«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۳۱۴

فاعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن

دوش بيماری چشم تو ببرد از دستم

ليکن (گرچه) از لطف لبت صورت جان می‌بستم

عشق من با (لب شیرین) خط مشکين تو امروزی نيست

ديرگاه‌ی* است کز اين جام هلالی مستم

از ثبات خودم اين نکته خوش آمد که به جور

در (بر) سر کوی تو از پای طلب ننشستم

صنمی لشکريم غارت دل کرد و برفت

آه اگر عاطفت شاه نگيرد دستم

عافيت چشم مدار از من ميخانه‌نشين

که دم از خدمت (صحبت) رندان زده‌ام تا هستم

در ره عشق از آن سوی فنا صد خطر است

تا نگویی که چو عمرم به سر آمد رستم

بعد از اينم چه غم از تير کج‌انداز حسود

(بعد از اینم چه غم از ناوک آزار حسود)

چون (که) به محبوب کمان‌ابروی خود پيوستم

بوسه بر درج عقيق تو حلال است مرا

که به افسوس و جفا مُهر وفا نشکستم

رتبت دانش حافظ به فلک برشده بود

کرد غمخواری شمشاد بلندت پستم

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۳۱۳

مفعول و فاعلات و مفاعیل و فاعلان

بازآی ساقيا که هواخواه خدمتم

مشتاق بندگی و دعاگوی دولتم

زآنجا که فيض جام سعادت‌فروغ توست

بيرون‌شدی نمای ز ظلمات حيرتم

هر چند غرق بحر گناهم ز صد (شش) جهت

تا آشنای عشق شدم ز اهل رحمتم

عيبم مکن به رندی و بدنامی ای حکيم

کاين بود سرنوشت ز ديوان قسمتم

می خور که عاشقی نه به کسب است و اختيار

اين موهبت رسيد ز ميراث فطرتم

من کز وطن سفر نگزيدم به عمر خويش

در عشق ديدن تو هواخواه غربتم

دريا و کوه در ره و من خسته و ضعيف

ای خضر پی‌خجسته مدد (ده) کن به همتم

دورم به صورت از در دولتسرای (دوست) تو

ليکن به جان و دل ز مقيمان حضرتم

حافظ به پيش چشم تو خواهد سپرد جان

در اين خيالم، ار بدهد عمر مهلتم

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

«««««🌹می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۳۱۲

مفعول و فاعلات و مفاعیل و فاعلان

بشري اذِ السّلامةُ حَلَّت بذي سَلَم

لِلهِ حمدُ معترفٍ غاية النِّعم

آن خوش‌خبر کجاست که اين فتح مژده داد؟

تا جان فشانمش چو زر و سيم در قدم

از بازگشت شاه در اين طرفه (نوبت) منزل است

آهنگ خصم او به سراپرده‌ی عدم

پيمان‌شکن هرآينه گردد شکسته‌حال

ان العهود عند مليک النُهي ذِمم

می‌جست از سحاب امل رحمتی ولی

جز ديده‌اش معاينه بيرون نداد نم

در نيل غم فتاد سپهرش به طنز گفت

الانَ قد ندمتَ و ماينفعُ النَّدم

(ساقی بیا که وقت گل است و زمان عیش

پر کن پیاله و مخور اندوه بیش و کم

بشنو ز جام باده که این زال نوعروس

بسیار کشت شوهر چون کیقباد و جم

ای دل تو ملک جم مطلب جام جم بخواه

این بود قول بلبل دستان‌سرای جم

حافظ به کنج میکده دارد قرارگاه

الطیر فی حدیقةِ و الیسُ فی الاَجَم)

