Зварот Святланы Ціханоўскай да Дональда Трампа з заклікам не заахвочваць Лукашэнку выклікаў не столькі водгук, колькі — новую хвалю спрэчак унутры беларускай дэмакратычнай супольнасці. На думку амерыканіста Антона Пянькоўскага: хутчэй за ўсё Трамп не прачытае словы лідаркі беларускіх дэмсілаў — і не таму што не згодны, а таму што Беларусь не ўваходзіць у лік прыярытэтаў ягонай адміністрацыі. Што гэта — халодны прагматызм або дэманстрацыя сапраўднага становішча рэчаў на міжнароднай арэне?

Тым часам политэмиграция ўсё часцей сутыкаецца з ўнутранымі расколінамі. Спрэчкі становяцца рэзкімі, эмацыйнымі, а часам і балючымі — не толькі з-за розных стратэгій, але і таму што ў людзей розны вопыт пражывання рэпрэсій, заключэння і выгнання.

— Эмпатыя і гатоўнасць чуць адзін аднаго — гэта не слабасць, а адзіны шлях, — перакананая паліталагіня і гісторык Роза Турарбекава.

Але як актывісты могуць выбудоўваць дыялог ва ўмовах фрагментаванай рэальнасці?

Пакуль у ЗША прагматычна "прымаюць да ведама" меркаванне беларускіх дзеячаў, беларускі парадак рызыкуе застацца без жывога, міжнароднага голасу.

Што рабіць у сітуацыі, дзе нават саюзнікі не чытаюць лістоў? Чаму разрыў паміж асабістым досведам палітвязняў і агульнай стратэгіяй усё больш паглыбляецца? І што значыць "прыняць рэальнасць" для тых, хто за яе змагаецца?

Пра ўсё гэта ў эфіры Еўрарадыё і пагаворым з нашай госцяй.