Kazanie wygłosił brat Daniel Szeja.

Prezentowany materiał to kazanie, które koncentruje się na przygotowaniu serca na spotkanie z Bogiem i Jego działanie, czerpiąc inspirację z Ewangelii Marka. Podkreślono, że chrzest w Duchu Świętym to początek, a nie koniec drogi z Bogiem, symbolizując wyposażenie do wspólnego działania, a nie tylko oczekiwanie na Niego. Kaznodzieja wskazuje na trzy historyczne „wyjścia” ludu Bożego – z Egiptu, Babilonu i potępienia – jako świadectwo pragnienia Boga, by przebywać ze swoim ludem. Wskazane są cztery praktyczne kroki do przygotowania serca: stanie w cieniu Boga, czyli pokorne uznawanie Jego chwały ponad własną; ciągłe nawracanie się od grzechów w stronę Chrystusa; świadomość Jego wielkości jako Boga transcendentnego i immanentnego; oraz otwarcie serca na Boże napełnienie i działanie, pomimo wszelkich wewnętrznych barier. Całość ma na celu pogłębienie relacji z Bogiem i doświadczanie Jego obecności w życiu codziennym.

Piotr Paradiuk student 2 roku WBST.

W przemówieniu, Piotr Paradiuk, student teologii, rozważa biblijne nauki o miłości i pożądaniu, koncentrując się na Kazaniu na Górze Jezusa i historii króla Dawida. Paradiuk podkreśla, że Jezus podnosi standardy prawa, wskazując, że sama myśl o cudzołóstwie jest już grzechem, i że ludzkimi siłami niemożliwe jest wypełnienie tego prawa bez interwencji Bożej. Analizując życie Dawida, mówca ukazuje, jak dążenie do budowania własnej wartości i wpływów poprzez ziemskie środki, takie jak gromadzenie żon i nałożnic, doprowadziło do tragicznych konsekwencji i oddaliło Dawida od bożego powołania. Konkludując, Paradiuk podkreśla, że prawdziwa czystość serca i spełnienie pochodzą z miłości do Boga i odpowiedzi na nią, a nie z prób zaspokojenia wewnętrznych braków poprzez pożądanie czy ziemskie zdobycze.

Kazanie wygłosil Pastor Mateusz Wichary.

Tekst dotyczy rozważań nad Drugim Listem Piotra, w szczególności trzecim rozdziałem od wersetu 11 do 18, podkreślając kluczową rolę chrześcijańskiej nadziei jako fundamentu wiary. Autor analizuje koncept nadejścia dnia Pańskiego i związanej z nim transformacji, nie tylko fizycznego świata, ale i duchowych zasad nim rządzących, gdzie zło zostanie zniszczone, a przetrwa jedynie to, co sprawiedliwe. Omówiona jest również cierpliwość Boga jako czas łaski, dający szansę na nawrócenie, oraz znaczenie bycia uczniem i stabilnym w wierze, aby nie ulec fałszywym naukom. Całość podsumowuje wezwanie do wzrastania w łasce i poznaniu Chrystusa, uznając Go zarówno za Pana, jak i Zbawiciela, co ma prowadzić do życia w świetle Jego wiecznej chwały.

Kaznie wygłosił Pastor Mateusz Wichary.

Pastor Mateusz Wichary wygłasza kazanie, koncentrując się na Drugim Liście Piotra, rozdział 3, wersety 1-10. Na początku, zwraca się do uczestników wesela, podkreślając znaczenie ich obecności w kościele. Następnie, przechodzi do głównego tematu, którym jest oczekiwanie na powrót Chrystusa i radzenie sobie ze szydercami, którzy podważają tę obietnicę. Kaznodzieja rozważa trzy główne argumenty Piotra w odpowiedzi na zarzuty szyderców: historia potopu jako dowód przeszłej interwencji Boga, różnica w pojmowaniu czasu przez Boga (jeden dzień jak tysiąc lat) oraz Boża cierpliwość, która pozwala większej liczbie ludzi przyjść do upamiętania. Wreszcie, Wichary podkreśla, że dzień Pański nadejdzie niespodziewanie, przynosząc zarówno sąd przez ogień, jak i stworzenie nowego nieba i nowej ziemi.

Kazanie wygłoił Brat Daniel Szeja.

Brat Daniel Szeja kontynuuje wyjaśnianie Drugiego Listu Piotra, ostrzegając przed powierzchowną wiarą i zachęcając do głębokiej weryfikacji serca. Poruszając temat fałszywych nauczycieli, którzy obiecują wolność, sami będąc niewolnikami grzechu, Szeja porównuje ich do wyschniętych źródeł i obłoków pędzonych przez wiatr, dając fałszywą nadzieję. Kluczową ideą jest konieczność posiadania Ducha Świętego w sercu, co odróżnia prawdziwe nawrócenie od jedynie zewnętrznego odwrócenia się od grzechu. Szeja podkreśla, że nie wystarczy poznać Chrystusa, ale trzeba oddać Mu swoje życie, aby nie stać się niewolnikiem grzechu, tak jak "pies wraca do swoich wymiocin", a "umyta świnia tarza się w błocie".