«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۳۳۹

مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن

خيال روی تو چون بگذرد به گلشن چشم

دل از پی نظر آيد به سوی روزن چشم

سزای تکيه‌گهت منظری نمی‌بينم

منم ز عالم و اين گوشه‌ی معين چشم

بيا که لعل و گهر در نثار مقدم تو

ز گنج‌خانه‌ی دل می‌کشم به مخزن چشم

سحر سرشک روانم سر خرابی داشت

گرم نه خون جگر می‌گرفت دامن چشم

نخست‌روز که ديدم رخ تو دل می‌گفت

اگر رسد خللی خون من به گردن چشم

به بوی مژده‌ی وصل تو تا سحر شب دوش

به راه باد نهادم چراغ روشن چشم

به مردمی که دل دردمند حافظ را

مزن به ناوک دلدوز مردم‌افکن چشم

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۳۳۸

مفعول و فاعلات و مفاعیل و فاعلان

من دوسُـ/تدار روی/ خوش و موی/ دلکشم

مدهوش چشم مست و می صاف بی‌غشم

گفتی ز سر عهد ازل يک سخن بگو

آن گه بگويمت که دو پيمانه درکشم

من آدم بهشتيم اما در اين سفر

حالی اسير عشق جوانان مهوشم

در عاشقی گزير نباشد ز ساز و سوز

استاده‌ام چو شمع مترسان ز آتشم

شيراز معدن لب لعل است و کان حسن

من جوهری مفلسم ايرا مشوشم

از بس که چشم مست در اين شهر ديده‌ام

حقا که می نمی‌خورم اکنون و سرخوشم

شهری‌ست پر کرشمه خوبان ز شش جهت

چيزيم نيست ور نه خريدار هر ششم

بخت ار مدد دهد که کشم رخت سوی دوست

گيسوی حور گرد فشاند ز مفرشم

واعظ ز تاب فکرت بی‌حاصلم بسوخت

ساقی کجاست تا زند آبی برآتشم

حافظ عروس طبع مرا جلوه آرزوست

آيينه‌ای ندارم از آن آه می‌کشم

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۳۳۷

مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن

چرا نه در پی عزم ديار خود باشم؟

چرا نه خاک سر کوی يار خود باشم؟

غم غريبي و غربت چو بر نمی‌تابم

به شهر خود روم و شهريار خود باشم

ز محرمان سراپرده‌ی وصال شوم

ز بندگان خداوندگار خود باشم

چو کار عمر نه پيداست باری آن اولی

که روز واقعه پيش نگار خود باشم

ز دست بخت گران‌خواب و کار بی‌سامان

گرم بود گله‌ای رازدار خود باشم

هميشه پيشه‌ی من عاشقی و رندی بود

دگر بکوشم و مشغول کار خود باشم

مگر که لطف ازل رهنمون شود حافظ

وگرنه تا به ابد شرمسار خود باشم

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۳۳۶

فاعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن

مژده‌ی وصل تو کو کز سر جان برخيزم

طاير قدسم و از دام جهان برخيزم

به ولای تو که گر بنده‌ی خويشم خوانی

از سر خواجگی کون و مکان برخيزم

يا رب از ابر هدايت برسان بارانی

پيشتر زان که چو گردی ز ميان برخيزم

خيز و بالا بنما ای بت شيرين‌حرکات

کز سر جان و جهان دست‌فشان برخيزم*

گر چه پيرم تو شبی تنگ در آغوشم کش

تا سحرگه ز کنار تو جوان برخيزم

روز مرگم نفسی مهلت ديدار بده

تا چو حافظ ز سر جان و جهان برخيزم

بر سر تربت من با می و مطرب بنشين

تا به بويت ز لحد رقص‌کنان برخيزم

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

ویدیوی اجرای استاد شجریان در جشن خانه‌ی سینما

غزل نمره ۳۳۵

فاعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن

در خرابات مغان گر گذر افتد بازم

حاصل خرقه و سجاده روان دربازم

حلقه‌ی توبه گر امروز چو زهاد زنم

خازن ميکده فردا نکند در بازم

ور چو پروانه دهد دست فراغ بالی

جز بدان عارض شمعی نبود پروازم

صحبت حور نخواهم که بود عين قصور

با خيال تو اگر با دگری پردازم

سر سودای تو در سينه بماندی پنهان

چشم تردامن اگر فاش نکردی رازم

مرغ‌سان از قفس خاک هوایی گشتم

به هوایی که مگر صيد کند شهبازم

همچو چنگ ار به کناری ندهی کام دلم

با لب خويش چو نی يک نفسی بنوازم

ماجرای دل خون‌گشته نگويم با کس

زان که جز تيغ غمت نيست کسی دمسازم

گر به هر موی سری بر تن حافظ باشد

همچو زلفت همه را در قدمت اندازم

