«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۳۴۳

مفعول و فاعلات و مفاعیل و فاعلان

چل سال رفت و بیش که من لاف می‌زنم

کز چاکران پير مغان کمترين منم

هرگز به يمن عاطفت پير می‌فروش

ساغر تهی نشد ز می صاف روشنم

از جاه عشق و دولت رندان پاکباز

پيوسته صدر مصطبه‌ها بود مسکنم

در شأن من به دردکشی ظن بد مبر

کآلوده گشت جامه ولی پاکدامنم

شهباز دست پادشهم اين چه حالت است

کز ياد برده‌اند هوای نشيمنم؟

حيف است بلبلی چو من اکنون در اين قفس

با اين لسان عذب که خامش چو سوسنم

آب و هوای فارس عجب سفله‌پرور است

کو همرهی که خيمه از اين خاک برکنم

حافظ به زير خرقه قدح تا به کی کشی؟

در بزم خواجه پرده ز کارت برافکنم

تورانشه خجسته که در من يزيد فضل

شد منت مواهب او طوق گردنم

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۳۴۲

مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن

حجاب چهره‌ی جان می‌شود غبار تنم

خوشا دمی که از آن چهره پرده برفکنم

چنين قفس نه سزای چو من خوش‌الحانی‌ست

روم به گلشن رضوان که مرغ آن چمنم

عيان نشد که چرا آمدم کجا بودم

دريغ و درد که غافل ز کار خويشتنم

چگونه طوف کنم در فضای عالم قدس

چو در سراچه‌ی ترکيب تخته‌بند تنم

اگر ز خون دلم بوی شوق می‌آيد

عجب مدار که همدرد آهوی ختنم

طراز پيرهن زرکشم مبين چون شمع

که سوزهاست نهانی درون پيرهنم

بيا و هستی حافظ ز پيش او بردار

که با وجود تو کس نشنود ز من که منم

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۳۴۱

فاعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن

گر من از سرزنش مدعيان انديشم

شيوه‌ی مستی و رندی نرود از پيشم

زهد رندان نوآموخته راهی به دهی‌ست

من که بدنام جهانم چه صلاح انديشم

شاه شوريده‌سران خوان من بی‌سامان را

زان که در کم‌خردی از همه عالم بيشم

بر جبين نقش کن از خون دل من خالی

تا بدانند که قربان تو کافرکيشم

اعتقادی بنما و بگذر بهر خدا

تا در اين خرقه ندانی که چه نادرويشم

دامن از رشحه‌ی خون دل من در هم چین

که اثر در تو رسد چون بخراشی ریشم

شعر خونبار من ای باد بدان يار رسان

که ز مژگان سيه بر رگ جان زد نيشم

من اگر باده خورم ور نه چه کارم با کس

حافظ راز خود و عارف وقت خويشم

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۳۴۰

فاعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن

گرچه از آتش دل چون خم می در جوشم

مهر بر لب زده خون می‌خورم و خاموشم

قصد جان است طمع در لب جانان کردن

تو مرا بين که در اين کار به جان می‌کوشم

من کی آزاد شوم از غم دل چون هر دم

هندوی زلف بتی حلقه کند در گوشم

حاش لله که نيم معتقد طاعت خويش

اين قدر هست که گه گه قدحی می‌نوشم

هست اميدم که عليرغم عدو روز جزا

فيض عفوش ننهد بار گنه بر دوشم

پدرم روضه‌ی رضوان به دو گندم بفروخت

ناخلف باشم اگر من به جویی نفروشم

خرقه‌پوشی من از غايت دينداری نيست

پرده‌ای بر سر صد عيب نهان می‌پوشم

من که خواهم که ننوشم بجز از راوق خم

چه کنم گر سخن پير مغان ننيوشم

گر از اين دست زند مطرب مجلس ره عشق

شعر حافظ ببرد وقت سماع از هوشم

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۳۳۹

مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن

خيال روی تو چون بگذرد به گلشن چشم

دل از پی نظر آيد به سوی روزن چشم

سزای تکيه‌گهت منظری نمی‌بينم

منم ز عالم و اين گوشه‌ی معين چشم

بيا که لعل و گهر در نثار مقدم تو

ز گنج‌خانه‌ی دل می‌کشم به مخزن چشم

سحر سرشک روانم سر خرابی داشت

گرم نه خون جگر می‌گرفت دامن چشم

نخست‌روز که ديدم رخ تو دل می‌گفت

اگر رسد خللی خون من به گردن چشم

به بوی مژده‌ی وصل تو تا سحر شب دوش

به راه باد نهادم چراغ روشن چشم

به مردمی که دل دردمند حافظ را

مزن به ناوک دلدوز مردم‌افکن چشم

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۳۳۸

مفعول و فاعلات و مفاعیل و فاعلان

