«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۳۳۴

مفعول و مفاعیل و مفاعیل و فعولن

گر دست رسد در سر زلفين تو بازم

چون گوی چه سرها که به چوگان تو بازم

زلف تو مرا عمر عزیز است ولی نيست

در دست سر مویی از آن عمر درازم

پروانه‌ی راحت بده ای دوست که امشب

از آتش دل پيش تو چون شمع گدازم

آن دم که به يک خنده دهم جان چو صراحی

مستان تو خواهم که گزارند نمازم

چون نيست نماز من آلوده نمازی

در ميکده زان کم نشود سوز و گدازم

در مسجد و ميخانه خيالت اگر آيد

محراب و کمانچه ز دو ابروی تو سازم

گر خلوت ما را شبی از رخ بفروزی

چون صبح در آفاق جهان سر بفرازم

محمود بود عاقبت کار در اين راه

گر سر برود در سر سودای ايازم

حافظ غم دل با که بگويم که در اين دور

جز جام نشايد که بود محرم رازم

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۳۳۳

مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن

نماز شام غريبان چو گريه آغازم

به مويه‌های غريبانه قصه پردازم

به ياد يار و ديار آن چنان بگريم زار

که از جهان ره و رسم سفر براندازم

من از ديار حبيبم نه از بلاد غريب

مهيمنا به رفيقان خود رسان بازم

خدای را مددی ای رفیق ره تا من

به کوی ميکده ديگر علم برافرازم

خرد ز پيری من کی حساب برگيرد

که باز با صنمی طفل عشق می‌بازم

بجز صبا و شمالم نمی‌شناسد کس

عزيز من که بجز باد نيست همرازم

هوای منزل يار آب زندگانی ماست

صبا بيار نسيمی ز خاک شيرازم

سرشکم آمد و رازم بگفت رو در روی

شکايت از که کنم خانگی‌ست غمازم

ز چنگ زهره شنيدم که صبحدم می‌گفت

مریدحافظ خوش‌لهجه‌ی خوش‌آوازم

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۳۳۲

مفاعیل مفاعیل فعولن

بزن بر دل ز نوک غمزه تيرم

که پيش چشم بيمارت بميرم

نصاب حسن در حد کمال است

زکاتم ده که مسکين و فقيرم

چو طفلان تا به کی زاهد فريبی

به سيب بوستان و شهد و شيرم

چنان پر شد فضای سينه از دوست

که فکر خويش گم شد از ضميرم

قدح پر کن که من از دولت عشق

جوان‌بخت جهانم گر چه پيرم

قراری بسته‌ام با می‌فروشان

که روز غم بجز ساغر نگيرم

مبادا جز حساب مطرب و می

اگر نقشی کشد کلک دبيرم

در آن غوغا که کس کس را نپرسد

من از پير مغان منت پذيرم

خوشا آن دم که استغنای مستی

فراغت بخشد از شاه و وزيرم

من آن مرغم که هر شام و سحرگاه

ز بام عرش می‌آيد صفيرم

فراوان گنج او در سينه دارم

اگر چه مدعی بيند حقيرم

من آنگه برگرفتم دل ز حافظ

که ساقی گشت یار ناگزیرم

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۳۳۱

مفاعیلن مفاعیلن فعولن

به تيغم گر کشد دستش نگيرم

وگر تيرم زند منت پذيرم

کمان‌ابروی ما را گو بزن تیر

که پيش دست و بازویت‌ش* بميرم

غم گيتی گر از پايم درآرد

بجز ساغر که باشد دستگيرم؟

برآی ای آفتاب صبح اميد

که در دست شب هجران اسيرم

به فريادم رس ای پير خرابات

به يک جرعه جوانم کن که پيرم

به گيسوی تو خوردم دوش سوگند

که از پای تو من سر بر نگيرم

بسوز اين خرقه‌ی تقوای حافظ

که گر آتش شوم در وی نگيرم

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۳۳۰

مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن

تو همچو صبحی و من شمع خلوت سحرم

تبسمی کن و جان بين که چون همی‌سپرم

چنين که بر دل من داغ زلف سرکش توست

بنفشه‌زار شود تربتم چو درگذرم

بر آستان امیدت گشاده‌ام در چشم

که يک نظر فکنی، خود فکندی از نظرم

چه شکر گويمت ای خيل غم عفاک الله

که روز بی‌کسی آخر نمی‌روی ز سرم

غلام مردم چشمم که با سياه‌دلی

هزار قطره ببارد چو درد دل شمرم

به هر نظر بت ما جلوه می‌کند ليکن

کس اين کرشمه نبيند که من همی‌نگرم

به خاک حافظ اگر يار بگذرد چون باد

ز شوق در دل آن تنگنا کفن بدرم

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۳۲۹

مفعول و فاعلات و مفاعیل و فاعلان

جوزا سـ/حر نهاد/ حمايل بـ/رابرم

يعنی غلام شاهم و سوگند می‌خورم

ساقی بيا که از مدد بخت کارساز

کامی که خواستم ز خدا شد ميسرم

جامی بده که باز به شادی روی شاه

پيرانه‌سر هوای جوانی‌ست در سرم

راهم مزن به وصف زلال خضر که من

از جام شاه جرعه‌کش حوض کوثرم

شاها اگر به عرش رسانم سرير فضل

مملوک اين جنابم و مسکين اين درم

من جرعه‌نوش بزم تو بودم هزار سال

کی ترک آبخورد کند طبع خوگرم

ور باورت نمی‌شود از بنده اين حديث

از گفته‌ی کمال دليلی بياورم

گر برکنم دل از تو و بردارم از تو مهر

آن مهر بر که افکنم آن دل کجا برم؟

منصور بن مظفر غازی‌ست حرز من

وز اين خجسته نام بر اعدا مظفرم

عهد الست من همه با عشق شاه بود

وز شاهراه عمر بدين عهد بگذرم

گردون چو کرد نظم ثريا به نام شاه

من نظم دُر چرا نکنم از که کمترم؟

شاهين‌صفت چو طعمه چشيدم ز دست شاه

کی باشد التفات به صيد کبوترم

ای شاه شيرگير چه گردد اگر شود

در سايه‌ی تو ملک فراغت مقررم؟

شعرم به يمن مدح تو صد ملک دل گشاد

گویی که تيغ توست زبان سخنورم

بر گلشنی اگر بگذشتم چو باد صبح

نی عشق سرو بود و نه شوق صنوبرم

بوی تو می‌شنيدم و بر ياد روی تو

دادند ساقيان طرب يک دو ساغرم

مستي به باده‌ی عنبی وضع بنده نيست

من سالخورده‌رند خرابات‌پرورم

با سير اختر و فلکم داوری بسی‌ست

انصاف شاه باد در اين قصه داورم

شکر خدا که باز در اين اوج بارگاه

طاووس عرش می‌شنود صيت شهپرم

نامم ز کارنامه‌ی عشاق محو باد

گر جز محبت تو بود شغل ديگرم

شبل‌الاسد به صيد دلم حمله کرد و من

گر لاغرم وگرنه شکار غضنفرم

ای عاشقان روی تو از ذره بيشتر

من کی رسم به وصل تو کز ذره کمترم

بنما به من که منکر حسن رخ تو کيست

تا ديده‌اش به گزلک غيرت برآورم

بر من فتاده سايه‌ی خورشيد سلطنت

و اکنون فراغت است ز خورشيد خاورم

مقصود از اين معامله بازار تیز نیست

نی جلوه می‌فروشم و نی عشوه می‌خرم

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۳۲۸

فاعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن

من که باشم که بر آن خاطر عاطر گذرم؟

لطف‌ها می‌کنی ای خاک درت تاج سرم

دلبرا بنده نوازيت که آموخت؟ بگوی

که من اين ظن به رقيبان تو هرگز نبرم

همتم بدرقه‌ی راه کن ای طاير قدس

که دراز است ره مقصد و من نوسفرم

ای نسيم سحری بندگی من برسان

که (گو) فراموش مکن وقت دعای سحرم

(راه خلوتگه خاصم بنما تا زین پس

می خورم با تو دیگر غم دنیا نخورم)

