To proste. Woda jest miłością, a on umiera z jej braku. Głębię rozpaczy ma podkreślić metafora suszy. "Kamień" mógłby tu być nagrobkiem, który jest jedyną rzeczą zastępującą rzekę miłości, ale biograf Michael Oldfield twierdzi, że song opisuje rozpad małżeństwa Marka Knopflera, a tenże nie zaprzeczył.

Piosenka otwierająca debiutancki album, który już na starcie uczynił klasykiem zespół Dire Straits.

Kameralna jak na Supertramp kompozycja Ricka Daviesa, opowiadająca jakby o problemach komunikacyjnych kobiety i mężczyzny. W pierwowzorze jednak to dotyczy dwóch facetów, jako kolejny owoc niesnasek w zespole, podobnie jak w poprzednim songu ("Many Too Many" - Genesis).

Ale ten przynajmniej nie ma w ogóle refrenu, wałkowanego milion razy.

Po 8 miesiącach nagrywania albumu "Breakfast In America", filary Supertrampa, Rick Davies i Roger Hodgson, mieli się tak dosyć, że przestali gadać. Ich silne, a odmienne osobowości, doprowadziły do ogromnego napięcia. A ponieważ każdy z nich odgrywał rolę w tworzeniu repertuaru, często wybuchała walka o władzę nad tym, co wejdzie na płytę. „Casual Conversations” opisuje ten konflikt, ale równie dobrze może opisywać zmierzch związku kobiety z mężczyzną.

Wbrew pewnym insynuacjom wynikającym z tekstu oraz teoriom spiskowym zagorzałych fanów - jest to ponoć prosta piosenka miłosna, napisana przez klawiszowca Genesis - Tony'ego Banksa, który o tym zapewnia. Wytrawni fani twierdzą jednak, że pełno w niej rozliczeń personalnych ze Steve'em Hackettem, który opuścił grupę czyniąc z niej trio (LP "...And Then There Were Three...")

Zespół nigdy nie wykonywał jej na koncertach, ale chciał to zmienić w roku 2020. Zaraza pokrzyżowała te plany.

Hymn optymisty. O znajdywaniu nadziei w każdej sytuacji - nawet beznadziejnej - jest to rzecz. Patrz na swoje życie jakie jest, nie porównuj go z życiem innych albo nawet swoim w innych czasach. Bo każda chwila w życiu jest bogata i wyjątkowa, czy jesteśmy tego świadomi czy nie. I zawsze skaczemu na cieniu księżyca - nieuniknionej chwili obecnej. A pogrążając się w wirach zmartwień, tracimy bogactwo życia takim, jakie ono jest.

Tak uważał Cat Stevens w roku 1971, zanim przeszedł na islam. Potem przestał pisać takie piosenki.

Chris Rea napisał ten tekst dla młodszej siostry Pauli, po tym jak ciężko przeżyła swój pierwszy zawód miłosny. Nie jestem pewien czy ją tym skutecznie pocieszył ale liczą się intencje. Wcześniej czy poźniej to dotyczy każdego, lepiej więc wcześniej niż później. Życie codziennie zaczyna się od nowa, więc być może i Wam (to do złamanych serc) ktoś kupi dobre wino i wytłumaczy dlaczego…

Chris Rea miał zrezygnować z kariery muzyka po wielu pierwszych rozczarowaniach. Gdy nagrywał debiutancką płytę (z której pochodzi ta piosenka) brak pieniędzy i sukcesu wywoływał wielką frustrację. Chciał porzucić muzykę i skłaniał się już do pracy w rodzinnej restauracji.

Podczas powrotu z żoną z rodzinnych świąt w Londynie i wejściu do domu, który właśnie mieli stracić z powodu zadłużenia, na podłogę w sieni spadł śnieg, który nie rozpuszczał się z powodu zimna w nieopalanym domu. Razem z nim upadła koperta z poważnym czekiem z tytułu zysków wygenerowanych przez “Fool”. Marny koniec nie nastąpił, to był dopiero piękny początek…

Było sobie trzech braci Van Zandt, mieszkających w Jacksonville na Florydzie. Ronnie - lider kapeli Lynyrd Skynyrd, zginął w katastrofie lotniczej. Johnny - po śmierci brata stanął na czele zreformowanego Lynyrd Skynyrd. Donnie - założył własną formację o nazwie 38 Special, zanim samolot z Lynyrd Skynyrd roztrzaskał się w lasach Mississippi. Prowadził ją bezustannie do roku 2013, kiedy zdecydował się na emeryturę.

38 Special to niedoceniana niegdyś kapela amerykańskiego southern rocka z naręczem platynowych i złotych płyt. Dwie perkusje i cztery gitary, a mimo to dźwięk oszczędny, klarowny i lotny. Rok 1983 czyli z najlepszej dekady dla amerykańskiego rocka.

Nieznane arcydziełko z repertuaru Graeme Edge Band czyli własnego zespołu perkusisty The Moody Blues, ale siłą przewodnią wszystkiego jest w nim śpiewający gitarzysta Adrian Gurvitz, straszliwie niedoceniany weteran kilku niezłych formacji. Gurvitz zaśpiewał tu przez przetwornik ale za to wyczarował najbardziej proste i czułe solo gitarowe w swojej karierze.

To chyba najbardziej niedoceniony muzyk na świecie. Wydobył mnóstwo nieoszlifowanych diamencików, jednakże trzeba się ich porządnie naszukać w sieci. Ale uwaga: po znalezieniu, łatwo uzależniają.

Najsłynniejszy utwór w repertuarze The Eagles, najważniejszej w Stanach kapeli country-rockowej. Płyta roku 1977, genialne nuty, legendarne solo gitary (najlepsze w dziejach zdaniem "Guitarist"), a także mocno zakręcony tekst. O czym? Są tacy, którzy dochodzą do wniosków, o jakich nawet nie śniło się autorom, a tymczasem "Hotel California" to przenośnia uzależnienia narkotykowego, opowiadająca o niemożności uwolnienia się od niego.

Sam zespół przez wiele lat wolał jednak udawać, że song dotyczy "wystawnego hajlajfu w LA". Śpiewał go nieżyjący już perkusista Don Henley, który użył innej interpretacji: "dotyczy podróży od niewinności do doświadczenia… koniec dyskusji…”. Innym razem dodał: "To było naprawdę o ekscesach w amerykańskiej kulturze i pewnych dziewczynach, które znaliśmy. Ale chodziło także o niełatwą równowagę między sztuką a komercją”.

No tak czy owak, mało które nagranie rockowe miało taki oddźwięk w szerokiej światowej kulturze, wchłonięte i wykorzystane przez różnych pisarzy, komentatorów, media społecznościowe, po inwestorów i polityków włącznie. Piosenka została wykorzystana w wielu filmach, jak "The Big Lebowski" (w wykonaniu Gipsy Kings), "Absolutely Fabulous" czy w serialu "The Soprano".

Jej roboczy tytuł brzmiał "Meksykańskie Reggae", bo rzeczywiście brzmią w nim tu na taką nutę. Wino, którego brakuje to raczej duch czasów (metafora społeczno-kulturowego przełomu z roku 1969, również w muzyce), a nie jakiś konkretny trunek.

Z kolei „colitas" (tu jako "ziele") to meksykańskie określenie pustynnej marihuany, która ma intensywny zapach i kwitnie po nocach.

Piosenka napisana oryginalnie przez Jeffa Wayne'a, tworzącego w Anglii Amerykanina, który zasłynął jako autor muzycznej wersji "Wojny światów" – książki autorstwa H.G. Wellsa.

Jej najbardziej znana interpretacja należy do Justina Haywarda z The Moody Blues, który zrobił to na użytek wspomnianego albumu "Jeff Wayne's Musical Version of The War of the Worlds". Album ten przytoczymy wkrótce w całości w tym miejscu.

Wykonanie oryginalne ze sfilmowanego musicalu "Funny Lady" ale jeszcze bardziej oryginalna jest wersja Rexa Webera w musicalu "Hold Your Horses" (1933). Coverów było mrowie: Greta Keller, Marlene, Diahann Carroll, Judy Garland, Tony Bennett, Anita O'Day, Linda Scott, Andy Williams, Lee Wiley, Barbara Cook, Greta Matassa i wreszcie Barbra Streisand.

Jak widać z powyższego, pieśń pierwotnie przeznaczona dla mężczyzny szczególnie przypadła do gustu kobietom. No ciekawe dlaczego?

(Z pomocą Oli Mościckiej)