«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۳۴۹

فاعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن

دوش سودای رخش گفتم ز سر بيرون کنم

گفت کو زنجير تا تدبير اين مجنون کنم؟

قامتش را سرو گفتم سر کشيد از من به خشم

دوستان از راست می‌رنجد نگارم چون کنم؟

نکته‌ ناسنجيده گفتم دلبرا معذور دار

عشوه‌ای فرمای تا طبع سخن موزون کنم

زردرویی می‌کشم زان طبع نازک بی‌گناه

ساقيا جامی بده تا چهره را گلگون کنم

ای نسيم منزل ليلی خدا را تا به کی

ربع را برهم زنم اطلال را جيحون کنم

من که ره بردم به گنج حسن بی‌پايان دوست

صد گدای همچو خود را بعد از اين قارون کنم

ای مه صاحب‌قران از بنده حافظ ياد کن

تا دعای دولت آن حسن روزافزون کنم

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۳۴۸

فاعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن

ديده دريا کنم و صبر به صحرا فکنم

و اندر اين کار دل خويش به دريا فکنم

از دل تنگ گنهکار برآرم آهی

کآتش اندر گنه آدم و حوا فکنم

مايه‌ی خوشدلی آنجاست که دلدار آنجاست

می‌کنم جهد که خود را مگر آن جا فکنم

بگشا بند قبا ای مه خورشيدکلاه

تا چو زلفت سر سودازده در پا فکنم

خورده‌ام تير فلک باده بده تا سرمست

عقده دربند کمر ترکش جوزا فکنم

جرعه‌ی جام بر اين تخت روان افشانم

غلغل چنگ در اين گنبد مينا فکنم

حافظا تکيه بر ايام چو سهو است و خطا

من چرا عشرت امروز به فردا فکنم؟

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۳۴۷

فعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن

صنما با غم عشق تو چه تدبير کنم؟

تا به کی در غم تو ناله شبگير کنم؟

دل ديوانه از آن شد که پذیرد درمان

مگرش هم ز سر زلف تو زنجير کنم

آن چه در مدت هجر تو کشيدم هيهات

در يکی نامه مُحال است که تحرير کنم

با سر زلف تو مجموع پريشانی خود

کو مجالی که یکایک همه تقرير کنم

آن زمان کآرزوی ديدن جانم باشد

در نظر نقش رخ خوب تو تصوير کنم

گر بدانم که وصال تو بدين دست دهد

دين و دل را همه دربازم و توفير کنم

دور شو از برم ای واعظ و افسانه مگوی

من نه آنم که دگر گوش به تزوير کنم

نيست اميد صلاحی ز فساد حافظ

چون که تقدير چنين است چه تدبير کنم؟

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۳۴۶

فاعلاتن فاعلاتن فاعلاتن فاعلان

من نه آن رندم که ترک شاهد و ساغر کنم

محتسب داند که من اين کارها کمتر کنم

من که عيب توبه‌کاران کرده باشم بارها

توبه از می وقت گل ديوانه باشم گر کنم

چون صبا مجموعه‌ی گل را به آب لطف شست

کج‌دلم خوان گر نظر بر صفحه‌ی دفتر کنم

عشق دردانه‌ست و من غواص و دريا ميکده

سر فروبردم در آنجا تا کجا سر برکنم

لاله ساغرگير و نرگس مست و بر ما نام فسق؟

داوری دارم بسی يا رب که را داور کنم

عهد و پيمان فلک را نيست چندان اعتبار

عهد با پيمانه بندم شرط با ساغر کنم

من که از ياقوت و لعل اشک دارم گنج‌ها

کی نظر در فيض خورشيد بلنداختر کنم؟

من که دارم در گدایی گنج سلطانی به دست

کی طمع در گردش گردون دون‌پرور کنم؟

گر چه گردآلود فقرم شرم باد از همتم

گر به آب چشمه‌ی خورشيد دامن تر کنم

بازکش يک دم عنان ای ترک شهرآشوب من

تا ز اشک و چهره راهت پرزر و گوهر کنم

عاشقان را گر در آتش می‌پسندد لطف دوست

تنگ چشمم گر نظر در چشمه‌ی کوثر کنم

دوش لعلش عشوه‌ای می‌داد حافظ را ولی

من نه آنم کز وی اين افسانه‌ها باور کنم

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۳۴۵

فاعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن

بی تو ای سرو روان با گل و گلشن چه کنم

زلف سنبل چه کشم عارض سوسن چه کنم

آه کز طعنه‌ی بدخواه نديدم رويت

نيست چون آينه‌ام روی ز آهن چه کنم

برو ای ناصح و بر دردکشان خرده مگير

کارفرمای قدر می‌کند اين من چه کنم

برق غيرت چو چنين می‌جهد از مکمن غيب

تو بفرما که من سوخته‌خرمن چه کنم

شاه ترکان چو پسنديد و به چاهم انداخت

دستگير ار نشود لطف تهمتن چه کنم

مددی گر به چراغی نکند آتش طور

چاره‌ی تيره‌شب وادی ايمن چه کنم

حافظا خلد برين خانه‌ی موروث من است

اندر اين منزل ويرانه نشيمن چه کنم

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۳۴۴

مستفعلن مستفعلن مستفعلن مستفعلن

عمری‌ست تا من در طلب هر روز گامی می‌زنم

دست شفاعت هر زمان در نيک‌نامی می‌زنم

بی ماه مهرافروز خود تا بگذرانم روز خود

دامی به راهی می‌نهم مرغی به دامی می‌زنم

اورنگ کو؟ گلچهر کو؟ نقش وفا و مهر کو؟

حالی من اندر عاشقی داو تمامی می‌زنم

تا بو که يابم آگهی از سايه‌ی سرو سهی

گلبانگ عشق از هر طرف بر خوش‌خرامی می‌زنم

هر چند کان آرام دل دانم نبخشد کام دل

نقش خيالی می‌کشم فال دوامی می‌زنم

دانم سر آرد غصه را رنگين برآرد قصه را

اين آه خون افشان که من هر صبح و شامی می‌زنم

با آن که از وی غايبم و از می چو حافظ تايبم

در مجلس روحانيان گه‌گاه جامی می‌زنم

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۳۴۳

مفعول و فاعلات و مفاعیل و فاعلان

چل سال رفت و بیش که من لاف می‌زنم

کز چاکران پير مغان کمترين منم

هرگز به يمن عاطفت پير می‌فروش

ساغر تهی نشد ز می صاف روشنم

از جاه عشق و دولت رندان پاکباز

پيوسته صدر مصطبه‌ها بود مسکنم

در شأن من به دردکشی ظن بد مبر

کآلوده گشت جامه ولی پاکدامنم

شهباز دست پادشهم اين چه حالت است

کز ياد برده‌اند هوای نشيمنم؟

حيف است بلبلی چو من اکنون در اين قفس

با اين لسان عذب که خامش چو سوسنم

آب و هوای فارس عجب سفله‌پرور است

کو همرهی که خيمه از اين خاک برکنم

حافظ به زير خرقه قدح تا به کی کشی؟

در بزم خواجه پرده ز کارت برافکنم

تورانشه خجسته که در من يزيد فضل

شد منت مواهب او طوق گردنم

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۳۴۲

مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن

حجاب چهره‌ی جان می‌شود غبار تنم

خوشا دمی که از آن چهره پرده برفکنم

چنين قفس نه سزای چو من خوش‌الحانی‌ست

روم به گلشن رضوان که مرغ آن چمنم

عيان نشد که چرا آمدم کجا بودم

دريغ و درد که غافل ز کار خويشتنم

چگونه طوف کنم در فضای عالم قدس

چو در سراچه‌ی ترکيب تخته‌بند تنم

اگر ز خون دلم بوی شوق می‌آيد

عجب مدار که همدرد آهوی ختنم

طراز پيرهن زرکشم مبين چون شمع

که سوزهاست نهانی درون پيرهنم

بيا و هستی حافظ ز پيش او بردار

که با وجود تو کس نشنود ز من که منم

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۳۴۱

فاعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن

گر من از سرزنش مدعيان انديشم

شيوه‌ی مستی و رندی نرود از پيشم

زهد رندان نوآموخته راهی به دهی‌ست

من که بدنام جهانم چه صلاح انديشم

شاه شوريده‌سران خوان من بی‌سامان را

زان که در کم‌خردی از همه عالم بيشم

بر جبين نقش کن از خون دل من خالی

تا بدانند که قربان تو کافرکيشم

اعتقادی بنما و بگذر بهر خدا

تا در اين خرقه ندانی که چه نادرويشم

دامن از رشحه‌ی خون دل من در هم چین

که اثر در تو رسد چون بخراشی ریشم

شعر خونبار من ای باد بدان يار رسان

که ز مژگان سيه بر رگ جان زد نيشم

من اگر باده خورم ور نه چه کارم با کس

حافظ راز خود و عارف وقت خويشم

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۳۴۰

فاعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن

گرچه از آتش دل چون خم می در جوشم

مهر بر لب زده خون می‌خورم و خاموشم

قصد جان است طمع در لب جانان کردن

تو مرا بين که در اين کار به جان می‌کوشم

من کی آزاد شوم از غم دل چون هر دم

هندوی زلف بتی حلقه کند در گوشم

حاش لله که نيم معتقد طاعت خويش

اين قدر هست که گه گه قدحی می‌نوشم

هست اميدم که عليرغم عدو روز جزا

فيض عفوش ننهد بار گنه بر دوشم

پدرم روضه‌ی رضوان به دو گندم بفروخت

ناخلف باشم اگر من به جویی نفروشم

خرقه‌پوشی من از غايت دينداری نيست

پرده‌ای بر سر صد عيب نهان می‌پوشم

من که خواهم که ننوشم بجز از راوق خم

چه کنم گر سخن پير مغان ننيوشم

گر از اين دست زند مطرب مجلس ره عشق

شعر حافظ ببرد وقت سماع از هوشم

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations