ชาติที่จัดการศึกษาที่พ่ายแพ้แก่อำนาจของวัตถุเขี่ยธรรมะหรือศาสนาออกไปจากระบบการศึกษานี้เราเรียกว่า “กับ” คือวัตถุนิยมงับเอาหางหมาตัวนั้นขาดไปแล้วเป็นหมาหางด้วน

จงมีตัวซึ่งมิใช่ตัว อย่ามีตัวของตัวกู ให้มันเป็นตัวของธรรมะ ของธรรมชาติ ถ้าจะมีตัวก็ให้เป็นของเพื่อนมนุษย์ทุกคนดีกว่า

บริหารด้วยการเป็นผู้รู้ ผู้ตื่น ผู้เบิกบาน ด้วยความไม่เห็นแก่ตัว

เรามีกิเลสด้วยกันทั้งนั้น เจ้าของงานก็มีกิเลส ลูกจ้างก็มีกิเลส เราก็มีกิเลส คนใต้บังคับบัญชาก็มีกิเลส นั่นล่ะมันลำบากที่กิเลส นั้นกัดกันไม่ค่อยจะลง ผู้บริหารงานจึงต้องเป็นคนที่สามารถกว่าหรือมีความเป็นคนมากกว่า

คำว่าทุนนั่นตรงกับความหมายที่สำคัญที่สุดอย่างยิ่งในพระพุทธศาสนาคือสิ่งที่เรียกว่าเหตุว่าปัจจัย เรียกว่าตาม กฎอิทัปปัจจยตา มันจะนอกไปจากนั้นไม่ได้ทุกอย่างมันเป็นไปตามกฎอิทัปปัจจยตาของตัวมันเอง

การบริหาร อย่าเพื่อตัวกู ถ้าเพื่อกู เพื่อตัวกู มันจะหดเข้ามาแล้วมันจะมืด แล้วมันจะผิดไม่ทันรู้ จิตใจมันก็ไม่เบิกบาน ความเมตตากรุณามันก็ไม่ค่อยมี ความซื่อสัตย์ มัธยัสถ์อะไรมันก็ไม่ค่อยมี

ธุรกิจแบบธรรมะแบบศาสนา มันจะหาประโยชน์แก่ตนเอง กับคนอื่น และทุกฝ่าย

อุดมคตินั้นยิ่งกว่าสิ่งที่กินได้ ชีวิตนี้ไม่ได้อยู่ด้วยสิ่งที่กินได้อย่างเดียว แต่ว่าอยู่ได้ด้วยความถูกต้องของสติปัญญา

การบริหารธุรกิจแบบพุทธ ต้องยึดตามหลักพุทธศาสนา คือ ไม่มีทุกข์

บุญที่แท้จริง ต้องไม่เมา