โดยในปัจจุบัน มีคนบางกลุ่มพยายาม “บิดเบือน” และสร้างภาพประวัติศาสตร์ใหม่ว่า เหตุการณ์กบฏผีบุญ คือการที่รัฐบาลกรุงเทพฯ เอาเปรียบ กดขี่ขูดรีดชาวอีสาน จนมีผู้นำที่ตั้งตัวเป็นผู้มีบุญที่ไม่มีเชื้อเจ้า รวมกำลังเข้าต่อสู้กับรัฐบาลเพื่อให้เกิดความเท่าเทียม จนถูกรัชกาลที่ 5 ใช้อำนาจส่งกำลังเข้ากวาดล้าง

ทั้งที่ความจริงแล้ว เบื้องหลังของผู้มีบุญอีสาน คือพวกขุนนางท้องถิ่นชาวลาว/ข่า ที่ไม่มีความรู้ความสามารถ คอยแต่นั่งกินนอนกิน กดขี่ขูดรีดภาษี หลอกลวงชาวบ้านไปวันๆ ต่อมาเมื่อมีการปฏิรูประบบราชการและภาษีในสมัยรัชกาลที่ 5 พวกขุนนางเหล่านี้ย่อมเสียผลประโยชน์ จึงได้ร่วมมือกับพระสงฆ์บางรูป อ้างศาสนามาบิดเบือน ยกตัวเองว่าเป็น “ผู้มีบุญ” เพื่อต่อต้านการเก็บภาษีของรัฐบาลกรุงเทพฯ และใช้ “ความเชื่อความศรัทธา” ในการชี้นำรวมทั้งปลุกระดมชาวบ้านให้ลุกฮือจนนำมาซึ่งการสูญเสีย

เครือข่ายของ “ผู้มีบุญ” ยังกระจายตัวก่อความวุ่นวายอยู่ทั่วดินแดนแถบแม่น้ำโขง ทั้งดินแดนลาวของฝรั่งเศส และหลายจังหวัดในพื้นที่ภาคอีสานของไทย โดยเฉพาะการพยายามบุกเข้าปล้นเมืองอุบลราชธานี ที่จะนำมาซึ่งความเสียหายและการบาดเจ็บล้มตายของชาวบ้านอย่างไม่ต้องสงสัย เป็นเหตุให้รัฐบาลกรุงเทพฯ ต้องส่งกำลังเข้าปราบปราม และถือเป็นการใช้พระราชอำนาจอย่างชอบธรรมของในหลวงรัชกาลที่ 5 เพื่อรักษาความสงบเรียบร้อยของบ้านเมือง

“กบฏผีบุญอีสาน” จึงเป็นเรื่องของผลประโยชน์และฐานอำนาจการเมืองของพวกขุนนางท้องถิ่นล้วนๆ ซึ่งคนพวกนี้ต่างหากที่เป็นผู้สร้างบาดแผลทางประวัติศาสตร์ และทำลายระบบเศรษฐกิจของชุมชนลงอย่างย่อยยับ

ข้อเท็จจริงที่ถูกต้องทางประวัติศาสตร์เกี่ยวกับ “กบฏผีบุญ” เป็นอย่างไร ? ศึกษาข้อมูลได้จากคลิปวิดีโอนี้ครับ

หนึ่งในเหตุการณ์ทางประวัติศาสตร์ที่มีการยกมาพูดกันบ่อยๆ คือ การปราบปรามกบฏในสมัยรัชกาลที่ 5 ซึ่งมีนักวิชาการบางคนพยายามบอกว่า เหตุการณ์เหล่านั้นเป็นการที่รัฐศูนย์กลางใช้อำนาจกดขี่ทำร้ายประชาชน  อันดับแรกต้องเข้าใจก่อนว่า “การก่อกบฏ” คือการต่อสู้ทางการเมืองในลักษณะหนึ่ง โดยมีกลุ่มคนหรือคณะใดคณะหนึ่งลุกขึ้นมาต่อต้านขัดขืนอำนาจรัฐ ด้วยวิธีการต่างๆ เช่น การก่อรัฐประหาร การก่อการร้าย รวมไปถึงการก่อจลาจลโดยประชาชน  ซึ่งถ้ากลุ่มผู้ก่อการพ่ายแพ้ในการต่อสู้ ก็จะถือว่ามีความผิดฐานเป็น “กบฏ” ทันที และจะต้องได้รับโทษตามกฎหมายของประเทศนั้นๆ  นี่คือหลักในทางรัฐศาสตร์ ที่ใช้ยึดถือเหมือนกันหมดทุกประเทศทั่วโลก  สำหรับการก่อกบฏในสมัยรัชกาลที่ 5 นั้น สาเหตุสำคัญเกิดจากการเสียผลประโยชน์ของบรรดาขุนนางท้องถิ่น จากการที่ทางกรุงเทพฯ ส่งข้าราชการขึ้นไปพัฒนาตามหัวเมืองต่างๆ อีกทั้งปัญหาชนกลุ่มน้อยนอกพื้นที่ซึ่งลักลอบเข้ามาสร้างความวุ่นวายในช่วงนั้น ทั้งหมดล้วนกลายเป็น “แรงจูงใจ” ทำให้เกิดการปลุกระดมเพื่อก่อความวุ่นวายขึ้น จนมีแนวโน้มส่งผลเสียหายต่อการปกครองทั้งในระดับหัวเมือง หรือในขั้นเลวร้ายก็อาจกระทบไปถึงการปกครองระดับประเทศได้ ทำให้ทางรัฐบาลจำเป็นต้องส่งกำลังเข้าปราบปราม  ดังนั้น การปราบกบฏในสมัยนั้นจึงไม่ใช่การที่รัฐศูนย์กลางใช้กำลังกดขี่ทำร้ายประชาชน ตามที่มีนักวิชาการบางคนพยายามบิดเบือน  #กบฏ #รัชกาลที่5 #ข้อเท็จจริง

หนึ่งในวิทยาการสำคัญที่เข้ามาเปลี่ยนแปลงชีวิตของคนไทยไปสู่ความทันสมัยแบบก้าวกระโดดคือ “ไฟฟ้า” ซึ่งหากย้อนกลับไปแต่ครั้งอดีต ชนชั้นนำในสยามเริ่มรับรู้ถึงวิทยาการไฟฟ้าเป็นครั้งแรกผ่านมิชชันนารีตะวันตกที่เดินทางเข้ามาในสยาม ดังจะเห็นได้จากบทความเกี่ยวกับไฟฟ้าที่เผยแพร่อยู่ในหนังสือพิมพ์ “บางกอกรีคอร์เดอร์” ของหมอบรัดเลย์

จนกระทั่งถึงยุคแห่งการปฏิรูปบ้านเมืองในสมัยของรัชกาลที่ 5 จึงได้มีการนำไฟฟ้าเข้ามาใช้เป็นครั้งแรกในประเทศไทย โดยจอมพลเจ้าพระยาสุรศักดิ์มนตรี (เจิม แสง-ชูโต)

การจ่ายกระแสไฟฟ้าได้เกิดขึ้นอย่างเป็นทางการครั้งแรก ณ พระที่นั่งจักรีมหาปราสาท ในพระบรมมหาราชวัง ในวันที่ 20 กันยายน พ.ศ. 2427 ซึ่งเป็นวันเฉลิมพระชนมพรรษาของในหลวงรัชกาลที่ 5

โดยเครื่องกําเนิดไฟฟ้าทั้ง 2 เครื่อง ถูกซื้อมาพร้อมสายเคเบิลสำหรับฝังลงใต้ดินจากโรงทหารหน้า (กระทรวงกลาโหมในปัจจุบัน) ถึงพระบรมมหาราชวัง และยังได้มีการซื้อโคมไฟฟ้าต่างๆ สำหรับใช้ภายในพระที่นั่งจักรีมหาปราสาทโดยเฉพาะ

ในวันที่เปิดทดลองใช้แสงสว่างด้วยไฟฟ้าเป็นครั้งแรกนั้น มีบรรดาขุนนาง ข้าราชการและประชาชนเข้ามาดูแสงไฟฟ้าอย่างแน่นขนัดด้วยความตื่นตาตื่นใจ เมื่อความทรงทราบฝ่าละอองธุลีพระบาท ในหลวงรัชกาลที่ 5 จึงทรงโปรดเกล้าฯ ให้ติดตั้งไฟฟ้าขึ้นในวังหลวงทันที จากนั้นมาไฟฟ้าก็เริ่มแพร่หลายไปตามวังเจ้านาย

