Gdy w naukach społecznych mowa jest o psychiatryzacji dzieci i młodzieży, zazwyczaj przedstawiana jest ona jako odgórny proces, który, według pewnych badaczy, umożliwia realizację praw dzieci do zdrowia, a według innych stanowi formę przemocy. Odwołując się do badań, które dostrzegają dziecięcą perspektywę dotyczącą procesów psychiatryzacji, dr Anna Witeska-Młynarczyk próbuje podważyć zarówno założenia o działaniach w „imię dobra dziecka”, które wynikają z perspektywy dorosłych, jak i krytyczne socjologiczne założenia o odgórnej medykalizacji kultur dziecięcych.
Zdaniem prelegentki dzieci nie są jedynie niemymi, biernymi lub stawiającymi opór ofiarami, lecz podejmują działania wspierające psychiatryzację oraz aktywnie uczestniczą w aktach stygmatyzacji innych. Opierając się na wynikach własnego projektu badawczego dotyczącego dziecięcych doświadczeń ADHD badaczka proponuje, aby spojrzeć na tę przykładową jednostkę diagnostyczną jak na projekt społeczny, który realizuje się za sprawą zaangażowania wielu osób i rzeczy. Taka perspektywa możliwa jest dzięki skupieniu się na złożoności procesów psychiatryzacji i na praktyce, a punktem wyjścia do szerszej dyskusji teoretycznej jest materiał etnograficzny.
Spotkanie „Etnograficznie o psychiatryzacji dzieci” odbyło się w Instytucie Etnologii i Antropologii Kulturowej UŁ w ramach Polskich Seminariów z Antropologii Psychologicznej. Prelegentka, dr Anna Witeska-Młynarkczyk jest antropolożką, która współpracuje z Instytutem Etnologii i Antropologii Kulturowej UW. Doktoryzowała się na University College London. Jest autorką książek: Evoking Polish Memory. State, Self and the Communist Past in Transition (2014), Antropologia Psychiatrii Dzieci i Młodzieży. Wybór tekstów (2018) oraz Dziecięce Doświadczenia ADHD. Etnografia Spornej Jednostki Diagnostycznej (2019). Interesuje ją antropologia zdrowia psychicznego dzieci i młodzieży oraz autoetnografia i eksperymenty metodologiczne.