Opdracht

Zending is volgens Voetius geen initiatief dat mensen als zodanig nemen, hij lokaliseert het in de wil van God. Missio Deï. Het eeuwige raadsbesluit, de beloften voor de toekomst en het zendingsbevel hier en nu. Hij beschouwt het zendingsbevel dus als gegrond in én de verborgen én de geopenbaarde wil van God.

Sinds de uitzending van de apostelen met de opdracht tot verkondiging en doop, zijn velen geworven voor Jezus. In de zendingsgeschiedenis is Voetius een belangrijke stem. Hij zag het bekeren van heidenen als doel, met als tweede focus het planten van kerken; en als ultieme einddoel de manifestatie van Gods glorie en genade. Ten diepste ging het dus om de eer van God.

Zending

De kerk heeft volgens Voetius het recht om mensen uit te zenden naar personen die door ‘ongeloof, ketterij of schisma’ van haar vervreemd zijn. Hij definieert dit nader door te spreken over mensen binnen het ‘corpus christianum’ en daarbuiten. 

Voor de overheid zag Voetius geen zendingstaak, hoewel dit in zijn eeuw wel voor de hand lag. Volgens hem komt de roeping tot zending primair tot de kerk en heeft zij de volmacht om predikers uit te zenden, dan wel kerken te planten. Hij bestrijdt Hugo de Groot die de zendeling Willibrord als voorbeeld aanvoert, als zou die van overheidswege zijn uitgezonden. Volgens Voetius is deze monnik in werkelijkheid vanuit een Iers klooster uitgezonden om de Friezen te bekeren. Vorsten en overheden hebben primair dus geen rol in het initiatief tot zending. Het is een zaak van de kerk. 

Definitie 

De gereformeerde predikant D. Pol gaf in zijn nawoord op de vertaling van Voetius’ geschrift De plantatione ecclesiarum een scherpe definitie van diens visie op zending: ‘Missie is alles wat geschiedde tot bevordering en bevestiging en voortplanting van de Reformatie; gelijk ook de uitzending naar Indië en andere Oosterse landen, tot opbouw van de reeds gevestigde kerken en planting van nieuwe kerken.’