จนในที่สุดในหลวงรัชกาลที่ 5 ทรงมีพระบรมราชานุญาต ให้มีการจัดทำไฟฟ้าขึ้น โดยองค์กรที่ดำเนินกิจการไฟฟ้าในระยะแรกมี 2 แห่ง คือ “การไฟฟ้ากรุงเทพ” และ “กองไฟฟ้าหลวงสามเสน”

เส้นทางการกำเนิดกิจการไฟฟ้าในประเทศไทย ซึ่งได้รับการวางรากฐานมาตั้งแต่สมัยของในหลวงรัชกาลที่ 5 เป็นอย่างไร ติดตามฟังได้เลยครับ

มหาวิทยาลัยวิชาธรรมศาสตร์และการเมือง ก่อตั้งขึ้นจากการสืบสานนโยบายทางการศึกษา อันเกิดจากความคิดริเริ่มของหม่อมเจ้าวรรณไวทยากร อีกทั้งยังรักษาโครงสร้างหลักสูตรของคณะนิติศาสตร์แห่งจุฬาลงกรณ์เอาไว้ โดยจัดให้มีการศึกษาในสาขาวิชากฎหมายเป็นจำนวนมาก และยังคงใช้ชื่อหลักสูตรปริญญาเดิม คือ “ปริญญาธรรมศาสตร์บัณฑิต” ซึ่งเป็นนามพระราชทานของในหลวงรัชกาลที่ 6

ชื่อของ “มหาวิทยาลัยวิชาธรรมศาสตร์และการเมือง” จึงมีที่มาสืบเนื่องมาจากโครงสร้างหลักสูตรเดิมของจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย

ซึ่งเรื่องนี้ยังยืนยันได้จากหนังสือของ สิงโต ภาสวัสดิ์ นิสิตมหาวิทยาลัยวิชาธรรมศาสตร์และการเมือง รุ่นแรกๆ โดยสิงโต ภาสวัสดิ์ ได้จัดทำหนังสือธงคำตอบข้อสอบกฎหมายขึ้นมาเล่มหนึ่ง ในปี พ.ศ. 2477 มีชื่อว่า “ธงชัยของนักศึกษา : เป็นคู่มือผู้ศึกษาวิชาธรรมศาสตร์และการเมือง มีวิธีศึกษาวิชาธรรมศาสตร์และการเมืองแบบใหม่กับมีคำถามคำตอบธรรมศาสตร์ตั้งแต่ พ.ศ. 2462 ถึง พ.ศ. 2476 ประมวลแพ่งและพาณิชย์ว่าด้วยบุคคล ธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรสยามและพระราชบัญญัติการเลือกตั้ง”

หนังสือธงคำตอบเล่มนี้ได้ให้คำนิยามความหมายของคำว่า “ธรรมศาสตร์” ซึ่งเคยอยู่ในข้อสอบกฎหมายปี พ.ศ. 2476 (ก่อนก่อตั้งมหาวิทยาลัยวิชาธรรมศาสตร์และการเมือง 1 ปี) ไว้ว่า ในอดีตใช้เรียกชื่อกฎหมายลักษณะหนึ่งว่า ลักษณะธรรมศาสตร์ แต่ว่าในปัจจุบัน คำว่าธรรมศาสตร์ ถูกใช้เป็นชื่อเรียกวิชากฎหมายวิชาหนึ่ง ในคณะนิติศาสตร์ ซึ่งเป็นหลักกฎหมายทั่วๆ ไป โดยเรียกว่า “วิชาธรรมศาสตร์”

ดังนั้น เมื่อนายปรีดี พนมยงค์ ต้องการจะยกระดับโรงเรียนกฎหมายขึ้นเป็นสถาบันการศึกษาระดับปริญญาบัตร จึงได้คัดลอกเอาโครงสร้างพร้อมทั้งชื่อปริญญาบัตรของหลักสูตรในจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัยมาทั้งดุ้น และนำชื่อเรียกวิชากฎหมายที่ใช้ในจุฬาลงกรณ์ ซึ่งเรียกตามชื่อหลักสูตร มาตั้งเป็นชื่อมหาวิทยาลัยว่า “มหาวิทยาลัยวิชาธรรมศาสตร์และการเมือง” ซึ่งต่อมาได้เปลี่ยนชื่อเป็น “มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์” จนถึงปัจจุบัน