برخیز که ماهِ سرخِ آبان شده است

در دستگاه "ماهور" شوری دگر به پا کن
آوای می پرستان، مستانه در "نوا" کن

ما را ببر به شهر شیراز و خاکِ حافظ
درد فراقم ای جان، با نغمه ای دوا کن

جان دِه به جسمِ آواز، با صوتِ آسمانی
مرغ صدای خود را، تا کهکشان رها کن

آواز "دشتی" ات را با گوش جان شنیدیم
"ای زرد روی عاشق تو صبر کن وفا کن"

"بر آستانِ جانان" خود سر نهاده گفتی
ترک ریای شیخان، بی چون و بی چرا کن

خون شد دل هنرمند، از ظلمتِ فقیهان
با جادوی صدایت، دفع قضا، بلا کن

برخیز و در "سه گاه"ی آتش به جان بیفکن
ما را به به عشق و مستی، مجنون و مبتلا کن

"رفتی و رفتن تو، آتش نهاد بر دل"
سوگ سیاوشان را، صبری به ما عطا کن

از لاله های خونین، در خاک تشنه خواندی
با "ربنا" به حالِ خونین وطن، دعا کن

سروده ای ایران

همیشه همان امید همان چراغ بود که راهمان رو روشن می کرد
از روز نخست که آغاز کردیم نجات دهنده در راه نه که در آئینه بود
از خیابانهای شلوغ ۵۷ با دستهای خونین و مجسمه هایی که فرو می افتاد
تا بهار به خزان نشسته ات ای آزادی
و تو که روزی کبوتر سفیدی بودی آواز دارها شدی و جیب دزدها و باروت سلاح
جانماز شیطان شدی و بار قاچاق و شعار سیاستمداران ، خواستند بی آبرویت کنند
امِا تو واژه نبودی آرمان بودی
از پشت دیوارهای سیمانی سلول تا گلوله باران سحرگاههای خونین و شوری خون
زیر زبانی که هر چه شلاق خورد باز نشد تکرار شدی
از سایه سنگین طنابهای دار تا چهرهای کبود و خونینی که می خندیدند
و تنهای چاک چاک و سفیر شعارهای خشم تکرار شدی
نسلها می رفتند و می آمدند گاهی فقط فرصت ناله ای بود
امِا نامت را فریاد شدیم و جانمان را پرتاب کردیم
از مرداد ۶۷ که دسته دسته قطره قطره به خاک چکیدیم
تا تیر ۷۸ که فریادهایمان مثل تیری آسمان داغ تابستان را شکافت
و خرداد ۸۸ که مثل رودی در خیابان جاری شدیم
و هر روز و هر لحظه و هر جای این خاک تاریخ را با قلمی از استخوان و مرکبی از خونمان نوشتیم
چون تو پیش رویمان بودی ای آزادی
نه خیانت شدنی هستی نه فروختنی نه فراموشی پذیر
فقط باید جنگید و تو را فاتح شد

زیباترین وطن ایران
داستان من از دهه ها قبل شروع میشه و از نسلی به نسلی روایت شده
داستان یک تاریخ شکوه و غرور، داستان عشق به خاکی خسته
سرزمینی که پر از زخمه و در عین حال بخاطر پایداریش مقدس
بیش از صد سال پیش، بذری در خاکش کاشته شد
بذری که معجزه وار از دل تندبادها روئید، و ریشه هاش رو محکم کرد و تبدیل شد به مقاومتی گذر کرده از طوفانها
مقاومتی که می خواد این وطن دوباره وطن بشه
از زخم هر داس جوانه ای روئید و از ضربه هر تبر درختی پا گرفت
حالا ما هستیم و شاخه هایی بسمت آفتاب آزادی
ما همه یکی هستیم و این سرزمین میراثی که باید پس بگیریم
من یک نام نیستم یک فرد نیستم
ما یک ایرانیم و یک فریاد