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۳۳۴

مفعول و مفاعیل و مفاعیل و فعولن

گر دست رسد در سر زلفين تو بازم

چون گوی چه سرها که به چوگان تو بازم

زلف تو مرا عمر عزیز است ولی نيست

در دست سر مویی از آن عمر درازم

پروانه‌ی راحت بده ای دوست که امشب

از آتش دل پيش تو چون شمع گدازم

آن دم که به يک خنده دهم جان چو صراحی

مستان تو خواهم که گزارند نمازم

چون نيست نماز من آلوده نمازی

در ميکده زان کم نشود سوز و گدازم

در مسجد و ميخانه خيالت اگر آيد

محراب و کمانچه ز دو ابروی تو سازم

گر خلوت ما را شبی از رخ بفروزی

چون صبح در آفاق جهان سر بفرازم

محمود بود عاقبت کار در اين راه

گر سر برود در سر سودای ايازم

حافظ غم دل با که بگويم که در اين دور

جز جام نشايد که بود محرم رازم

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۳۳۳

مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن

نماز شام غريبان چو گريه آغازم

به مويه‌های غريبانه قصه پردازم

به ياد يار و ديار آن چنان بگريم زار

که از جهان ره و رسم سفر براندازم

من از ديار حبيبم نه از بلاد غريب

مهيمنا به رفيقان خود رسان بازم

خدای را مددی ای رفیق ره تا من

به کوی ميکده ديگر علم برافرازم

خرد ز پيری من کی حساب برگيرد

که باز با صنمی طفل عشق می‌بازم

بجز صبا و شمالم نمی‌شناسد کس

عزيز من که بجز باد نيست همرازم

هوای منزل يار آب زندگانی ماست

صبا بيار نسيمی ز خاک شيرازم

سرشکم آمد و رازم بگفت رو در روی

شکايت از که کنم خانگی‌ست غمازم

ز چنگ زهره شنيدم که صبحدم می‌گفت

مریدحافظ خوش‌لهجه‌ی خوش‌آوازم

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۳۳۲

مفاعیل مفاعیل فعولن

بزن بر دل ز نوک غمزه تيرم

که پيش چشم بيمارت بميرم

نصاب حسن در حد کمال است

زکاتم ده که مسکين و فقيرم

چو طفلان تا به کی زاهد فريبی

به سيب بوستان و شهد و شيرم

چنان پر شد فضای سينه از دوست

که فکر خويش گم شد از ضميرم

قدح پر کن که من از دولت عشق

جوان‌بخت جهانم گر چه پيرم

قراری بسته‌ام با می‌فروشان

که روز غم بجز ساغر نگيرم

مبادا جز حساب مطرب و می

اگر نقشی کشد کلک دبيرم

در آن غوغا که کس کس را نپرسد

من از پير مغان منت پذيرم

خوشا آن دم که استغنای مستی

فراغت بخشد از شاه و وزيرم

من آن مرغم که هر شام و سحرگاه

ز بام عرش می‌آيد صفيرم

فراوان گنج او در سينه دارم

اگر چه مدعی بيند حقيرم

من آنگه برگرفتم دل ز حافظ

که ساقی گشت یار ناگزیرم

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۳۳۱

مفاعیلن مفاعیلن فعولن

به تيغم گر کشد دستش نگيرم

وگر تيرم زند منت پذيرم

کمان‌ابروی ما را گو بزن تیر

که پيش دست و بازویت‌ش* بميرم

غم گيتی گر از پايم درآرد

بجز ساغر که باشد دستگيرم؟

برآی ای آفتاب صبح اميد

که در دست شب هجران اسيرم

به فريادم رس ای پير خرابات

به يک جرعه جوانم کن که پيرم

به گيسوی تو خوردم دوش سوگند

که از پای تو من سر بر نگيرم

بسوز اين خرقه‌ی تقوای حافظ

که گر آتش شوم در وی نگيرم

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۳۳۰

مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن

تو همچو صبحی و من شمع خلوت سحرم

تبسمی کن و جان بين که چون همی‌سپرم

چنين که بر دل من داغ زلف سرکش توست

بنفشه‌زار شود تربتم چو درگذرم

بر آستان امیدت گشاده‌ام در چشم

که يک نظر فکنی، خود فکندی از نظرم

چه شکر گويمت ای خيل غم عفاک الله

که روز بی‌کسی آخر نمی‌روی ز سرم

غلام مردم چشمم که با سياه‌دلی

هزار قطره ببارد چو درد دل شمرم

به هر نظر بت ما جلوه می‌کند ليکن

کس اين کرشمه نبيند که من همی‌نگرم

به خاک حافظ اگر يار بگذرد چون باد

ز شوق در دل آن تنگنا کفن بدرم

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations