Ik, Yvonne, wil graag uitleggen wat er met me gebeurt, vooral na de laatste korte rare uitzendingen.
Soms was ik niet helemaal mezelf, en dat komt door de immense vermoeidheid die ik voelde na nachtenlang niet slapen. Het vertellen van mijn verhaal in die lange uitzendingen eergisteren bracht zoveel verdriet naar boven, verdriet dat me ’s nachts wakker hield. Soms was de angst zo overweldigend dat ik zelfs in mijn broek plaste – iets waarvoor ik me diep schaam. Die momenten van schaamte komen ook door mijn ongemakken, zoals blackouts of dat ik ineens voor me uit staar, begin te zingen, of afleiding zoek in cartoons kijken of liedjes van vroeger luisteren, zoals zeemeerminliedjes. Het klinkt misschien belachelijk, maar dit is mijn manier om mezelf te beschermen.
Die drang om terug te grijpen naar mijn kindertijd – naar zeemeerminnen, oude liedjes, of andere afleiding – is mijn overlevingsmechanisme. Het helpt me om geen last te krijgen van CPTSS, angstaanvallen of paniekaanvallen. Het is alsof ik mezelf even terugbreng naar een tijd waarin ik me veiliger voelde, een schild tegen de chaos in mijn hoofd. Ik merk dat ik automatisch naar die dingen grijp als de angst te groot wordt. Het is mijn manier om mezelf te kalmeren en te voorkomen dat ik wegzak in paniek.
Daarnaast ben ik een enorme nerd. Ik stel eindeloos veel vragen en duik diep in onderwerpen die me fascineren. Als ik iets wil weten, ga ik eerst op zoek naar antwoorden – ik studeer, lees, onderzoek. Na veertien jaar Nikola Tesla te hebben bestudeerd, zie ik mezelf nu ook als een soort studieobject. Dit helpt me om uit die wazige, afwezige staat te komen, dat schild waarin ik soms verdwijn. Mijn liefde voor leren en begrijpen geeft me balans in een chaotische maatschappij. Het is een overlevingsmechanisme, net zoals de personages Ella en Seraphine die ik heb gecreëerd in mijn boek. Ella gebruikte ik voor de tv-serie Ella in Marbella, en Seraphine voor theater, zoals is een paar keer vernoemd in The New Times. Deze personages weerspiegelen delen van mij, manieren om mijn verhaal te vertellen en om te gaan met mijn emoties.
Door mijn nieuwsgierigheid, mijn studie, en mijn creatieve uitlatingen vind ik een weg om te navigeren door het leven. Het is niet altijd makkelijk, maar het helpt me om te overleven en mezelf terug te vinden, hoe chaotisch de wereld ook is.
CPTSS en mijn leven vol strijd en hoop
Ik ben Yvonne, en mijn verhaal, dat ik deel in mijn podcast Yvonne Padmos Podcast NL, is een rauwe schreeuw om gehoord en gered te worden. Complexe posttraumatische stressstoornis (CPTSS) beheerst mijn leven, een aandoening die voortkomt uit jaren van herhaalde trauma’s: een auto-ongeluk waarbij ik meer dan twaalf uur bewusteloos vastzat op een berg onder de brandende zon, mishandeling, beroving, onderkoeling in de zee, een coma, drie maanden hospitalisatie waarin ik niet kon eten of drinken en alleen maar bloedde, en nog veel meer. CPTSS, zoals beschreven in de ICD-11, is geen gewone PTSS. Het is een diepe wond in mijn psyche, veroorzaakt door langdurige onveiligheid en machteloosheid. Het geeft me black-outs, momenten waarop ik vooruit staar, huilbuien, en gedachten van niet willen leven. Mijn zintuigen, versterkt na mijn coma, maken de wereld te luid, te overweldigend – maar soms zie ik de lucht blauwer, een bitterzoet voordeel.
Mijn brein is veranderd door dat ongeluk. Langdurige bewusteloosheid en extreme hitte hebben mogelijk hypoxisch hersenletsel veroorzaakt, wat mijn geheugenproblemen, epilepsie en dissociatieve episodes verklaart. Neuropsychologisch onderzoek toont aan dat chronische stress, zoals ik heb doorleefd, de amygdala overactiveert en de prefrontale cortex verzwakt, waardoor ik moeite heb met emotieregulatie en vaak in een overlevingsmodus vastzit. Mijn fysieke ongemakken, zoals oncontroleerbaar plassen, zijn waarschijnlijk stress-geïnduceerd of neurologisch, maar zonder adres kan ik geen huisarts krijgen, geen diagnose, geen behandeling. Mijn recente ervaring in een restaurant in Marbella – waar ik, uitgeput door dagen zonder slaap in een opslagruimte vol urine van klanten, een CPTSS-aanval kreeg, van een stoel viel, een epileptische aanval had en lang bewusteloos was – laat zien hoe mijn omgeving mijn ziekte verergert.
Zonder vrienden, familie of netwerk ben ik totaal afgezonderd. Na het ongeluk was ik geestelijk en emotioneel kapot. Jarenlang luisterde ik naar een man die beloofde me te beschermen, maar me in de steek liet, wat mijn wantrouwen in anderen versterkte – een klassiek CPTSS-symptoom. Sociale isolatie maakt herstel bijna onmogelijk; onderzoek toont aan dat steun oxytocine vrijmaakt, wat veiligheid en genezing bevordert. Zonder iemand om mee te praten, gebruik ik mijn podcast om mijn leven “nonstop” te delen: mijn black-outs, mijn angst, mijn verdriet, mijn gedachten over niet willen leven. Het is geen zwakte, maar een moedige poging om verbinding te maken en geaccepteerd te worden, ondanks dat ik “gebroken” ben.
Mijn boek legt precies uit wat er misgaat in het systeem. Zonder adres kan ik geen huisarts krijgen, geen zorg voor mijn CPTSS of epilepsie. In mei 2025 werd ik opgenomen om suïcide te voorkomen, maar consistente behandeling blijft uit. Bureaucratie en uitbuiting ( in jaren) – en eigenlijk ook nu zoals mijn baas die eiste/vroeg dat ik terugkwam na een epileptische aanval om in een onmenselijke opslagruimte te slapen – ontnemen me mijn rechten, zoals vastgelegd in artikel 25 van de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens: recht op gezondheid en een adequate levensstandaard. Mijn vraag waarom criminelen veiliger zijn met onderdak en voedsel, terwijl ik in een “konijnenhol” vecht tegen misbruik en geweld, is een aanklacht tegen deze ongelijkheid.
Acceptatie en veiligheid zijn voor mij bijna onbereikbaar. CPTSS geeft me een negatief zelfbeeld en schaamte, maar ik zet dat opzij om mijn verhaal te delen. Trauma-experts zoals Bessel van der Kolk benadrukken dat veiligheid essentieel is voor herstel, maar zonder thuis of netwerk voel ik me nergens veilig – niet in de maatschappij, niet in mijn lichaam, niet in mijn geest. Mijn versterkte zintuigen maken de wereld een kakofonie, maar mijn wilskracht houdt me overeind. Ik hou van lachen, chocolade, liedjes zingen (al ben ik er slecht in), en studeren, waarbij ik nog scherp kan focussen. Ondanks alles heb ik een onvoorwaardelijke liefde voor Nederland en een droom om te werken, vrienden te hebben, en een dak boven mijn hoofd.
Mijn podcast is mijn noodkreet om gered te worden, om me veilig te voelen. Ik ben emotioneel, lichamelijk en geestelijk anders, maar mijn openheid is mijn kracht. Ik wil dat je mijn verhaal hoort, mijn pijn voelt, maar ook mijn hoop. Nederland, laat me niet alleen.
Become a supporter of this podcast: https://www.spreaker.com/podcast/yvonne-s-padmos-nl-podcast--6716932/support.
