اولین نشانه های بهبودی هر چند بسیار کم و کوچک. اینجا، نقطه تغییر. خواب بد، عوارض جانبی بسیار ، ولی کورسوی امید.

دغدغه ی داشتن یک زندگی عادی برای افراد دوقطبی ، شبیه یک آرزوست. در اینجا چند جمله در مورد این مشکلات که در سنین بزرگسالی شاید پر رنگتر باشند میگم.

 پیرامون مشکلات افراد دوقطبی. مشکلات اقماری که در میان سنین 13 تا 30 سالگی فرد دچار رو وارد دنیای متفاوتی نسبت به افراد عادی میکنن. گرچه بحث علمی و دقیق و عمیقی هست ولی جسارت کرده و فقط خواستم دردودلی در این زمینه بکنم. 

پراکنده صحبت کردم در مورد تنهایی. میان همه دوستان و اطرافیان نشستی ولی باز تنهایی. باز نگاه میکنی و کسی رو نمیبینی. جرئت هم نمیکنی گاها با کسی صحبت کنی چون نمیدونی که دوست تو هستن یا نه. حتی با 

دوست دختر یا دوست پسر.

تو بعضی از این پادکستها مخاطبم بصورت ناخودآگاه پسرها و مردها هستند. بر من خرده مگیرید لطفا

در اینجا به کوتاهی نگاهی میکنم به تعدادی از داروهایی که استفاده کردم وعوارض بعضی از مهم ترین شان. داروهایی مانند لیتیم و دپاکین و لاموتریژین اینکه چرا نتونستم ادامه بدم. اینکه چه شد بعد از شروع کردن داروها. 

میخواستم اینو بگم تا جاییکه ممکنه نمیخوام بحثم بالاتر از 10 دقیقه بشه.  و یک نکته دیگه اینکه من یک گروه اینستاگرامی هم راه انداختم. نمیدونم اصلا ازش استقبالی بشه یا نه. اگه بنظرتون میشه ادرسش رو میذارم اینجا که بتونیم گعده کنیم. یا دوستان همدیگه رو پیدا کنن. 

گفتنش راحت نیست، بالا و پایین، کم و زیاد، و تغییرات مدام و گرفتگی. 

همیشه منتظری حالت بهتر بشه، ولی هیچ وقت تمام رخش رو نشون نمیده. این چه داستانیه؟ با سدیم والپرات و بقیه هم گویا هنوز نرسیدیم به اونجایی که باید برسیم. 

بشنوید این قسمت رو و نظراتتون رو برای من بنویسید. بزودی یک جایی درست میکنیم تا تبادل نظر کنیم.

نگاهی بسیار کوتاه و گذرا به حرف زدن با خویشتن، حوصله و میل جنسی، در افراد دچار اختلال دوقطبی . وارد جزییات نشدم. ولی بعدا خواهم شد. قدم به قدم . 

مشکلات افراد دچار دوقطبی را نمیتوان در این مجال خلاصه کرد. ما افراد عادی نیستیم. ذهنمان درگیر نگرانی های خودش است و یاری مان نمیکند. در اینجا کمی از مشکلات گفتم.