مروری بر آنچه در بازی شطرنج زندگی گذشت ...

اگر هدف ما از انتقاد، انتقاد از شرایط حاضر و تبدیل آن به وضعیت بهتر است، پس باید با تدبیر بیشتری عمل کنیم. نحوه بیان انتقاد و آهنگی که انتقادکننده با آن نارضایتی خود را ابراز می دارد، می تواند بر دشواری مساله بیافزاید.

به‌آرامی آغاز به مردن می‌کنی، اگر برده عادت خود شوی، اگر همیشه از یک راه تکراری بروی، و اگر روزمرگی را تغییر ندهی. زندگی به‌خودی‌خود معنایی ندارد؛ زندگی فرصتی‌ست برای خلق معنا.

گرایش بزرگسالان به خشونت و ناآرامی، محیط خانه را برای اطفال عملا به مدرسه‌ای برای آموزش پرخاشگری و ستیزه‌جویی تبدیل می‌کند که در آن اطفال با چنین روحیه‌ای خشن، و به دور از احساساتی همچون همدلی رشد می‌یابند.

زندگی یک سیلان است. ما می‌خواهیم آن را ساکن کنیم، زیرا وقتی چیزی را ساکن می‌کنی، می‌توانی پیش‌بینی‌اش کنی. و چون ما نمی‌توانیم آن را ساکن و قابل پیش‌بینی کنیم، از آن می‌ترسیم.

اگر تمام هنرها به موسیقی منتهی می‌شوند، لابد تمام درمان‌ها هم به موسیقی ختم می شود.

اگر در محیط کار خواسته و نظرمان را قاطعانه مطرح نکنیم، اگر انتقادات‌مان را بجا و بموقع طرح نکنیم، و یا انضباط کاری نداشته باشیم، در شغل و حرفه خود قاطع نیستیم.

دغدغه‌های زندگی کم نیست. دردهایی که یکی پس از دیگری از جایی سر باز می‌کنند و در این میان اگر معنایی برای زندگی نداشته باشیم، مغلوب دردهای بی‌امانش خواهیم شد.

از دست دادن عزیزی--کسی که دوستش داریم-- می‌تونه تلخ‌ترین و دردناک‌ترین اتفاق زندگی باشه؛ داغی سوزناک که بر دل و جان مینشینه. ولی گریزی از مرگ نیست و باید دیر یا زود نهیب آن را پذیرفت.

تفاوت‌های زیادی بین فرهنگ زبان زن و مرد وجود دارد. فرهنگ زبان زنان جامعه ما، زبانی محتاطانه است و همین فرهنگ زبانی است که زنان جامعه ما را سلطه‌پذیر می‌کند.