«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۳۸۴

مفعول و فاعلاتن مفعول و فاعلاتن

می‌سوزم از فراقت روی از جفا بگردان

هجران بلای ما شد يا رب بلا بگردان

مه جلوه می‌نمايد بر سبزخنگ گردون

تا او به سر درآيد بر رخش پا بگردان

مرغول را برافشان يعنی به رغم سنبل

گرد چمن بخوری همچون صبا بگردان

يغمای عقل و دين را بيرون خرام سرمست

در سر کلاه بشکن در بر قبا بگردان

ای نور چشم مستان در عين انتظارم

چنگ حزين و جامی بنواز يا بگردان

دوران همی‌نويسد بر عارضش خطی خوش

يارب نوشته‌ی بد از يار ما بگردان

حافظ ز خوبرويان بختت جز اين قدر نيست

گر نيستت رضایی حکم قضا بگردان

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۲۸۳

مستفعلن‌فع مستفعلن‌فع

چندان که گفتم غم با طبيبان

درمان نکردند مسکين غريبان

آن گل که هر دم در دست بادی‌ست

گو شرم بادش از عندليبان

يا رب امان ده تا بازبيند

چشم محبان روی حبيبان

درج محبت بر مهر خود نيست

يا رب مبادا کام رقيبان

ای منعم آخر بر خوان جودت

تا چند باشيم از بی‌نصيبان

حافظ نگشتی رسوای عالم

گر می‌شنيدی پند رفیقان

ما درد پنهان با یار گفتیم

نتوان نهفتن درد از طبیبان

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۳۸۲

مفتعلن مفاعلن مفتعلن مفاعلن

فاتحه‌ی چو آمدی بر سر خسته‌ای بخوان

لب بگشا که می‌دهد لعل لبت به مرده جان

آن که به پرسش آمد و فاتحه خواند و می‌رود

گو نفسی که روح را می‌کنم از پی‌اش روان

ای که طبيب خسته‌ای روی زبان من ببين

کز دم و دود سينه‌ام بار دل است بر زبان

گر چه تب استخوان من کرد ز مهر گرم و رفت

همچو تبم نمی‌رود آتش مهر از استخوان

مرغ دلم چو خال تو هست در آتشش وطن

چشمم از آن دو چشم تو خسته شده‌ست و ناتوان

بازنشان حرارتم ز آب دو ديده و ببين

نبض مرا که می‌دهد هيچ ز زندگی نشان

ای که مدام شيشه‌ام از پی عيش داده‌ای

شيشه‌ام از چه می‌بری پيش طبيب هر زمان

حافظ از آب زندگی شعر تو داد شربتم

ترک طبيب کن بيا نسخه‌ی شربتم بخوان

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۳۸۱

فاعلاتن مفاعلن فعلن

گر چه ما بندگان پادشهيم

پادشاهان ملک صبحگهيم

گنج در آستين و کيسه تهی

جام گيتی‌نما و خاک رهيم

هوشيار حضور و مست غرور

بحر توحيد و غرقه‌ی گنهيم

شاهد بخت چون کرشمه کند

ماش آيينه‌ی رخ چو مهيم

شاه بيداربخت را هر شب

ما نگهبان افسر و کلهيم

گو غنيمت شمار صحبت ما

که تو در خواب و ما به ديده‌گهيم

دشمنان را ز خون کفن سازيم

دوستان را قبای فتح دهيم

رنگ تزوير پيش ما نبود

شير سرخيم و افعی سيهيم

شاه منصور واقف است که ما

روی همت به هر کجا که نهيم

وام حافظ بگو که بازدهند

کرده‌ای اعتراف و ما گوهيم

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۳۸۰

فاعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن

بارها گفته‌ام و بار دگر می‌گويم

که من دلشده اين ره نه به خود می‌پويم

در پس آينه طوطی‌صفتم داشته‌اند

آنچه استاد ازل گفت بگو می‌گويم

من اگر خارم و گر گل چمن‌آرایی هست

که از آن دست که می‌پروردم می‌رويم

دوستان عيب من بیدل حيران مکنيد

گوهری دارم و صاحب‌نظری می‌جويم

گر چه با دلق ملمع می گلگون عيب است

مکنم عيب کز او رنگ ريا می‌شويم

خنده و گريه‌ی عشاق ز جایی دگر است

می‌سرايم به شب و وقت سحر می‌مويم

حافظم گفت که خاک در ميخانه مبوی

گو مکن عيب که من مشک ختن می‌بويم

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۳۷۹

مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن

سرم خوش است و به بانگ بلند می‌گويم

که من نسيم حيات از پياله می‌جويم

عبوس زهد به وجه خمار ننشيند

مريد حلقه‌ی دردی‌کشان خوش‌خويم

شدم فسانه به سرگشتگی که ابروی دوست

کشيد در خم چوگان خويش چون گويم

گرم نه پير مغان در به روی بگشايد

کدام در بزنم چاره از کجا جويم؟

مکن در اين چمنم سرزنش به خودرویی

چنان که پرورشم می‌دهند می‌رويم

تو خانقاه و خرابات در ميانه مبين

خدا گواست که هر جا که هست با اويم

غبار راهِ طلب کيميای بهروزی‌ست

غلام دولت آن خاک عنبرين بويم

ز شوق نرگس مست بلندبالایی

چو لاله با قدح افتاده بر لب جويم

نصیحتم چه کنی ناصحا چو می‌دانی

که من نه معتقد مرد عافیت‌جویم

بيار می که به فتوای حافظ از دل پاک

غبار زرق به فيض قدح فروشويم

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۳۷۸

فاعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن

ما نگوييم بد و ميل به ناحق نکنيم

جامه‌ی کس سيه و دلق خود ازرق نکنيم

رقم مغلطه بر دفتر دانش نزنيم

سر حق بر ورق شعبده ملحق نکنيم

عيب درويش و توانگر به کم و بيش بد است

کار بد مصلحت آن است که مطلق نکنيم

شاه اگر جرعه‌ی رندان نه به حرمت نوشد

التفاتش به می صاف مروق نکنيم

آسمان کشتی ارباب هنر می‌شکند

تکيه آن به که بر اين بحر معلق نکنيم

خوش برانيم جهان در نظر راهروان

فکر اسب سيه و زين مغرق نکنيم

گر بدی گفت حسودی و رفيقی رنجيد

گو تو خوش باش که ما گوش به احمق نکنيم

حافظ ار خصم خطا گفت نگيريم بر او

ور به حق گفت جدل با سخن حق نکنيم

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

نمایه‌ی این برنامه عکسیه که برای چرم‌دوز فرستاده‌م تا برای لولی لباس بدوزه

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۳۷۷

فاعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن

ما شبی دست برآريم و دعایی بکنيم

غم هجران تو را چاره ز جایی بکنيم

دلِ بيمار شد از دست، رفيقان مددی

تا طبيبش به سر آريم و دوایی بکنيم

آن که بی‌جرم برنجيد و به تيغم زد و رفت

بازش آريد خدا را که صفایی بکنيم

خشک شد بيخ طرب راه خرابات کجاست

تا در آن آب و هوا نشو و نمایی بکنيم؟

در ره نفس کزو سینه‌ی ما بتکده بود

تیر آهی بکشانیم و غزایی بکنیم

مدد از خاطر رندان طلب ای دل ور نه

کار صعب است مبادا که خطایی بکنيم

سايه‌ی طاير کم‌حوصله کاری نکند

طلب سايه‌ی ميمون همایی بکنيم

دلم از پرده بشد حافظ خوش‌لهجه کجاست

تا به قول و غزلش ساز و نوایی بکنيم؟

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۳۷۶

فاعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن

دوستان وقت گل آن به که به عشرت کوشيم

سخن اهل دل است اين و به جان بنيوشيم

نيست در کس کرم و وقت طرب می‌گذرد

چاره آن است که سجاده به می بفروشيم

خوش هوایی‌ست فرح‌بخش خدايا بفرست

نازنينی که به رويش می گلگون نوشيم

ارغنون ساز فلک رهزن اهل هنر است

چون از اين غصه نناليم و چرا نخروشيم

گل به جوش آمد و از می نزديمش آبی

لاجرم ز آتش حرمان و هوس می‌جوشيم

می‌کشيم از قدح لاله شرابی موهوم

چشم بد دور که بی مطرب و می مدهوشيم

حافظ اين حال عجب با که توان گفت که ما

بلبلانيم که در موسم گل خاموشيم

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۳۷۵

مفعول و فاعلات و مفاعیل و فاعلان

صوفی بيا که خرقه‌ی سالوس برکشيم

وين نقش زرق را خط بطلان به سر کشيم

نذر و فتوح صومعه در وجه می نهيم

دلق ريا به آب خرابات برکشيم

بيرون جهيم سرخوش و از بزم مدعی

غارت کنيم باده و شاهد به بر کشيم

عشرت کنيم ور نه به حسرت کشندمان

روزی که رخت جان به جهانی دگر کشيم

سر خدا که در تتق غيب منزوی‌ست

مستانه‌اش نقاب ز رخسار برکشيم

فردا اگر نه روضه‌ی رضوان به ما دهند

غلمان ز روضه و حور ز جنت به درکشيم

کو جلوه‌ای ز ابروی او تا چو ماه نو

گوی سپهر در خم چوگان زر کشيم

حافظ نه حد ماست چنين لاف‌ها زدن

پای از گليم خويش چرا بيشتر کشيم؟

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations