Czy błagania o to, żeby ona nie odchodziła mogą być sympatyczne? Polak z pochodzenia, Peter Cetera chyba to udowodnił, komponując i wyśpiewując pierwszy Numer 1 (w USA i pięciu innych krajach) dla istniejącego już 9 lat zespołu Chicago.

Podczas totalnej dominacji muzyką disco (1976), piosenka była tak wszechobecna w radiu, że można ją było usłyszeć w tym samym czasie w kilku stacjach naraz. Obrosła platyną i zdobyła dwie Grammies, bo była "niemożliwie bujna, a jej smutek wszechobecny i wzruszający".

Z ósmego, wyjątkowego nastrojem albumu "Time Passages" (1978) wytrwanego balladzisty Ala Stewarta, wyprodukowanego przez samego Alana Parsonsa. Wspólna kompozycja Stewarta i gitarzysty Petera White'a, który żongluje nastrojem przez 1.5 minuty zanim odezwie się wokal.

Historia jest gorzka ale prędzej nagminna niźli wyjątkowa.

O ludziach, którzy bardzo się kochają, ale nigdy nie będą razem z powodu siebie samych, co Cohen niby stara się wyjaśnić.

Nagranie pochodzi z albumu "Songs of Leonard Cohen" (1967) ale pierwszą wykonawczynią była Judy Collins, bo Cohen lubił rozdawać swoje nowe piosenki. Wyłącznie kobietom.

Później też sięgali po nią inni. I też wyłącznie kobiety. Ciekawe dlaczego? Może tylko one to pojęły.

Najsłynniejsza z ballad tria America (z roku 1971), której tekst doczekał się zbyt wielu różnych interpretacji, jakby to było warte. Najczęściej dopatrują się w nim opisu wizji wywołanych jakimś ziołem. Niewykluczone. Mało kto wtedy nie brał, a poeci wspomagali się w pierwszym rzędzie.

Lekkomyślnie skromna ballada z LP "Hearts" (1975) o szalonej grze zwanej romansem i o nadziei na ponowne połączenie z dziewczyną. Z duża dozą naiwności i szczyptą soli. Z partią wiolonczeli i partią pianina zagraną przez George'a Martina, legendarnego producenta Beatlesów, współpracującego z triem America. No i tekst jakby mniej pokrętny niż zazwyczaj.

Opowieść o historiach miłosnych 4 facetów w stosunku do tej samej kobiety - o Cohenie, lekarzu, świętym oraz o eskimosie, aczkolwiek kobieta z piosenki wydaje się być tylko metaforą pożądania.

Cohen napisał ją dla Nico, którą był zafascynowany, po tym jak próbował ją uwieść, wykonując magiczny rytuał zapalania odpowiednio kolorowych świec. Raczej się nie udało, bo nie wiedział wówczas że Nico akceptowała wyłącznie młodszych od siebie, podczas gdy on był o 4 lata starszy.

"Komary" to prawdopodobnie przypadkowe kobiety, które nic dla niego nie znaczą.

Dokończenie wieloczęściowej kompozycji "Shine On...", przedzielonej na albumie "Wish You Were Here" nagraniami "Have a Cigar" i "Wish You Were Here". Floydzi lubią tak namieszać. To finalne nagranie albumu.

Tekst odnosi się do człowieka, który nie udźwignął brzemienia sławy, nawiązując tym samym do Syda Barretta - pierwszego lidera grupy, którego kariera przerwana została przez schizofrenię.

Wybrali ten utwór jako tytułowy albumu, ponieważ podsumowuje całe przesłanie. Na przykładzie Barretta opowiada o uczuciu oderwania od rzeczywistości, przez które prawie każdy człowiek przechodzi przynajmniej raz w życiu.

Był to rzadki przypadek, w którym główni autorzy Roger Waters i David Gilmour, wspólnie współpracowali, choć rzadko pisali razem. Na końcu utworu słyszalna jest cicha melodia zagrana delikatnie przez Richarda Wrighta. To refren utworu See Emily Play, którego twórcą był Barrett.

Tytułowe nagranie z 9. studyjnego albumu Pink Floyd, nagranego podczas licznych sesji w roku 1975. Płyta bardzo powoli zdobywała rozgłos i uznanie krytyk,i aby doczekać się w końcu miana jednego z najlepszych albumów rockowych naszych czasów.

Ma swoją magię, choć Pink Floyd nigdy nie śpiewają piosenek miłosnych. „Have a Cigar” to ciąg dalszy krytyki aroganckich „grubych kocurów" z branży ("Który z was jest tym Pinkiem?"). Tekst napisany przez Watersa, uderza w rozszalałą chciwość, hipokryzję i cynizm przemysłu muzycznego, tak powszechne w tych czasach.

Ponieważ podczas sesji Roger Waters stracił głos, zastąpił go przy mikrofonie przyjaciel zespołu - Roy Harper - co się już nigdy później nie powtórzyło.

Song o "mendożerach", jak niektórzy określają chciwych menedżerów i producentów, kontrolujących młodych artystów. Ponoć przyczynił się to do psychicznego załamania założyciela Pink Floyd, Syda Barretta, któremu poświęcono album "Wish You Were Here". Świat wokół niego był jak maszyna: fani, grupa i machina fonografii. Dyktowano co i kiedy ma zrobić, aby odnieść sukces.

Ale tak po prawdzie to jedna z tych piosenek, których lepiej nie wyjaśniać. Wskazówki z tekstu nie są wystarczające, aby opowiedzieć historię lub choćby naszkicować. Ale to one zmuszają słuchacza do własnoręcznego wypełnienia luk. Być może gdybyśmy na 100% dowiedzieli się, co dokładnie oznacza ten tekst, zdemolowałoby to historię, którą sobie sami wykreowaliśmy. Przykład?

"Scouting For Boys" może być podręcznikiem dla skautów (i w tym kontekście staje się symbolem konformizmu) ale może być też wiktoriańska książką o męskiej seksualności, w której głównym tematem było to, że masturbacja prowadzi do zidiocenia.