Wiadomo, że tekst Watersa mówi o nieżyjącym już współzałożycielu zespołu, którego wymieniono w 1968 roku na Davida Gilmoura, kiedy Syd Barrett wpadł w niemożliwy do pogodzenia romans schizofrenii z narkomanią. Ale na zawsze pozostał potężnym wyrzutem sumienia dla pozostałych, wrażliwych w końcu muzyków.

Stąd ten utwór, swoimi dwoma częściami otwierający i zamykający album "Wish You Were Here" (1975), poświęcony Barrettowi, którego imię ukryto nawet w tytule - (S)hine On (Y)ou Crazy (D)iamond.

Cztery dźwięki gitary Gilmoura (od 3:39) brzmią trochę jak "Are You Out There", choć niby nikt nic tam nie śpiewa...

Przebój z Top 40, choć nigdy nie wydany na singlu, pochodzi z historycznie najchętniej słuchanego albumu orkiestry - "Out of the Blue". Warta uwagi symbioza gitar i wiolonczel.

Teksty Jeffa Lynne'a przeważnie nie znaczą wiele albo niezbyt wiadomo o co w nich chodzi. Trzeba przyznać, że są niewolnikami melodii i harmonii. Tym razem jest... podobnie.

Ta niezasłużenie słabo znana pieśń pochodzi z jeszcze mniej znanego filmu "Breaking Glass", a wcześniej ozdabiała debiutancki album Hazel O'Connor.

Opowiada o podchodach miłosnych, ale jej największym atutem jest improwizowane, rozdzierające serce solo saksofonu Wesleya Magoogana. Najlepsze, jakiego dotąd dostarczyła nam muzyka pop.

Przykre, że muzyk ten musiał w sądzie dochodzić swoich praw do udziału w tej kompozycji. Jest jej rdzeniem.

Wokalista duetu Hurts, Theo Hutchcraft powiedział na temat utworu: „Piosenka opiera się na dwóch skrajnościach: pierwsza to człowiek, który chce się zabić, a druga to miłość. Stoi na moście, chce skakać, zostaje powstrzymany przez kobietę. Zakochują się w sobie. Ale ta piosenka oferuje tylko fragment czyjegoś życia, więc nie wiemy, co dzieje się później".

Nagranie pochodzi z debiutanckiego albumu "Happiness" (2010) i okazało się wielkim przebojem w licznych krajach europejskich, ale najbardziej (najdłużej) w... Polsce.

Przesmutna ballada oparta na wyluzowanej bossanovie miała opowiadać o cierpieniach brzydkich licealistek, towarzysko odrzuconych w szkole, a stała się nawet czymś w rodzaju pokoleniowego hymnu dla singli. W sumie to jednak wzruszająca ocena nastoletniej samotności.

Inspiracją miał być artykułu w "The New York Times" o nastolatce, która wierzyła, że ​​jej życie poprawi się po balu maturalnym i jej późniejszym rozczarowaniu, kiedy to się nie udało. Swoją drogą, ponieważ Janis Ian cudem urody nigdy nie była, powstał tekst szczery i prosto z serca.

I płyta i nagranie otrzymały Grammy w roku 1975.

(Z pomocą Agaty Kusznirewicz)

Znów ktoś z kimś zerwał. Mimo że życie jakoś mu się układa, jest zgubiony bez niej. Ona rownież. Chciałby wrócić do niej i czuje, że ona też tego pragnie, ale to jej pozostawia konieczność ruchu. Może z powodu dumy.

Druga piosenka z albumu "Discovery" (1979), wydana w Anglii jako podwójny singiel na stronie A wraz z utworem „Last Train to London”, w Stanach jako pojedynczy singiel.

Wielki pionier glam rocka i krótkotrwały idol, zanim zginął w wypadku, zainfekował swą twórczością tabuny przyszłych rockmanów w prawie każdej szufladzie rocka. Bolan z wybitną pomocą super-producenta Tony'ego Viscontiego zręcznie opowiadał nieco absurdalne, rytmiczne bajeczki dla niepełnoletniej młodzieży. Cała generacja sięgała do jego twórczości, wcale nie po to by produkować cobery.

Tę skromną akustyczną balladę wszyscy jednak omijali łukiem, nie wiedzieć dlaczego. Może nie pasowała do glam rocka.

Każdy tekst będzie tu jedynie przybudówką do majestatycznych popisów rzewnej gitary Gary Moore'a, niczym więcej.

Im bardziej koncertowa wersja tym lepiej.

No a cały ten nostalgiczny tekst (basisty Phila Lynotta, który wraz z Moore'em grał w Thin Lizzy) ma ukryte i pewnie bardzo osobiste przesłanie. Może się odnosić albo do tajemniczej kobiety albo raczej do zaginionego ojca (Paris, 1949), którego Lynott nigdy nie miał - o nazwisku Cecil Paris. Lynott urodził się w lecie 1949.

Taka dedukcja ma sens, ale czy jest uzasadniona?

Ten prochowiec istniał naprawdę. Został skradziony w latach 70. z nowojorskiego mieszkania należącego do kochanki Leonarda Cohena - Marianne Ihlen. Nigdy się nie odnalazł, ale za to został unieśmietniony jako bohaterem jedną z najsłynniejszych ballad tego kanadyjskiego poety.

Taki pomysł na tekst tylko u niego: list od zdradzanego męża do byłego kochanka żony.

I to podpisany własnym nazwiskiem. Dużo tu, charakterystycznego w jego poezji - przebaczania.

Co za brak wyczucia. Potraktowany jak bękart, wypuszczony dopiero jako szósty singiel z jego piątej płyty (1999), stał się nieoczekiwanie wizytówkowym utworem Moby'ego.

Moby nie sądził, aby ktoś tego chciał słuchać, że to słabizna, i dopiero pod namową menedżera umieścił nagranie na płycie. Okazało się jego najbardziej rozpoznawalną kompozycją.

Króciuteńki tekst opowiada o rozstaniu. W jednym z wywiadów Moby rozjaśnił więcej: „Byłem związany z naprawdę, naprawdę wspaniałą kobietą i bardzo ją kochałem. Ale głęboko w głębi serca wiedziałem, że nie mamy szans na romantyczny związek. Zakochujesz się w kimś, ale masz świadomość, że nie powinieneś być z tym kimś".

Z jego brakiem wyczucia, jakże owa świadomość może być omylna.