خرم آن روز کز اين مرحله بربندم (رخت) بار

و از سر کوی تو پرسند رفيقان خبرم

حافظا شايد اگر در طلب گوهر وصل

ديده دريا کنم از اشک و در او غوطه خورم

پايه‌ی نظم بلند است و جهان گير بگو

تا کند پادشه بحر دهان پرگهرم

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۳۲۷

مفاعیلن مفاعیلن مفاعیلن مفاعیلن

مرا عهدی‌ست با جانان که تا جان در بدن دارم

هواداران کويش را چو جان خويشتن دارم

صفای خلوت خاطر از آن شمع چگل جويم

فروغ چشم و نور دل از آن ماه ختن دارم

به کام و آرزوی دل چو دارم خلوتی حاصل

چه فکر از خبث بدگويان ميان انجمن دارم؟

مرا در خانه سروی هست کاندر سايه‌ی قدش

فراغ از سرو بستانی و شمشاد چمن دارم

گرم صد لشکر از خوبان به قصد دل کمين سازند

بحمد الله و المنه بتی لشکرشکن دارم

سزد کز خاتم لعلش زنم لاف سليمانی

چو اسم اعظمم باشد چه باک از اهرمن دارم؟

الا ای پير فرزانه! مکن منعم ز ميخانه

که من در ترک پيمانه دلی پيمان‌شکن دارم

خدا را ای رقيب امشب زمانی ديده بر هم نه

که من با لعل خاموشش نهانی صد سخن دارم

چو در گلزار اقبالش خرامانم بحمدالله

نه ميل لاله و نسرين نه برگ نسترن دارم

به رندی شهره شد حافظ (پس از چندین ورع) ميان همدمان ليکن

چه غم دارم (چو) که در عالم (امین‌الدین) قوام‌الدين حسن دارم

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۳۲۶

فاعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن

در نهانخانه‌ی عشرت صنمی خوش دارم

کز سر زلف و رخش نعل بر آتش دارم

عاشق و رندم و می‌خواره به آواز بلند

وين همه منصب از آن حور پريوش دارم

گر تو زين دست مرا بی‌سروسامان داری

من به آه سحرت زلف مشوش دارم

ور چنين چهره گشايد خط زنگاری دوست

من رخ زرد به خونابه منقش دارم

گر به کاشانه‌ی رندان قدمی رنجه کنی

نقل شعر شکرين و می بی‌غش دارم

ناوک غمزه بيار و زره زلف که من

جنگ‌ها با دل مجروح بلاکش دارم

حافظا چون غم و شادی جهان در گذر است

بهتر آن است که من خاطر خود خوش دارم

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۳۲۵

مفعول و مفاعیل و مفاعیل و فعولن

گر دست دهد خاک کف پای نگارم

بر لوح بصر خط غباری بنگارم

بر بوی کنار تو شدم غرق و اميد است

از موج سرشکم که رساند به کنارم

پروانه‌ی او گر رسدم در طلب جان

چون شمع همان دم به دمی جان بسپارم

امروز مکش سر ز وفای من و انديش

زان شب که من از غم به دعا دست برآرم

زلفين (دراز) سياه تو به دلداری عشاق

دادند قراری و ببردند قرارم

ای باد از آن باده نسيمی به من آور

کان بوی شفا می‌دهد از رنج خمارم

گر قلب دلم را ننهد دوست عياری

من نقد روان در (پی‌اش) دمش از ديده شمارم

دامن مفشان از من خاکی که پس از (مرگ) من

زين در نتواند که برد باد غبارم

حافظ لب لعلش چو مرا جان عزيز است

عمری بود آن لحظه که جان را به لب آرم

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations