خانه دلتنگ غروبی خفه بود‎مثل امروز که تنگ است دلم‎پدرم گفت چراغ‎و شب از شب پر شد‎من به خود گفتم: یک روز گذشت‎مادرم آه کشید‎زود برخواهد گشت‎ابری آهسته به چشمم لغزید‎و سپس خوابم برد‎که گمان داشت که هست این همه درد؟‎در کمین دل آن کودک خرد‎آری آن روز چو میرفت کسی‎داشتم آمدنش را باور‎من نمیدانستم‎معنی هرگز را‎تو چرا بازنگشتی دیگر؟‎آه ای واژه ی شوم‎خو نکرده ست دلم با تو هنوز‎من، پس از، اینهمه سال‎چشم دارم در راه‎که بیایند عزیزانم‎آه