ساقی چو يار مهرخ و از اهل راز بود

حافظ بخورد باده و شيخ و فقيه هم

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۳۱۱

فاعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن

عاشق روی (نگاری) جوانی خوش نوخاسته‌ام

و از خدا (شادی) دولت اين غم به دعا خواسته‌ام

عاشق و رند و نظربازم و می‌گويم فاش

تا بدانی که به چندين هنر آراسته‌ام

شرمم از خرقه‌ی آلوده‌ی خود می‌آيد

که بر او (پاره) وصله به صد شعبده پيراسته‌ام

خوش بسوز از غمش ای شمع که (امشب) اينک من نيز

هم بدين (به همین) کار (میان)کمربسته و برخاسته‌ام

با چنين حيرتم (خبرتم) از دست (نشد) بشد صرفه‌ی کار

در غم افزوده‌ام آنچ از دل و جان کاسته‌ام

همچو حافظ به خرابات روم جامه‌قبا

بو که در بر کشد آن دلبر نوخاسته‌ام

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۳۱۰

فاعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن

مرحبا طاير فرخ‌پی فرخنده‌پيام

خير مقدم چه خبر؟ دوست (یار) کجا؟ راه کدام؟

يا رب اين قافله را لطف ازل (همره) بدرقه باد

که از او خصم به دام آمد و معشوقه به کام

ماجرای من و معشوق مرا پايان نيست

هر چه آغاز ندارد نپذيرد انجام

گل ز حد برد تنعم (به کرم) نفسی رخ بنما

سرو می‌نازد و خوش نيست خدا را بخرام

زلف دلدار چو زنار همی‌فرمايد

برو ای شيخ که شد بر تن ما خرقه حرام

مرغ روحم که همی زد ز سر سدره صفير

عاقبت دانه‌ی خال تو فکندش در دام

چشم بيمار مرا خواب (چه) نه درخور باشد

من له يَقتُلُ (یُقبلُ) داءٌ دَنَفٌ کيفَ يَنام

تو ترحم نکنی بر من (بیدل) مخلص گفتم

ذاکَ دعوايَ و ها انت و تلک الايام

حافظ ار ميل به ابروی تو دارد شايد

جای در گوشه محراب کنند اهل کلام

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۳۰۹

فاعلاتن فاعلاتن فاعلاتن فاعلات

عشقبازی و جوانی و شراب لعل‌فام

مجلس انس و حريف همدم و شرب مدام

ساقی شکردهان و مطرب شيرين‌سخن

همنشينی نيک‌کردار و نديمی نيک‌نام

شاهدی از لطف و پاکی رشک آب زندگی

دلبری در حسن و خوبی غيرت ماه تمام

بزمگاهی دل‌نشان چون قصر فردوس برين

گلشنی پيرامنش چون روضه‌ی دارالسلام

صف‌نشينان نيکخواه و پيشکاران باادب

دوستداران صاحب‌اسرار و حريفان دوست‌کام

باده‌ی گلرنگ تلخ تيز خوشخوار سبک

نقلش (نقلی) از لعل نگار و نقلش از ياقوت (جام) خام

غمزه‌ی ساقی به يغمای خرد آهخته تيغ

زلف جانان از برای صيد دل گسترده دام

نکته‌داني بذله‌گو چون حافظ شيرين‌سخن

بخشش‌آموزی جهان‌افروز چون حاجی قوام

هر که اين عشرت نخواهد خوشدلی بر وی تباه

وان که اين مجلس نجويد زندگی بر وی حرام

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۳۰۸

فاعلاتن فاعلاتن فاعلات

ای رخت چون/ خلد و لعلت/ سلسبيل

سلسبيلت کرده جان و دل سبيل

سبزپوشان خطت بر گرد لب

همچو مورانند (حورانند) گرد سلسبيل

ناوک چشم تو در هر گوشه‌ای

همچو من افتاده دارد صد قتيل

يا رب اين آتش که در جان من است

سرد کن زان سان که کردی بر خليل

من نمی‌يابم مجال ای دوستان

گر چه دارد او جمالی بس جميل