من دوسُـ/تدار روی/ خوش و موی/ دلکشم

مدهوش چشم مست و می صاف بی‌غشم

گفتی ز سر عهد ازل يک سخن بگو

آن گه بگويمت که دو پيمانه درکشم

من آدم بهشتيم اما در اين سفر

حالی اسير عشق جوانان مهوشم

در عاشقی گزير نباشد ز ساز و سوز

استاده‌ام چو شمع مترسان ز آتشم

شيراز معدن لب لعل است و کان حسن

من جوهری مفلسم ايرا مشوشم

از بس که چشم مست در اين شهر ديده‌ام

حقا که می نمی‌خورم اکنون و سرخوشم

شهری‌ست پر کرشمه خوبان ز شش جهت

چيزيم نيست ور نه خريدار هر ششم

بخت ار مدد دهد که کشم رخت سوی دوست

گيسوی حور گرد فشاند ز مفرشم

واعظ ز تاب فکرت بی‌حاصلم بسوخت

ساقی کجاست تا زند آبی برآتشم

حافظ عروس طبع مرا جلوه آرزوست

آيينه‌ای ندارم از آن آه می‌کشم

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۳۳۷

مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن

چرا نه در پی عزم ديار خود باشم؟

چرا نه خاک سر کوی يار خود باشم؟

غم غريبي و غربت چو بر نمی‌تابم

به شهر خود روم و شهريار خود باشم

ز محرمان سراپرده‌ی وصال شوم

ز بندگان خداوندگار خود باشم

چو کار عمر نه پيداست باری آن اولی

که روز واقعه پيش نگار خود باشم

ز دست بخت گران‌خواب و کار بی‌سامان

گرم بود گله‌ای رازدار خود باشم

هميشه پيشه‌ی من عاشقی و رندی بود

دگر بکوشم و مشغول کار خود باشم

مگر که لطف ازل رهنمون شود حافظ

وگرنه تا به ابد شرمسار خود باشم

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۳۳۶

فاعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن

مژده‌ی وصل تو کو کز سر جان برخيزم

طاير قدسم و از دام جهان برخيزم

به ولای تو که گر بنده‌ی خويشم خوانی

از سر خواجگی کون و مکان برخيزم

يا رب از ابر هدايت برسان بارانی

پيشتر زان که چو گردی ز ميان برخيزم

خيز و بالا بنما ای بت شيرين‌حرکات

کز سر جان و جهان دست‌فشان برخيزم*

گر چه پيرم تو شبی تنگ در آغوشم کش

تا سحرگه ز کنار تو جوان برخيزم

روز مرگم نفسی مهلت ديدار بده

تا چو حافظ ز سر جان و جهان برخيزم

بر سر تربت من با می و مطرب بنشين

تا به بويت ز لحد رقص‌کنان برخيزم

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

ویدیوی اجرای استاد شجریان در جشن خانه‌ی سینما

غزل نمره ۳۳۵

فاعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن

در خرابات مغان گر گذر افتد بازم

حاصل خرقه و سجاده روان دربازم

حلقه‌ی توبه گر امروز چو زهاد زنم

خازن ميکده فردا نکند در بازم

ور چو پروانه دهد دست فراغ بالی

جز بدان عارض شمعی نبود پروازم

صحبت حور نخواهم که بود عين قصور

با خيال تو اگر با دگری پردازم

سر سودای تو در سينه بماندی پنهان

چشم تردامن اگر فاش نکردی رازم

مرغ‌سان از قفس خاک هوایی گشتم

به هوایی که مگر صيد کند شهبازم

همچو چنگ ار به کناری ندهی کام دلم

با لب خويش چو نی يک نفسی بنوازم

ماجرای دل خون‌گشته نگويم با کس

زان که جز تيغ غمت نيست کسی دمسازم

گر به هر موی سری بر تن حافظ باشد

همچو زلفت همه را در قدمت اندازم

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۳۳۴

مفعول و مفاعیل و مفاعیل و فعولن

گر دست رسد در سر زلفين تو بازم

چون گوی چه سرها که به چوگان تو بازم

زلف تو مرا عمر عزیز است ولی نيست

در دست سر مویی از آن عمر درازم

پروانه‌ی راحت بده ای دوست که امشب

از آتش دل پيش تو چون شمع گدازم

آن دم که به يک خنده دهم جان چو صراحی

مستان تو خواهم که گزارند نمازم

چون نيست نماز من آلوده نمازی

در ميکده زان کم نشود سوز و گدازم

در مسجد و ميخانه خيالت اگر آيد

محراب و کمانچه ز دو ابروی تو سازم

گر خلوت ما را شبی از رخ بفروزی

چون صبح در آفاق جهان سر بفرازم

محمود بود عاقبت کار در اين راه

گر سر برود در سر سودای ايازم

حافظ غم دل با که بگويم که در اين دور

جز جام نشايد که بود محرم رازم

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations