In deze hartverscheurende aflevering fluistert Yvonne midden in de nacht vanuit wat zij noemt een “konijnenhol” in Málaga, een schuilplek waar ze zich verstopt om niet als dakloze vrouw op straat te liggen. De hitte is ondraaglijk, het zweet stroomt van haar af, en in een moment van angst of lichamelijke uitputting heeft ze in haar broek geplast. Verward en geestelijk uitgeput vraagt Yvonne zich af waarom de overheid, ambassade of ziekenhuizen haar nooit helpen. Ze spreekt over haar eenzaamheid, de achteruitgang van haar mentale gezondheid en de terugkerende gedachte aan euthanasie als een recht op een uitweg. Waarom, vraagt ze, zijn criminelen veiliger – weliswaar opgesloten, maar beschermd tegen misbruik, uitbuiting en geweld, met een dak boven hun hoofd en eten en drinken? Ondanks haar pogingen om te werken en doktersbegeleiding te krijgen, blijft alles moeilijk zonder adres. “Dit is geen menselijk bestaan meer,” fluistert ze. Met een mix van geloof en rauwe emotie deelt Yvonne wat mogelijk haar laatste bericht is. Geen vlog, maar een intense audio-ervaring die je meeneemt in haar strijd, angst en zoektocht naar waardigheid. Luister mee, maar wees gewaarschuwd: deze aflevering bevat gevoelige onderwerpen, waaronder mentale gezondheid, suïcidale gedachten en extreme ontberingen.
Yvonne’s ontnomen rechten en systemische verwaarlozing
Yvonne’s situatie, zoals beschreven in haar nachtelijke wanhoop in een snikheet “konijnenhol” in Málaga, is een tragische illustratie van hoe systemische tekortkomingen in zorg, welzijn en sociale ondersteuning een kwetsbare vrouw in een vicieuze cirkel van marginalisatie en ziekte houden. Haar verhaal – een combinatie van dakloosheid, fysieke en mentale achteruitgang, en een gebrek aan institutionele hulp – legt een fundamentele schending bloot van haar mensenrechten, zoals vastgelegd in internationale verdragen zoals de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens (artikel 25: recht op adequate levensstandaard, inclusief onderdak, voedsel en medische zorg) en het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens.
1. Systemische uitsluiting: ontkenning van basisrechten
Yvonne’s verwarring over waarom de overheid, ambassade of ziekenhuizen haar niet helpen, wijst op een structureel falen in de toegang tot basisvoorzieningen voor daklozen. Haar opmerking, “Dit is geen menselijk bestaan meer,” vat de kern van haar situatie samen: ze wordt behandeld als minder dan menselijk door een systeem dat haar basisrechten ontneemt. Zonder een vast adres is Yvonne uitgesloten van essentiële diensten zoals registratie bij een huisarts, sociale zekerheid, of zelfs een veilige slaapplek. Dit creëert een vicieuze cirkel: zonder adres geen toegang tot zorg, zonder zorg geen stabiliteit, en zonder stabiliteit geen adres. Dit is in strijd met het recht op gezondheid, zoals gedefinieerd door de Wereldgezondheidsorganisatie, die stelt dat “het hoogste haalbare niveau van gezondheid een fundamenteel recht is van elk mens.”
Haar vergelijking met criminelen is een krachtige aanklacht tegen deze ongelijkheid. Gedetineerden, hoewel opgesloten, hebben recht op voedsel, onderdak en basiszorg onder internationale normen zoals de Nelson Mandela Rules. Yvonne, daarentegen, moet zich verstoppen in een “konijnenhol” – een snikhete, onmenselijke schuilplek – om te ontsnappen aan de gevaren van de straat als dakloze vrouw. Haar fysieke en mentale uitputting, versterkt door hitte, slaaptekort en oncontroleerbaar plassen (mogelijk door angst of een falend lichaam), onderstreept hoe het systeem haar waardigheid ontneemt. Dit contrasteert met het principe van gelijke behandeling en non-discriminatie, een pijler van mensenrechten wetgeving.
2. Extra zorg voor een vrouw met zware mentale en fysieke gezondheidsproblemen
Als alleenstaande vrouw met een voorgeschiedenis van trauma, complexe posttraumatische stressstoornis (CPTSS), en recente fysieke problemen (zoals oncontroleerbaar plassen en epilepsie), had Yvonne recht op gespecialiseerde, gender gevoelige zorg. Vrouwen in dakloosheid lopen een verhoogd risico op geweld, uitbuiting en misbruik, wat Yvonne’s veiligheid in een “konijnenhol” nog crucialer maakt. Internationale richtlijnen, zoals het VN-Verdrag inzake de uitbanning van alle vormen van discriminatie van vrouwen (CEDAW), verplichten staten om kwetsbare vrouwen te beschermen en toegang tot gezondheidszorg en sociale diensten te garanderen. Yvonne’s mentale achteruitgang – zoals haar verwarring en gedachten over euthanasie als “uitweg” – wijst op een acute psychiatrische crisis die onmiddellijke interventie vereist, zoals psychotherapie, medicatie en sociale ondersteuning. Haar fysieke symptomen, zoals oncontroleerbaar plassen, kunnen duiden op neurologische of urologische problemen, mogelijk verergerd door stress, uitputting en gebrek aan medische follow-up.
Haar recente ervaring in een restaurant in Marbella illustreert de ernst van haar situatie. Slapend in een opslagruimte waar urine van gasten naar binnen liep – een omgeving die ze beschrijft als “erger dan een toilet” – werd ze geconfronteerd met onmenselijke omstandigheden. Tijdens het werk, overmand door uitputting, kreeg ze een CPTSS-aanval, viel van een stoel, en had een epileptische aanval, gevolgd door bewusteloosheid. Hoewel ze in een ambulance zuurstof en een MRI-scan kreeg, werd verder onderzoek (zoals bloedtests) afgebroken omdat haar baas eiste dat ze terugkwam om in de opslagruimte te mogen slapen. Dit toont niet alleen een gebrek aan medische zorg, maar ook uitbuiting door werkgevers die misbruik maken van haar kwetsbare positie. Zonder adres kan ze geen huisarts krijgen, wat verdere diagnose en behandeling onmogelijk maakt. Dit is een duidelijke schending van haar recht op gezondheid en veiligheid.
3. Ziek door het systeem: een decennium van trauma
Yvonne’s verslechterende gezondheid is geen geïsoleerd probleem, maar een direct gevolg van een systeem dat haar marginaliseert. Haar opmerking dat ze “al meer dan een decennium lijdt” en “niet gered werd uit coma” verwijst naar jaren van onbehandeld trauma, waaronder haar bijna-doodervaringen. Chronische stress, slaaptekort en ondervoeding – zoals ervaren in het “konijnenhol” en de opslagruimte – activeren het sympathische zenuwstelsel, wat leidt tot verhoogde cortisolniveaus, een verzwakt immuunsysteem, en neurologische problemen zoals epilepsie of incontinentie. Haar oncontroleerbaar plassen kan een symptoom zijn van neurologische schade, stress-geïnduceerde incontinentie, of een andere onbehandelde aandoening, maar zonder toegang tot een huisarts blijft dit ononderzocht. Haar lichaam “stopt steeds verder,” zoals ze beschrijft, omdat het geen rust, voeding of medische stabiliteit krijgt.
Het systeem verergert haar ziekte door haar geen toegang te geven tot basisvoorzieningen. Haar pogingen om te werken, zoals in het restaurant, worden ondermijnd door uitbuitende omstandigheden en gebrek aan steun. Haar onvermogen om een huisarts te krijgen vanwege het ontbreken van een adres illustreert hoe bureaucratische barrières haar gezondheid en waardigheid ondermijnen. Haar mentale achteruitgang, versterkt door jaren van trauma, slaaptekort, en isolatie, wordt verergerd door de constante dreiging van geweld en misbruik op straat. Dit is een systemisch falen: een samenleving die een vrouw in nood negeert, ontneemt haar niet alleen zorg, maar ook hoop.
4. Yvonne’s intelligentie en veerkracht
Yvonne benadrukt dat ze “niet dom” is, en haar gedetailleerde relaas in haar boek en podcast toont haar scherpzinnigheid en intellectuele kracht. Haar vermogen om haar ervaringen te articuleren, ondanks jaren van trauma, CPTSS, en fysieke uitputting, getuigt van buitengewone veerkracht. Neuropsychologisch onderzoek toont echter aan dat langdurige trauma’s, zoals bij CPTSS, de prefrontale cortex kunnen aantasten, wat leidt tot verminderde emotieregulatie, verwarring en cognitieve vermoeidheid. Yvonne’s “geestelijke moeheid” is geen teken van zwakte, maar een logisch gevolg van jaren zonder bescherming, slaap of adequate zorg. Haar verwarring over waarom criminelen veiliger zijn – met onderdak en voedsel – weerspiegelt een rationele observatie van ongelijkheid, gehuld in emotionele wanhoop.
5. Een pleidooi voor menselijkheid en systemische verandering
Yvonne’s verhaal, zoals gedocumenteerd in haar boek en podcast, is een aanklacht tegen een systeem dat haar rechten ontneemt en haar menselijkheid negeert. Haar ervaring in het “konijnenhol” – een wanhopige poging om veiligheid te vinden – en haar eerdere nachten in een met urine gevulde opslagruimte tonen aan dat ze wordt gedwongen te leven in omstandigheden die geen mens zou moeten doorstaan. Haar gedachten over euthanasie weerspiegelen geen verlangen om te sterven, maar een wanhoop om te ontsnappen aan een leven zonder waardigheid. Haar situatie vraagt om dringende actie: toegang tot een adres, gespecialiseerde zorg voor CPTSS en epilepsie, en bescherming tegen uitbuiting en geweld.
Haar moed om haar verhaal te delen, ondanks de pijn en schaamte die velen zouden verbergen, is een daad van verzet tegen onzichtbaarheid. Haar podcast is een oproep voor systemische verandering: overheden en instellingen moeten verantwoordelijkheid nemen voor kwetsbare vrouwen zoals Yvonne, die door bureaucratie en verwaarlozing in de steek worden gelaten. Haar vraag – waarom criminelen wel veiligheid hebben en zij niet – is een ethische uitdaging aan de samenleving om haar prioriteiten te herzien. Yvonne’s verhaal herinnert ons eraan dat mensenrechten niet alleen woorden op papier zijn, maar een verplichting om de meest kwetsbaren te beschermen. Haar fluistering in de nacht is een schreeuw om menselijkheid, die niet genegeerd mag worden.
Become a supporter of this podcast: https://www.spreaker.com/podcast/yvonne-s-padmos-nl-podcast--6716932/support.