پای ما لنگ است و منزل دوردست

دست ما کوتاه و خرما بر نخيل

یا مکش بر چهره نیل عاشقی

یا فروبر جامه‌ی تقوا به نیل

حسن این نظم از بیان مستغنی‌ است

بر فروغ خور نجوید کس دلیل

معجز است این شعر یا سحر حلال؟

هاتف آورد این سخن یا جبرئیل؟

عقل در حسنش نمی‌یابد بدل

طبع در لطفش نمی‌بیند بدیل

حافظ از سرپنجه‌ی عشق نگار

همچو مور افتاده زیر پای پيل

شاه عالم را بقا و عز و ناز

باد و هر چيزی که باشد زين قبيل

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۳۰۷

مفعول و فاعلاتن مفعول و فاعلاتن

هر نکته‌ای که گفتم در وصف آن شمايل

هر کو شنيد گفتا لله دَرُّ قائل

تحصيل عشق و رندی آسان نمود اول

آخر بسوخت جانم در کسب اين فضايل

حلاج بر سر دار اين نکته خوش سرايد

از شافعی نپرسند امثال اين مسائل

گفتم که کی ببخشی بر جان ناتوانم

گفت آن زمان که نبود جان در ميانه حائل

دل داده‌ام به ياری شوخی کشی نگاری

مرضية السجايا محمودة الخصائل

در عين گوشه‌گيری بودم چو چشم مستت

و اکنون شدم به مستان چون ابروی تو مايل

از آب ديده صد ره طوفان نوح ديدم

و از لوح سينه نقشت هرگز نگشت زايل

ای دوست دست حافظ تعويذ چشم‌زخم است

يا رب ببينم آن را در گردنت حمايل

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۳۰۶

مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن

اگر به کو/ی تو باشد/ مرا مجا/ل وصول

رسد به دولت وصل تو کار (وصلت نوای) من به اصول

قرار برده ز من آن دو (سنبل) نرگس رعنا

فراغ برده ز من آن دو جادوی مکحول

چو بر در تو من بی‌نوای بی‌زر و زور

به هيچ باب ندارم ره خروج و دخول

کجا روم چه کنم چاره از کجا جويم

(کجا روم چه کنم چون شوم چه چاره کنم)

که گشته‌ام ز غم و جور روزگار ملول

من شکسته‌ی بدحال زندگی يابم

(چو شمع پیش تو من زندگی ز سر گیرم)

در آن (نفس) زمان که به تيغ غمت شوم مقتول

خرابتر ز دل من غم تو جای نيافت

که ساخت در دل تنگم قرارگاه نزول

دل از جواهر مهرت چو صيقلی دارد

(چو از جواهر مهر تو صیقلی دارد)

بود ز زنگ حوادث هر آينه مصقول

چه جرم کرده‌ام ای جان و دل به حضرت تو

که طاعت من بیدل نمی‌شود مقبول؟

به درد عشق بساز و خموش کن حافظ

رموز عشق مکن فاش پيش اهل عقول

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۳۰۵

مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن

به وقت (عهد) گل/ شدم از تو/به‌ی شرا/ب خجل

که کس مباد ز کردار ناصواب خجل

صلاح ما همه دام ره است و من زين (بخت) بحث

نيم ز شاهد و ساقی به هيچ باب خجل

بود که يار نرنجد ز ما (نپرسد گنه) به خلق کريم

که از سوال ملوليم و از جواب خجل

ز خون که رفت شب دوش از سراچه چشم

شديم در نظر (شب‌روان) رهروان خواب خجل

رواست نرگس مست ار فکند سر در پيش

که شد ز شيوه‌ی آن چشم پرعتاب خجل

تویی که خوبتری ز آفتاب و شکر خدا

(تو خوبرویی‌تری زآفتاب و شکر خدای)

که نيستم ز تو در روی آفتاب خجل

حجاب ظلمت از آن بست آب خضر که گشت

ز شعر حافظ و آن طبع همچو آب خجل

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations