IN MEMORIAM PETER BOOGAERTS (1959-2023)
Dag Peter,
Iets meer dan twee jaar zat je in mijn namiddagklas creatief schrijven, aan het Conservatorium van Mechelen.
In september 2021 kwam je aanwaaien bij het Predikheren, net op de valreep, uiteraard op de fiets, en gejaagd door de wind. Zo zou het daarna ook iedere maandagmiddag gaan: een en al witte krullen, een en al jongensachtig enthousiasme – warm hart, sociaal mens, ecologisch gedreven. Altijd druk in de weer met allerlei projecten, altijd van de partij om iets in groepsverband te doen: een stem geven aan een personage in een hoorspel van een van de collega’s, pak weg een Hert; een improvisatie in 3 delen van een Groot Schrijver met een Dikke Nek, tijdens ons literair slotevent in juni. Je genoot ervan, en wij amuseerden ons rot met je acteertalent.
Zo vitaal, een en al levenslust en groene energie. Je schreef een bevlogen essay over de kwaliteiten van de klimop, je verzon nieuwe woorden “met betekenis”, zoals “strikstof” (element buiten de tabel van Mendeljev met een extreem hoog politiek gewicht), “ongeveer” (slecht schrijfsel uit de middeleeuwen), “leesteken” (familie in de klasse der insecten; net als boekenwurmen doen ze aan zingeving).
Nu lees ik met een krop in de keel je gedicht Verademing… Veras me, zodat ik weer klein kan worden…
Want dan komt daar op een herfstige namiddag zomaar het bericht binnen vallen dat je onverwacht overleden bent, en dat ook je begrafenis al voorbij is… Het klinkt zo onwezenlijk, maar het staat er echt.
Doorgaans verwittigde je altijd stipt als je niet aanwezig kon zijn. Verleden week deed je dat niet – ik dacht dat het een vergetelheid was… Afgelopen maandag zag ik je niet op de lezing van Guy Didelez: toch eens horen, dacht ik nog… voordat de vakantie begint. Het was er nog niet van gekomen, het zal er niet meer van komen.
Peter, jong… Wat gaan we je missen, daar aan onze schrijftafel. En nog eens luisteren naar De Kat en het Hert, het hoorspel van Inge Van Camp, waarin je een stem gaf aan een droevig hert...
Patrick
