«Ցանկապատը» միայն պատմվածք չէ հարևանների կենցաղային վեճի մասին։ Այն սուր դիտարկում է՝ ինչպես մարդկային խեղկատակությունները, չզիջելու մոլուցքը կարող են վերածվել հասարակության մեջ արմատացած խնդիրների։ Եվ որքան էլ այս պատմությունը գրվել է շուրջ մեկ դար առաջ, այն այսօր էլ արդիական է՝ մեզ հիշեցնելով, թե որքան կարևոր է փոխադարձ ըմբռնումը, զիջելու կարողությունը և հանրային համերաշխությունը։

Գայանե Կարապետյանը ներկայացումը բեմադրել է՝ նկուղային տարածքում, որը կեղտոտ է, խոնավ և փոշոտ, ընդգծելով պիեսի մռայլ և ճնշող մթնոլորտը։ Կերպարները չորսն են՝  Գարսենը, Էսթելը, Ինեսը և միջանցքի հսկիչը։ Վերջինիս կերպարը մարմնավորող Արսենը ներկայացումից առաջ շրջում է, խոսում հանդիսատեսի հետ. սկզբում դժվար է կռահել, որ նա դերակատարներից մեկն է։ Այնուհետև հերթով բոլորին ուղեկցում է դեպի նկուղ։ 

«Էնկի» ստվերների թատրոնը հիշեցնում է, որ հին արվեստը կարող է շատ արդիական ու հետաքրքիր լինել, երբ այն մատուցվում է սիրով, ստեղծագործաբար ու նոր ձևերով։ «Հայկ և Բել» ներկայացումը հաջողությամբ համադրում է մեր առասպելները ժամանակակից լուծումներով՝ գրավելով և՛ երեխաներին, և՛ մեծերին։

«Ծաղիկներ Էլջերնոնի համար» ստեղծագործությունը դերասանի համար բացում է մեծ հնարավորություն՝ ցուցադրելու իր ողջ խաղային ներուժը։ Սակայն վտանգ կա՝ չհաջողելու։ Արման Մաթևոսյանի Չառլին միաժամանակ առաջացնում է խղճահարություն, անարդարության զգացում ու հիացմունք՝ շնորհիվ դիմախաղի և բեմական շարժման, դերասանական վարպետության։

Դերակատար Արման Մաթևոսյանն այս տարվա «Արտավազդ» ամենամյա թատերական մրցանակաբաշխության ժամանակ հաղթեց «Լավագույն երիտասարդ դերասան» անվանակարգում։ Դեռ չէի հասցրել դիտել բեմադրությունն ու չէի կարող բաց թողնել այս հնարավորությունը։

Ամիսներ առաջ Երևանի Հովհաննես Թումանյանի անվան Ազգային Տիկնիկային թատրոնում դիտել էի «Բուկովսկի» ներկայացումը։ Տպավորիչ էր` ինչպես էր ստեղծագործական կազմը մոտ 45 րոպեում ներկայացրել Գերմանիայում ծնված ամերիկացի բանաստեղծ, վիպագիր Հենրի Բուկովսկու կյանքի պատմությունը։ 

Ապրիլի 15-ին Երևանի Թատրոնի և Կինոյի պետական ինստիտուտում արտասովոր եռուզեռ էր։ Վերաբացվում էր ուսանողական թատրոնը՝ նոր անունով՝ Ուսանողական Էքսպերիմենտալ թատրոն։ Բուհի միջանցքներում ուսանողներն ու հյուրերը ոգևորված շնորհավորում էին միմյանց, անհամբեր շտապում դեպի դահլիճ. բոլորը եկել էին դիտելու նոր թատերական հնչեղություն ստացած «Մարդիկ» ներկայացումը։

Բեմում՝ Ռուբեն Բաբայանի արվեստանոցի առաջին կուրսի ուսանողներն էին։ Նրանց բեմական քայլը դեռ առաջիններից է, բայց խորն է ու անկեղծ: 

«Վայրի երեխան» բարձրաձայնում է չհասկացվածության, անտեսվածության և համակարգային անարդարության թեմաները։

Սելին Դելբեքի այս պիեսն արդիական շեշտադրումներով ուսումնասիրում է անհատի և հասարակության բարդ փոխհարաբերությունները։

Նախորդ տարի ներկայացումը ցուցադրվել էր Գյումրիի «Մարիամ ու Երանուհի Ասլամազյան քույրերի պատկերասրահում»։

Դժվար է ամեն ինչ զրոյից սկսել, բայց, երբ ստեղծագործելու ցանկությունը մեծ է պատճառաբանությունները մի կողմ են դրվում. խոսքը դառնում է գործ։ Մի քանի ստեղծագործողներ չորս տարի առաջ հավաքվեցին, քննարկեցին ու սկսեցին աշխատել։

Այս անգամ պատմելու եմ «Էութեան» թատրոնի մասին։

🎭 «Համլետի» բազմաթիվ բեմադրություններ եմ դիտել՝ միմյանցից շատ տարբեր, զարմացնող,  երբեմն՝ անհարկի փոփոխությունների ենթարկած։ Իմ ու, կարծում եմ, շատերի սիրելի ստեղծագործությունն է։

Դա է պատճառը, որ երբ որևէ ռեժիսոր անդրադառնում է պիեսին, անպայման դիտում եմ. հետաքրքիր է՝ ինչպես են ներկայացնում բոլոր ժամանակների լավագույն մտածող-կերպարին։

Այս անգամ Երևանի Հրաչյա Ղափլանյանի անվան դրամատիկական թատրոնում եմ՝ դիտելու վերջերս բեմադրված «Համլետ» ներկայացումը։

2024 թվականին «Արմմոնո Plus»-ը մեկնարկեց նոյեմբերի 29-ին՝ Արմեն Քուշկյանի «Սասունցի Դավիթ» մոնոներկայացմամբ 🎭

50 րոպե տևող ներկայացման ընթացքում Արմեն Քուշկյանը մարմնավորում է տասից ավելի կերպար՝ յուրաքանչյուրը՝ իր բնավորությամբ, շարժուձևով, էներգետիկայով։

Ակնթարթային կերպարանափոխությունները մեծ վարպետություն են պահանջում, և եթե որոշ կերպարներ այնքան էլ շոշափելի չեն, դա ամբողջությամբ արդարացված է նման բարդ աշխատանքի դեպքում։