Y efekti

Dinleyiciler için küçük, bizim için büyük bir adım atılıyor ve ilk defa gelecek bölümün planına sadık kalınıyor. ”Abi o zaman şimdiki Siriler neden Skynet olmuyor” gibi sorular sinirleri bozuyor. Maalesef yapay zekanın fişini neden çekemeyeceğimiz tartışılıyor. Paralel evrenlerde mutlu mesut yaşayan makinelere imreniliyor. Yapay zekacıklar yine yeniden kötü adam yerine konuluyor. Ölümsüzlüğe burun kıvrılıyor. Robot kollar uğruna kendi kolundan vazgeçen insanlarla empati kurmaya çalışılıp başarısız olunuyor.

Yapay zeka üretimi sanat mıdır, kopya mıdır konularında atıp tutuluyor. Giyilebilir teknolojiye niye şaşırılmıyor? İvme kanunu ile bilimsel konuşuyormuş gibi hissedilirken kendi dedikleri çürütülüyorlar. Enigma ile Benedict Cumberbatch yine anılıyor. Apple logosunun gökkuşağı renkli hali öğreniliyor. Makinenin ahlak durumu sorgulanıyor. Google'ın kedi-köpekle nasıl işi olur deyip şaşırılıyor. Phoenix'in Her filminde yapay zekanın nasıl yer aldığı üzerinden filmlerin yapay zeka disütopyaları geride mi bırakılıyor diye umutlanılıyor. Turry'nin hikayesi ile vurucu bitiş yapılıyor.

Beynimize yazın geldiği dönemler geçiriliyor, yaz provaları anılıyor. Meyerhold sopalarıyla kafalar gözler kırılıyor; Brechtyen tiyatro, Stanislavski, magazinsel metot oyunculuğu kavramları otuz dakikaya sıkıştır��lıyor. Tek kelimelik skor mevzusu cümlelerce açıklanıyor. Heath Ledger'ın Joker'liğinde kurbağa hikayesi; Christian Bale'in Batman'i, Makinist'i; Jared Leto'nun ölü domuzu şoklara sürüklüyor. İnsan ilişkilerinde oyunculuğun ekmeği yenirken diyafram çalışmasıyla metrobüste yer kapılıyor. Tüm program boyunca çekirdek çitleme tepkileri veriliyor.

Kavram karmaşaları bolca yapılıyor. Biyolojinin hayatta kalma dürtüsü aidiyetle birleştiriliyor. "Cool"lara bir bakış atılıyor. Tiyatro provalarında güya zihinler özgür bırakılıyor. İlkel kabilelerdeki ayinlerin arada kalmışlığının modern zamanla ne alakası oluyor? Durup dururken ameliyat örneği veriliyor. Yurt dışına giderken nerede sosyalleşilir diye araştırılıyor. Kışın domatesin peşinden koşulurken Foucault'nun domates yemesi anılıyor. Tanımlamadan kaçınılıyorken buna ihtiyaç da mı duyuluyor? On defa genelgeçer kelimesi kullanılıyor. Faşizmden bir şeyler alınabiliyor.

Senaristlere kendi dizilerini izletme hayalleri kuruluyor. Politik doğruculuk kafa karışıklığı yaşanıyor. Ben olsam yapardım, yapmazdım mı acaba çukuruna düşüren Black Mirror 1 milyon yetmedi 2 milyon kazanmak lazım diyerek yitip mi gidiyor? Tüketim kültürünü kıramayanlardan yapay zeka nerelere varacak klişelerine kadar uğraşılıyor. Özetle az konuşulmuş gibi bir de burada konuşulsun denerek özünde iyi de çevresi kötü Black Mirror masaya yatırılıyor.

Gerçek yoga bu değil deniyor. Eve kapananlar film, kitap listeleriyle geriliniyor. Şekersiz tariflerle neler oluyor? Hayat eve sığıyor mu? Sığdıramadıklarımız geçiştiriliyor mu? Tiyatronun online haline isyan ediliniyor. Ama dertlere kulak verilmesi gerekliliği de unutulmuyor.

"Mobingle başım dertte, ne yapsam bilmiyorum" diyenler konuşuluyor. Hayat prova edilirken forum tiyatroda medeni cesaretini alkışladıklarımız ve Dario Fo hatırlanıyor. Jokere hakkı veriliyor. Özetle çok da basit şeyler söyleniyor.

Yabancılaşma bloğunda kartlar yeniden dağıtılıyor. Tiyatro geçmişi anılıyor. Marvel ve Nolan arasında sıkışmış gençliğin ve saat kaçta bittiği belli olmayan beyaz yakalılığın tiyatroyla nerede birleştiği sorgulanıyor. Haneke anılmadan geçilmiyor.