Przeżycia męczennic Felicyty i Perpetuy i ich doświadczenia ostatnich chwil zostały przez nich samych spisane i przekazane potomnym. Wiedzieli bowiem, że dawne przykłady wiary, świadczące o łasce Bożej i budujące człowieka, zostały utrwalone w piśmie po to, aby czytelnik przez ich lekturę, niejako je sobie przedstawiał i tym samym wielbił Boga i pokrzepiał się wewnętrznie.

Św. Perpetua i św. Felicyta to dwie młode kobiety, których wiara, wytrwałość w cierpieniach i stałość w próbie, jaką było męczeństwo, przyniosły wdzięczną pamięć historii i następnych pokoleń. Perpetua i Felicyta żyły w II w. w starożytnym Thuburbo Minus, mieście położonym około 30 km od Kartaginy. Perpetua w tajemnicy przed ojcem poganinem przyjęła wiarę chrześcijańską i zaczęła do niej przekonywać swych bliskich: brata Saturusa oraz niewolników - Felicytę, Rewokatusa, Sekundulusa i Saturninusa. Obie z Felicytą były młodymi mężatkami.

W tradycji chrześcijańskiej, Święta Tekla cieszy się szczególnym szacunkiem wśród kobiet aspirujących do życia zakonnego. Jej przykład odwagi w obronie wiary i czystości serca stanowi dla nich wzór do naśladowania, a jej opieka duchowa jest uważana za wsparcie w dążeniu do głębokiej duchowości.

Święta Tekla zmarła w I wieku, prawdopodobnie w Seleucji. Święta dziewica po dwukrotnym ocaleniu postanowiła wieść pustelnicze życie. Prawdopodobnie kobieta zmarła śmiercią naturalną, przeżywając około 80 lat. Kościół uznał św. Teklę za męczennicę, ponieważ odkąd poznała św. Pawła była w gotowości oddać życie za wiarę.

Według apokryficznego dzieła Dzieje Pawła i Tekli, św. Tekla urodziła się w mieście Ikonium w Azji Mniejszej. Pochodziła z bogatej pogańskiej rodziny. Jej rodzinne miasto nawiedził św. Paweł Apostoł, który w domu Onezyfora głosił Dobrą Nowinę. Święta Tekla była oczarowana jego słowami.

Świętą Lidię spotykamy w księdze Dziejów Apostolskich. Pochodziła prawdopodobnie z Lidii i była wyzwolenicą. Jej zawód harmonizuje z tym, co o rzemiośle w mieście Tiatyra mówi historia i archeologia i każe przypuszczać, że była osobą majętną. Kiedy św. Paweł dotarł do Filippi była już „bojącą się”, albo „czcicielką Boga”, to znaczy poganką skłaniającą się ku monoteizmowi żydowskiemu.

Esseńczycy żyjący poza wspólnota w Qumran żenili się i mieli dzieci i jak się wydaje posiadali własność prywatną. Utrzymywali pewne kontakty społeczne z ludźmi pozostającymi poza wspólnotą. Oprócz Ksiąg Starego Testamentu i apokryfów żydowskich, esseńczycy mieli własne komentarze, hymny, reguły oraz pisma apokryficzne.

Westalki były to dziewice, które pilnowały świętego ognia bogini w świątyni na Forum Romanum.

Córki Pitagorasa były wybitnymi filozofami, godnie kontynuującymi naukę ojca i matki. Arignote przypisuje się autorstwo pisma „Bacchia” – opisu misterium Demeter – nazywanego świętą narracją oraz podobnego dzieła dotyczącego misteriów Dionizosa. Myia była nauczycielką w szkole pitagorejskiej, a Damo była powszechnie szanowaną nauczycielką w szkole pitagorejskiej. Musiała być w niej istotną postacią, ponieważ to właśnie jej Pitagoras powierzył swoje tajemne księgi.

W szkole Pitagorasa uczniowie przez pięć lat milczeli i słuchali nauczyciela, którego nie widzieli. Po zdaniu egzaminów mogli osobiście odwiedzić swojego mistrza. Do szkoły pitagorejskiej uczęszczały również kobiety. Wśród nich była Teano – żona Pitagorasa.