Ron Wood założył Wizzard gdy odszedł z wczesnej Electric Light Orchestra. Ich pierwsze single odniosły fenomenalny sukces, i w Wielkiej Brytanii, i na świecie. Ta piosenka była numerem 1 w 1973 i trzymała się 17 tygodni na liście...

Według krytyków - dźwiękowy, błotnisty bałagan w "See My Baby Jive” to hołd dla "ściany dźwięku Phila Spectora". Wood tłumaczył to tak: "W skład wchodziło dwóch wiolonczelistów, dwóch perkusistów, dwóch saksofonistów oraz gitary, waltornia, dzwonki do sań, bas i klawisze. Co tu można wykombinować, jeśli nie brzmienie Phila Spectora?".

Słynna grupa w nagraniu z okresu, kiedy mało kto o niej słyszał, bo miała dopiero 2 latka. Czyli na 5 lat przed przybyciem pary Buckingham-Nicks, która odmieniła wszystko, łącznie z brzmieniem.

Dwuczęściowa kompozycja ówczesnego lidera Petera Greena z LP "Then Play On" z 1969 roku.

Tekstu nie ma tu za wiele, dwie marne zwrotki ale nagranie jest historycznie ważne, bo wielu widziało w nim pierwszy ważny pomost, kładkę choćby - pomiędzy bluesem, a metalem.

Dziwaczne nagranie przetrwało do dzisiaj jako klasyk, jego twórca nie przetrwał, cierpiał na schizofrenię, zmarł w 2020 roku.

Ostatni singiel wydany przez Iana Dury'ego i jego Jołopów w oryginalnym składzie. Dury to kultowa postać, zmarła w 2000 roku, jeden z prawdziwych oryginałów wczesnej sceny punkowej w Anglii.

Tekst typu "lista zakupów", wymienia rzekome powody do zadowolenia, niektóre są niezbyt mądre w odróżnieniu od tych jeszcze głupszych. Sama lista wymienionych tu ludzi jest zaskakująca: od Szostakiewicza i Presleya po kompletnie marginalnych artystów jak aktor Bonar Colleano czy wokalista Charles William Harris.

To chyba jedyne dotąd polskie tłumaczenie tego tekstu. Ze względu na lepszą czytelność, odrobinkę wydłużyliśmy oryginalną ścieżkę dżwiękową.

Największym przebój w karierze Supertrampa, otwierający genialną, szósta płytę "Breakfast In America" (z lata 1979), która stała się fenomenem sprzedawanym w milionach egzemplarzy. Egzystencjalistyczny klasyk poprockowy, w którym Roger Hodgson sięgnął po doświadczenia z własnego, niespokojnego dzieciństwa, aby dotknąć najważniejszej kwestii: sensu życia. Narracja w pierwszej osobie odnosi się konkretnie do jego lat spędzonych w szkole z internatem jako "nieśmiałego i wrażliwego" chłopca, głęboko dotkniętego rozwodem rodziców, gdy miał 12 lat: "Odesłali mnie, abym nauczył mnie rozsądku, logiki, odpowiedzialności, zaradności...".

Hodgson: - "Miałem 29 lat, kiedy napisałem 'The Logical Song'. Szukałem odpowiedzi na palące pytanie 'Kim jestem'. Mam teraz 62 lata i nadal nie znam odpowiedzi ale przynajmniej odnalazłem spokój ducha".

Mówiąc najprościej, ten tekst jest o społeczeństwie, które zmuszając nas do dostosowania się do standardów, zamienia nas w „warzywa”. Powoduje, że zatracamy osobowość.

W 1979 Paul McCartney został poproszony o nazwanie swojej ulubionej piosenki roku. Wybrał "The Logical Song".

Życie to płonący sznur. Trzeba więc żyć jego pełnią, ciesząc się wszystkim, co cię otacza, od grzejącego słońca począwszy. To propozycja dla młodej osoby, pełnej aspiracji, której jednak prawdziwym motywem ambicji staje strach przed innymi. Aż do dnia, kiedy zostanie wyzwolona ze schematu "człowieka na księżycu", dojrzy jakim była głupcem, i jak wiele poszło na marne.

W końcu 1979 roku ukazał się legendarny album "The Wall". Opowiada historię Pinka, zgorzkniałej i wyalienowanej gwiazdy rocka, która unika społeczeństwa i osobistych relacji. Oba połączone tu utwory odnoszą się do młodości Pinka, w szkole prowadzonej przez surowych i często gwałtownych nauczycieli, traktujących uczniów z pogardą.

Roger Waters wyraził tu swe poglądy na temat edukacji szkolnej, co niby było odzwierciedleniem jego własnych negatywnych doświadczeń. Jak sam powiedział - miał to być bunt przeciwko ludziom, którzy mają nad tobą władzę, a którzy się mylą.

Chór 23 dzieci pochodził ze szkoły w Islington w Anglii, bo znajdowała się blisko studia nagrań.

W wersji filmowej "The Wall" dzieci wchodzą do szkoły i zgodnie maszerują przez wielką maszynę do mięsa, stając się klonami o „zaszpachlowanych twarzach”, zanim zaczną zamieszki i w końcu spalą szkołę.

W 1973 roku kolejne przygody Jamesa Bonda (pierwszy raz z Rogerem Moore'em) nosiły tytuł "Live and Let Die", a tytułową kompozycję, bombastyczną chwilami, napisał Paul McCartney, zaś wykonała jego grupa Wings plus orkiestra. McCartney twierdzi, że nie było to łatwe, bo musiał tworzyć znając tylko tytuł, jako że film był wciąż w fazie scenariusza. Złożenie nut zajęło mu 10 minut - jak zaświadcza ekipa z The Wings.

Z biegiem czasu wielu wykonawców sięgało po "Live and Let Die", jak np. GunsN'Roses, ale proponuję wersję Alexandry Burke (X Factor USA, 2012), bo ten cover brzmi lepiej niż oryginał, choć poczyniony jest skromniejszymi środkami.

(Z pomocą Oli Mościckiej)

Oscar za najlepszą piosenkę filmową w roku 1956 ("The Man Who Knew Too Much" Hitchcocka). Stała się ona sygnaturką zmarłej w 2019 roku Doris Day.

Utwór ten spopularyzował powiedzenie „que sera, sera”, choć jego użycie w języku angielskim sięga co najmniej XVI wieku. Wbrew powszechnemu przekonaniu, zwrot ten - wskazujący na „wesoły fatalizm” - nie jest pochodzenia hiszpańskiego i nie jest gramatyczny w tym języku. To raczej archaiczny włoski.

(Z pomocą Oli Mościckiej)

Ta piosenka sięga czasów, gdy kochanie się niekoniecznie oznaczało seks. Pierwsza solowa piosenka i pierwszy zarazem hit (1962) w repertuarze Dionne Warwick, bliskiej podopiecznej Burta Bacharacha, która umożliwiła mu stworzenie nowego, niekonwencjonalnego stylu nagrań. Nieco zawiłego ale przyjemnego w odbiorze. Potem Dionne miała jeszcze 56 przebojów na Top 100.

Wokalistka z rzędu tych niezwykłych, stała się perłą amerykańskiej wokalistyki, ale dopiero 10 lutego 2021 została nominowana do Rock and Roll Hall of Fame.

(Z pomocą Oli Mościckiej)

Światowy hit ELO ze sławnego albumu "A New World Record" (1976).

Pomysł był nachalnie prosty i już wcześniej wykorzystywany: namówić operatora telefonicznego, aby połączył rozpaczliwca ze złamanym sercem z dziewczyną, która i tak nie odbierze telefonu od niego. Ale minimalny, liryczny tekst ratuje się wspaniałą melodią, która kontrastuje ze zwrotkami, pełnymi tęsknot i bolesnych ochów. Aranżacyjny geniusz Jeffa Lynne'a przekształcił bezkrwistą piosenkę w miniaturową symfonię i zadecydował o jej sukcesie.

Inżynierem dźwięku był Niemiec Reinhold Mack, którego pierwszą samodzielną pracą były wydane kilka lat wcześniej dwie płyty Czesława Niemena wydane w Niemczech przez CBS.