Μερικές φορές, για να προχωρήσεις, χρειάζεται πρώτα να σταθείς.
Στο τελευταίο επεισόδιο του 2ου κύκλου, μοιράζομαι τη δική μου στιγμή επανατοποθέτησης· πώς έμαθα να ακούω το σώμα μου, να δίνω χώρο στα “όχι” και στα “ναι” μου, και να βρίσκω τη φωνή μου μέσα στο “ανάμεσα”.
Ένα κλείσιμο γεμάτο ευγνωμοσύνη… και μια υπόσχεση για όσα έρχονται.

Τι γίνεται όταν αλλάζεις… αλλά οι άλλοι συνεχίζουν να σε βλέπουν όπως ήσουν;
Πώς διαχειρίζεσαι τις σχέσεις που δεν μπορούν να “αντέξουν” την εξέλιξή σου;
Και ποιοι είναι τελικά οι άνθρωποι που μπορούν να σε συναντήσουν — όπως είσαι τώρα;

Σε αυτό το επεισόδιο, μιλάω για την αμηχανία και τη μοναξιά που φέρνει η αλλαγή στις σχέσεις.
Για τις παλιές συνδέσεις που δοκιμάζονται. Για τις νέες που δημιουργούνται από την αρχή.
Και για το ενδιάμεσο: εκείνη τη φάση που δεν αναγνωρίζεσαι πια — ούτε από τους άλλους, ούτε από εσένα.

Αν έχεις βρεθεί ποτέ στο σημείο όπου δεν θέλεις πια να προσφέρεις από υποχρέωση…
αλλά ακόμα δεν έχεις βρει πώς να σχετίζεσαι αλλιώς —
αυτό το επεισόδιο είναι για σένα.

📱 Ακολούθησέ με & μοιράσου τη σκέψη σου:
▸ TikTok: @zoendiamesa
▸ Instagram: @zoendiamesa
▸ YouTube (με εικόνα!): Ζω Ενδιάμεσα

▸Email: [email protected]

💬 Αν θέλεις, στείλε μου την ιστορία σου — κάποια θα διαβαστούν σε επόμενα επεισόδια.

Συνέχεια από εκεί που σταματήσαμε...

Τι γίνεται όταν αρχίζεις να αποχωρίζεσαι ρόλους που κάποτε σε όριζαν;
Πώς αφήνεις πίσω μια ταυτότητα που δεν σου πάει πια — και πού πατάς μέχρι να βρεις τη νέα σου;

Σε αυτό το επεισόδιο, μιλάω για την αμηχανία της μετάβασης, για το μπρος-πίσω της αλλαγής, αλλά και για τις μικρές νίκες που χτίζουν την αυτογνωσία.
Για την εσωτερική φωνή που κάποτε έπνιγες — και που τώρα αρχίζεις, επιτέλους, να ακούς.

Δεν είναι εύκολο. Αλλά είναι δικό σου.
Και κάθε βήμα προς το “ποια γίνομαι” αξίζει.

Κάποιες φορές νιώθεις πως κάτι μέσα σου έχει αλλάξει — αλλά δεν μπορείς ακόμα να το ονομάσεις. Δεν είσαι πια αυτή που ήσουν, αλλά δεν έχεις ανακαλύψει ακόμα ποια γίνεσαι.
Σε αυτό το επεισόδιο, ξεκινώ να μιλάω για μια τέτοια φάση: τη στιγμή που έπαψα να αναγνωρίζω τον εαυτό μου μέσα στους ρόλους που με είχαν κάποτε ορίσει.
Μοιράζομαι σκέψεις για το πώς είναι να επιστρέφεις σ’ ένα γνώριμο περιβάλλον — και να διαπιστώνεις πως εσύ δεν είσαι πια ίδια.
Αν έχεις βρεθεί κι εσύ σε αυτή την εσωτερική σύγκρουση, ίσως αναγνωρίσεις κάτι δικό σου εδώ.

✨ Άκουσε το πρώτο μέρος ενός επεισοδίου-μεταμόρφωσης.
✨ Επόμενο: πώς αφήνουμε πίσω ρόλους που δεν μας χωράνε πια;

Μερικές φορές, το πιο δύσκολο κομμάτι δεν είναι όταν όλα καταρρέουν. Είναι όταν όλα φαίνονται να συνεχίζουν — κι εσύ προσπαθείς να συμβαδίσεις, ενώ μέσα σου κάτι έχει ήδη αλλάξει.

Σε αυτό το τρίτο επεισόδιο του Ζω Ενδιάμεσα, μιλάω για εκείνη την περίοδο που έπαιζα τον ρόλο της «κανονικής». Της δυνατής. Της θετικής. Της “λειτουργικής”, ενώ το σώμα μου και η ψυχή μου μου ζητούσαν παύση.

Μοιράζομαι τη σύγκρουση ανάμεσα στο «φαίνομαι καλά» και στο «δεν είμαι καλά», την ανάγκη για χώρο και κατανόηση — όχι απαραίτητα για λύσεις. Γιατί αυτό το podcast δεν είναι για το πώς τα κατάφερα. Είναι για να ειπωθούν όλα εκείνα που δεν λέγονται εύκολα. Όχι σαν αδυναμία, αλλά σαν δύναμη.

Αν βρίσκεσαι κι εσύ σε μια τέτοια φάση — ανάμεσα σε ό,τι τελειώνει και σε κάτι καινούριο που δεν έχει ακόμα όνομα — τότε… αυτό το επεισόδιο είναι και για σένα.

🎧 Ζω Ενδιάμεσα — ένα podcast για όλα αυτά που συμβαίνουν πριν καταλάβεις τι ακριβώς σου συμβαίνει.

Σε αυτό το επεισόδιο, μοιράζομαι μια προσωπική διαδρομή με δύο αυτοάνοσα νοσήματα που δεν φαίνονται εξωτερικά — αλλά είναι πάντα εκεί. Μιλάω για τον αόρατο πόνο, τη δυσκολία να τον εξηγήσεις, την παρεξήγηση που γεννιέται όταν δεν μιλάς, αλλά και την ανάγκη για κατανόηση, ακόμα κι όταν δεν έχεις τις λέξεις να την ζητήσεις. Για τις στιγμές που μια απλή αγκαλιά μπορεί να πονάει, και για τη δύναμη που χρειάζεται να δείχνεις καλά όταν δεν είσαι. Και μέσα σε όλα αυτά, μιλάω για τη στήριξη, την τρυφερότητα, και την αποδοχή — όπως αυτή που έρχεται από τον άνθρωπό μου.

Αυτό το επεισόδιο είναι για όλους όσους ζουν κάτι που δεν φαίνεται. Και για εκείνους που θέλουν να μάθουν να βλέπουν λίγο πιο βαθιά.

Κάποιες αλλαγές στη ζωή έρχονται ήσυχα.
Μια διάγνωση, ένα βλέμμα γιατρού, μια μέρα που τίποτα δεν μοιάζει ίδιο μετά.
Στο πρώτο επεισόδιο του “Ζω Ενδιάμεσα”, μοιράζομαι τη δική μου αρχή —
εκεί που έπρεπε να μάθω να ζω αλλιώς.
Όχι τέλεια, αλλά αληθινά.
Κι αν κάπου μέσα σε όλα αυτά, νιώσεις κι εσύ… τότε δεν είμαστε μόνοι...