Ooit stond in Brussel het grote Koudenbergpaleis. Filips de Goede liet er een gigantische pronkzaal verrijzen: de Aula Magna, die zo hoog was dat men ze overal in de stad kon zien. In 1731 verwoestte een brand het paleis, maar godzijdank zijn de resten bewaard in een ondergrondse historische site. Bart Van Loo daalt af en legt zijn historische stethoscoop te luister: de stem van Filips de Goede, de voetstappen van Maria van Bourgondië… zelfs registreert hij de voetstappen van keizer Karel V!.

In 1444 legt de 10-jarige Karel de Stoute de eerste steen van de tweede vleugel van het Brusselse stadhuis. Vader Filips de Goede heeft voor de bouw van het nieuwe stadhuis kosten noch moeiten gespaard. Het zet het prestige van de stad Brussel als belangrijkste hertogelijke residentie mee in de verf. De beste ambachtslui worden ervoor ingezet. En drie jaar later mag de 18-jarige Karel de Stoute vlak voor het afgewerkte stadhuis deelnemen aan zijn eerste riddertornooi. Een spannend evenement!

Sint-Omaars is één van de grootste religieuze hoofdsteden van de vroege middeleeuwen en de begraafplaats van verscheidene Vlaamse graven. Lodewijk van Male blaast er zijn laatste adem uit, Filips de Goede organiseert er een groots banket, en zijn amper 7-jarig zoontje Karel de Stoute huwt in er in de abdij van Sint-Bertinus met de 12-jarige Catharina van Valois. Zij is de dochter van de Franse koning, de moordenaar van Karels grootvader Jan zonder Vrees. Wat heeft dat te betekenen?

Bart Van Loo arriveert in Beaune en dat belooft. Daar leiden alle wegen naar de wereldberoemde Hospices met de kleurrijkste daken uit de middeleeuwen. De bouwheer is kanselier Nicolas Rolin, één van de talentrijkste figuren uit de entourage van Filips de Goede. Het levert hem een duizelingwekkend fortuin op waarmee hij in 1443 dit luxueuze armenhospitaal laat optrekken. Bijzonder: op zondag werden in de ziekenzaal de panelen van ‘Het Laatste Oordeel’ van Rogier van der Weyden opengedraaid!

De Jeruzalemkapel is een verborgen parel in Brugge. Deze 15de-eeuwse kapel is een kopie van de Heilige Grafkerk in Jeruzalem, en hier staat het grafmonument van Anselm Adornes en zijn vrouw Margaretha. Iedereen kende de toernooiridder, internationaal handelaar in aluin en laken, en bouwheer in Brugge. Maar vooral het reisverslag van de pelgrimstocht naar het Heilige Land die hij samen met zijn zoon Jan ondernam verdient het om verfilmd te worden. Herkende men toen al kamelen en krokodillen?

De drempel van de Naaldenstraat 19 overschrijden is de 15de eeuw binnenstappen. Dit is het somptueuze stadspaleis van Pieter Bladelin. Wie is die man? Hij is duidelijk puissant rijk. Hij huwde dan ook een dame met een even diepe portemonnee als tot de verbeelding sprekende naam: Margriete Van de Vagheviere. Haar naam doet het niet vermoeden maar zij wijst hem de weg naar de Brugse hemel. Bladelin maakt een fenomenale carrière aan het hof van Filips de Goede.

Het is 1435 en Jan Van Eyck staat op een stelling voor het Brugste stadhuis. Hij moet een aantal beelden in de nissen van de gevel beschilderen, de stenen versies van de Bourgondische hertogen. Vanop zijn stelling heeft Jan ook een goed zicht op de Sint-Donaaskerk. Hij zal er 6 jaar later worden begraven. De kanunnik daar is Joris van der Paele, intussen een ziekelijke geestelijke die een klein fortuintje veil heeft om zijn intussen wereldberoemde portret door Van Eyck te laten schilderen.

Bart Van Loo is in de Sint-Baafskathedraal voor een cruciaal evenement uit de kunstgeschiedenis van Lage Landen. Op 6 mei 1432 wordt daar het Lam Gods van Jan van Eyck ingehuldigd. Iedereen is erbij, zelfs de Bourgondische hertog Filips de Goede die er op dezelfde dag ook zijn tweede zoontje ten doop houdt. De opdrachtgever voor van Eyck’s meesterwerk is Joos Vijd. Geen vreemde voor Filips: zonder de misstap van zijn vader had hij misschien wel deel uitgemaakt van Filips’ hofhouding.

In de crypte van de Sint-Baafskathedraal van Gent buigt Bart zich over een stuk van de grafplaat van Michelle van Frankrijk, de dochter van koning Karel VI. Haar naam was toen hoogst ongewoon. Het was op de Mont Saint-Michel dat haar vader de inspiratie vond! Op valentijnsdag in 1409 trouwde ze met Filips de Goede. Ze was erg geliefd in Gent, maar werd helaas maar 27 jaar. In de Sint-Baafsabdij kreeg ze haar laatste rustplaats. Haar grafplaat werd later overgebracht naar de Sint-Baafskathedraal.

Amper 35 jaar is Jacoba van Beieren wanneer ze in oktober 1436 overlijdt in het Slot Teylingen op een boogscheut van het Keukenhof. Ze wordt begraven in Den Haag onder het koor van de allang verdwenen hofkapel. Tegen haar zin! Ze had zelf de kerk van Sint-Maartensdijk op het eiland Tholen uitgekozen als laatste rustplaats. Daar had ze nog enkele mooie, amoureuze jaren mogen beleven. Aan Den Haag waren nare herinneringen verbonden. Maar haar moeder beslist dat een gravin er op haar plek is.